Την Τρίτη 17/12 πραγματοποιήθηκε μικροφωνική στην εστία του πανεπιστημίου για την καταστολή στις σχολές.

Το κείμενο που μοιράστηκε:

ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ…

Με γρήγορους ρυθμούς το πανεπιστήμιο αναδιαμορφώνεται με αξιολογήσεις και νόμους-πλαίσια για να έρθει στα μέτρα του κεφαλαίου. Πλέον τα κρατικά του χαρακτηριστικά υποχωρούν και το επιχειρηματικό κομμάτι της υπόθεσης έρχεται στο προσκήνιο. Η μελλοντική ανάγνωση αυτού είναι μάλλον εύκολη: ιδιωτικό κεφάλαιο στο ρόλο του χρηματοδότη λύνει και δένει, προσαρμόζοντας το πρόγραμμα σπουδών στις ανάγκες των μετόχων του, και εξοικειώνοντας έτσι με τις συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς όσους απ΄ τους φοιτητές θα τις αντιμετωπίσουν μια ανάσα αργότερα. Αυξημένος αριθμός σεκιουριτάδων -με την πάντα πρόθυμη συμβολή των μπάτσων- θα παροπλίζουν το επικερδές της επιχείρησης-πανεπιστημίου, προσαγάγοντας, καταστέλλοντας, απειλώντας με επεμβάσεις σε καταλήψεις, απεργίες, κινητοποιήσεις. Εργάτες θα ενοικιάζονται από ιδιωτικές εταιρείες και θα επιτελούν τις διοικητικές ανάγκες του πανεπιστημίου, με τον χαμηλότατο μισθό. Μπάρες, συστήματα ελέγχου των χώρων του πανεπιστημίου και ερευνητικά κέντρα με δρακόντεια μέτρα ασφαλείας έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ, δίνοντας την ηχηρή απάντηση: η εξουσία είναι πάνοπλη απέναντι σε οποιαδήποτε δράση μπορεί να μπλοκάρει την ακαδημαική ομαλότητα, σε οτιδήποτε μπορεί να παράξει αμφισβήτηση στα κίνητρά της, σε οτιδήποτε στέκεται ανάχωμα στις παραγωγικές διαδικασίες που τη στηρίζουν.

Το παραπάνω πανεπιστήμιο-επιχείρηση, λοιπόν, απ’ τη μια πλασάρει το καρότο της λαμπρής καριέρας (που σε συνθήκες σημερινής κρίσης μεταφράζεται απλά σε μια θέση εργασίας λιγότερο επισφαλή από τις υπόλοιπες) και απ’ την άλλη το μαστίγιο του ανταγωνισμού και της πειθάρχησης στο νέο παραγωγικό μοντέλο, με αποτέλεσμα οτιδήποτε ξεφεύγει απ’ την αποδοτική του νόρμα να χτυπιέται. Έτσι είδαμε να εκκενώνονται “νύχτα” αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, ραδιοσταθμοί ανατρεπτικής έκφρασης και μέσα αντιπληροφόρησης που στεγάζονταν στα πανεπιστήμια, να διώκονται οικογένειες ρομά που έμεναν σε παραπήγματα στο πανεπιστήμιο Πατρών, να συλλαμβάνονται μετανάστες μικροπωλητές στην ασοεε, να τρομοκρατούνται εργάτες του πανεπιστημίου που απολύονται και απεργούν, κι αυτά να είναι μόνο λίγα παραδείγματα από μια λίστα χωρίς τέλος.

Έχει σημασία, όμως, να εστιάσουμε σε μια μεταστροφή το κυρίαρχου λόγου που αναπαράγεται στις παρούσες συνθήκες κρίσεις. Οι αξιολογητές, οι μεγαλοκαθηγητάδες και οι λοιπές αυθεντίες της γνώσης πλέον δεν μπαίνουν στον κόπο να μας πείσουν για το πόσο καλό είναι το πτυχίο μας και για το τι καριέρες θα χτίσουμε τελειώνοντας. Αντίθετα, αποδεχόμενοι και οι ίδιοι ότι εν έτει 2013 το κοινωνικό ασανσέρ θα έρθει για πολύ λίγους, μας γνωστοποιούν ότι δεν φτάνει ένα πτυχίο, ότι μόνο οι πιο ανταγωνιστικοί και αποδοτικοί (άραγε για ποιον;) θα καταφέρουν να βρουν μια θέση εργασίας, με το πανεπιστήμιο να παίζει το ρόλο διαμεσολαβητή μεταξύ κράτους και επιχείρησης σ’ αυτό το ντιλ. Εμμέσως πλην σαφώς καταλήγουν και στο διακύβευμα: πρέπει εμείς, ως φοιτητές να διασφαλίσουμε την ομαλή λειτουργία του πανεπιστημίου, πρέπει να αυτοκαταστείλουμε πειθήνια τους εαυτούς μας για το αμφότερο καλό, πρέπει να απέχουμε από αγώνες, και παράλληλα να φτύνουμε λύσσα και ανταγωνισμό, να γυρνάμε την πλάτη σε απεργούς, σε μετανάστες και ρομά, να ρουφιανεύουμε όσους δρουν διαφορετικά, να συμβιβαζόμαστε με τη λεηλάτηση των ζωών μας.

Αυτό είναι το δικό τους διακύβευμα. Και το δικό μας πρέπει να διαρθρώνεται εξίσου επιθετικά: Τον τελευταίο λόγο στο πανεπιστήμιο θα τον έχουν οι από τα κάτω που βιώνουν την καθημερινότητά τους σ’ αυτό ή το κράτος και τα αφεντικά;

…ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΤΣΑΚΙΔΙΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΛΙΟ!

Ψηλαφίζοντας την ιδεολογία που αναπτύσσει η εξουσία γύρω απ΄ τον φασισμό συναντάμε αντιλήψεις που κάθε άλλο παρά τυχαία και αθώα έχουν εδραιωθεί στον κυρίαρχο λόγο.
«Αυτά τα χέρια μπορεί να χαιρετάνε καμιά φορά ‘’έτσι’’ (σ.σ. φασιστικά) αλλά είναι καθαρά», φράση που ακούσαμε απ΄ τον φυρερίσκο της χα. Έλα όμως που υπάρχουν χέρια, που ναι μεν δεν χαιρετάνε έτσι, ωστόσο ήταν και είναι εξίσου ‘’καθαρά’’.

Αυτά τα χέρια, λοιπόν, δεν χαιρετάνε φασιστικά, δεν έχουν tattoo με μαιάνδρους, δεν νοσταλγούν απαραίτητα εποχές με φοίνικες φλαμπέ. Μιλάμε για τα ‘’δημοκρατικά’’ χέρια. Χέρια που δίνουν εντολές για -κρατικά και παρακρατικά- πογκρόμ μεταναστών, χέρια που όπλισαν τη μανωλάδα, που εξοικειώνουν με τη βία της ανεργίας επειδή ‘’δεν τους βγαίνουν τα νούμερα’’, χέρια που βλέπουν ‘’πλεονάζοντες πληθυσμούς’’. Ανθρώπους που περισσεύουν.

Και σ΄ αυτή τη γραφική φιγούρα του φασισμού που προσπαθεί να εγκαθιδρύσει ο κυρίαρχος λόγος, έρχεται να προστεθεί ένα επιπλέον στοιχείο: το παρανοϊκό της υπόθεσης. Ο φασισμός, λοιπόν, παίρνει σάρκα και οστά από μια καρικατούρα που παραπαίει μακιαβελικά υπό την υπόκρουση εμβατηρίων και κακών γερμανικών.

Αυτές οι διόλου τυχαίες και αθώες αντιλήψεις που μετά από δεκαετίες προπαγάνδας έχουν προσδεθεί αυτονόητα πλέον στον κοινό νου, έχουν ξεκάθαρη στόχευση. Αφ’ ενός το να παρουσιάζεται ο φασισμός ως ένα μόρφωμα που ξεπήδησε απ’ την ιστορία, αυτόνομα, χωρίς κάποια συνέχεια ή σύνδεση με τα προϋπάρχοντα πολιτικά καθεστώτα. Έτσι η αστική δημοκρατία όχι μόνο απαλλάσσεται από κάθε συσχετισμό με τα φασιστικά μορφώματα, αλλά αντίθετα αυτοστέφεται αναχαιτιστής τους, υποδεικνύοντας ως υπαίτιο κάποιον φυρερίσκο που ‘’σάλεψε’’ και σφάγιαζε πληθυσμούς, και όχι την εκμεταλλευτική τάξη που κάνοντας έναν -στρατηγικότατο και καθόλου παρανοΪκό- ελιγμό αποφάσισε να αντλεί κέρδος και να ασκεί εξουσία με ένα κλικ πιο βίαιο τρόπο.

Αφ’ ετέρου η λογική του ‘’επιστημονικά’’ τεκμηριωμένου όρου, που κουνάει το δάχτυλο σε όποιον αποφασίσει να χρησιμοποιήσει πέραν αυτού τη λέξη φασισμός. Ο φασισμός ξαφνικά αποκτά εθνικό πρόσημο και ρίχνεται στα χαρακώματα μιας εποχής (ο φασισμός γεννήθηκε στην ιταλία, άρα ο έλλην εθνικιστής δεν μπορεί να λέγεται φασίστας). Έτσι παρουσιάζεται ως εξ ορισμού λάθος να μιλάς για ολοκληρωτικές πρακτικές στο σήμερα, μιας και στη δικιά μας εποχή η δημοκρατία είναι κατοχυρωμένη και δρα ως εγγυητής απέναντι σε οποιαδήποτε φασιστική διάθεση.

Εμείς όμως τον φασισμό μπορούμε να τον αντιληφθούμε πολυποίκιλα στις ζωές μας και αφουγκραζόμενοι την κινηματική και ταξική μνήμη -και καμία αυθεντία που κουνάει το δάχτυλο- να τον ορίσουμε με τρεις προτάσεις ως ένα μόρφωμα που: Διαλύει κάθε κοινωνικό δεσμό και επιβάλλει το κράτος ως μόνο συνδετικό κρίκο μεταξύ των ανθρώπων. Φέρνει στην επιφάνεια τα πιο απεχθή ανθρώπινα στοιχεία σε κοινωνίες παρηκμασμένες τσακίζοντας την ταξική και κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ των προλετάριων. Είναι ο απόλυτος εκφραστής της βίαιης εξουσίας του κράτους και του καπιταλισμού όταν υπονομεύεται η συναίνεση στο σύστημα. (από κείμενο του N. Μαζιώτη και της Π. Ρούπα)

Στη σημερινή πραγματικότητα το κράτος και το κεφάλαιο διανύουν μια κρίση βαθιά συστημική και για το ξεπέρασμά της πρέπει να χρησιμοποιήσουν την κατάλληλη αντιβίωση ανάλογα με τα συμπτώματα. Με στόχο το ξεπέρασμά αυτής της κρίσης, από πλευράς κεφαλαίου, το οικονομικό μοντέλο που χρησιμοποιείται είναι ο νεοφιλελευθερισμός, ως μία προσπάθεια αναδιάρθρωσης των σχέσεων παραγωγής προς όφελος των αφεντικών και παράλληλη βίαιη υποτίμηση της εργασίας και των εργατών. Έτσι ο όλο και εντονότερος ολοκληρωτισμός που βιώνουμε καθημερινά χρειάζεται την κοινωνική συναίνεση για να επιβιώσει και προσπαθεί να την αποκτήσει είτε με το λόγο είτε με τη ράβδο. Στο πλαίσιο αυτό οι ταξικές αντιθέσεις γίνονται πλέον ξεκάθαρες, και βρίσκουν το προλεταριάτο να παλεύει για την επιβίωση του σε αντίθεση με την προ κρίσης εποχή όπου οι κοινωνικές αντιστάσεις ήταν εντονότερες.

Το κράτος λοιπόν για να καταστείλει την όποια υπόνοια αντίστασης χρησιμοποιεί ένα ευρύ ‘’οπλοστάσιο’’ με το παρακράτος είναι το κατεξοχήν αποτελεσματικό του όπλο. Οι φασίστες με τις πράξεις και τον ρατσιστικό οχετό τους έκαναν τις πρακτικές του κράτους να φαντάζουν δημοκρατικές. Βλέπουμε λοιπόν την κυριαρχία να επιτίθεται στα αγωνιζόμενα και τα περιθωριοποιημένα κομμάτια σε ένα δρόμο που οι φασίστες είχαν από πριν λειάνει. Έτσι, ακολουθώντας την κεντρική πολιτική των κυβερνήσεων, όταν αυτές βρίσκουν υπαίτιους για την ανεργία τους μετανάστες και τους συλλαμβάνουν, τους βασανίζουν και τους φυλακίζουν τα τάγματα εφόδου της χ.α. τους τρομοκρατούν και τους δολοφονούν. Όταν οι ταξικοί αγώνες οξύνονται η δημοκρατία παρακολουθεί, συλλαμβάνει, βασανίζει, φυλακίζει και τρομοκρατεί τους αγωνιστές, εκκενώνει καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και οι φασίστες επιτίθενται νύχτα σε καταλήψεις και αγωνιστές με τις γνωστές συμμορίτικες πρακτικές τους και ως αναμενόμενο επακόλουθο αυτών φτάνουν στη δολοφονία.

Η πολιτική δολοφονία του Παύλου Φύσσα σχηματίζει μια ταυτότητα που μόνο τυχαία δεν μπορεί να ήταν. Βρέθηκε στο στόχαστρο ως εργάτης, αντιφασίστας, από λαϊκή γειτονιά, όπως βρέθηκε στο στάχαστρο και η ταυτότητα του μετανάστη Σαχτζατ Λουκμάν που δολοφονήθηκε στα Πετράλωνα (που πέρασε στα ψιλά γράμματα των ειδήσεων μιας και δεν ήταν έλληνας). Ο πολιτικός χαρακτήρας της δολοφονίας φυσικά αποκρύφτηκε. ’Ήταν άλλος ένας νεκρός στα πλαίσια του ταξικού πολέμου. ‘Ήταν άλλος ένας νεκρός που δολοφονήθηκε από τα τσιράκια των αφεντικών.

Και έφτασε ο καιρός που το κρατικό σχέδιο για τους φασίστες άλλαξε, αφού μάλλον έπρεπε να ‘’κλαδευτούν’’ λιγάκι. Συλλαμβάνοντας λοιπόν μερικούς φασίστες και καταδικάζοντάς τους μάλιστα με άσχετες κατηγορίες όπως αυτή της μαστροπείας, οι απαιτήσεις της κοινής γνώμης για δικαιοσύνη ικανοποιούνται μερικώς και ενισχύεται ο φασισμός του κράτους υπό το πέπλο της δημοκρατίας. Επαναφέρεται στο προσκήνιο η θεωρία των δύο άκρων που προβάλλει το κράτος και τους μηχανισμούς του ως το μετριοπαθές και διαλλακτικό «μέσο» και εξομοιώνει τη βία με την αντιβία. Τα οφέλη για την κυριαρχία από αυτήν τη θεωρία είναι διπλά.

Από τη μία πλευρά ενισχύεται το ιδεολόγημα της ησυχίας, τάξης και ασφάλειας. Δικαιολογείται έτσι η υπερπληθώρα μπάτσων στις γειτονιές και οι έλεγχοι, δικαιολογούνται και οι αγανακτισμένοι καταστηματάρχες και περίοικοι. Το κράτος παίρνει ρόλο διαιτητή και προβάλλεται ως αυτό που θα διαχειριστεί και θα επαναφέρει την ομαλότητα που διαταράχθηκε, ως αυτό που θα προστατεύει και θα παροπλίζει την δημοκρατία.

Από την άλλη πλευρά νομιμοποιείται η βία των αφεντικών, των μπάτσων, των δικαστών, των ρουφιανοδημοσιογράφων και των φασιστών που ασκείται στο προλεταριάτο, ενώ παράλληλα ποινικοποιείται η αντιβία των από τα κάτω όταν επιχειρούν να αντισταθούν με αξιοπρέπεια. Νομιμοποιούνται οι απολύσεις, οι μειώσεις μισθών και οι επιτάξεις. Νομιμοποιούνται οι εισβολές και οι εκκενώσεις καταυλισμών ρομά, οι διαπομπεύσεις οροθετικών, οι εγκλεισμοί μεταναστών επειδή δεν έχουν χαρτιά, οι εκκενώσεις καταλήψεων και αυτοδιαχειριζόμενων χώρων και οι προφυλακίσεις κατοίκων που αντιστέκονται στην επέλαση επιχειρήσεων στον τόπο τους (Σκουριές). Νομιμοποιείται η δολοφονία του Θανάση Καναούτη στο Περιστέρι από ελεγκτή σε τρόλεϊ επειδή δεν είχε εισιτήριο. Νομιμοποιούνται όλες αυτές οι μορφές βίας που προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν εφάπτονται σε τίποτα με τον φασισμό. Κι όλα αυτά επειδή έχει ήδη νομιμοποιηθεί η φτώχεια και η εξαθλίωση της τάξης μας.

Το κείμενο σε μορφή pdf: katalipseis

Την τετάρτη 24/4 πραγματοποιήθηκε μικροφωνική και μοιρασμα κειμένων σχετικά με την προσπάθεια πρυτανικών αρχών-μπάτσων-δικαστών να εκκενώσουν τον καταυλισμό των ρομά που βρίσκεται στα όρια του πανεπιστημίου και του οικισμού του κάτω καστριτσίου.

Το κείμενο που μοιράστηκε: τελικό.jpg

κείμενο σχετικά με την προσπάθεια πρυτανικών αρχών-μπάτσων-δικαστών να εκκενώσουν τον καταυλισμό των ρομά που βρίσκεται στα όρια του πανεπιστημίου και του οικισμού του κάτω καστριτσίου.

τελικό.jpg

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΟΜΑ

Την Παρασκευή 22/3 κλιμάκιο της αστυνομίας μαζί με τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Πατρών Παναγιωτάκη και τοπικό κανάλι πήγαν στον καταυλισμό των Ρομά, ο οποίος βρίσκεται σε ένα χωράφι στα όρια μεταξύ πανεπιστημίου και Κάτω Καστριτσίου, ώστε να τους δώσουν ολιγοήμερη προθεσμία να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους «οικειοθελώς», ειδάλλως θα προβούν στη βίαιη εκκένωσή του. Την ίδια μέρα κόσμος κινήθηκε προς το γραφείο του πρύτανη απαιτώντας να ανακαλέσει την απόφασή του. Την άρνησή του διαδέχθηκε μαζική συνέλευση στο αμφιθέατρο της πρυτανείας όπου αποφασίζεται η κατάληψη της καθώς και το κάλεσμα πορείας το απόγευμα του Σαββάτου. Την εβδομάδα που ακολούθησε, με την κινητοποίηση των αυτόνομων σχημάτων, της συνέλευσής μας και αλληλέγγυου κόσμου, πέρασαν ψηφίσματα αλληλεγγύης στους Ρομά σε αρκετούς φοιτητικούς συλλόγους, πραγματοποιήθηκαν αφισοκολλήσεις, μοιράσματα κειμένων, γράψιμο συνθημάτων, τοποθετήσεις στις συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων, μικροφωνικές παρεμβάσεις και δύο συγκεντρώσεις στο γραφείο του πρύτανη. Στην μία εκ των δύο, την Τετάρτη 27/3, συμμετείχαν και άτομα από τον καταυλισμό που εξέφρασαν την αντίθεσή τους στην εκκένωση. Έπειτα ακολούθησε συνέλευση μαζί τους στο αμφιθέατρο της πρυτανείας. Δυο μέρες μετά, αλληλέγγυος κόσμος επανακαταλαμβάνει την πρυτανεία βλέποντας τη μεγάλη πιθανότητα η εκκένωση να πραγματοποιηθεί το Σάββατο 30/3, γεγονός που τελικά δε συνέβη, και επιλέγοντας να βρίσκεται όσο το δυνατόν κοντύτερα στον καταυλισμό.

Διανύουμε μια περίοδο όπου το παγκόσμιο καπιταλιστικό οικοδόμημα κλωνίζεται στη βάση του, διερχόμενο μια ακόμα κρίση, αποτελέσματα της οποίας στον ελλαδικό χώρο είναι κάτι παραπάνω από ορατά. Στο πλαίσιο αυτό, προσπαθεί να ορθοποδήσει σαρώνοντας κεκτημένα κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Βασική επιδίωξη της κυριαρχίας είναι να «στολίσει» τη λυσσαλέα της επίθεση στους από τα κάτω αυτού του κόσμου με διαβεβαιώσεις για ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Τη στιγμή, λοιπόν, που η επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου στη ζωή μας γιγαντώνεται άνευ προηγουμένου, οι εκμεταλλευτές μας χαϊδεύουν τα αυτιά των πειθήνιων υπηκόων τους με υποσχέσεις που ενσαρκώνονται σε επιχειρήσεις «εξυγίανσης» όπως η Θέτις για τους τοξικοεξαρτημένους, ο Ξένιος Δίας για τους μετανάστες, η στοχοποίηση και ο εγκλεισμός των οροθετικών εκδιδόμενων γυναικών, οι εκκενώσεις των καταλήψεων, η ενίσχυση της θωράκισης των φυλακών. Το μήνυμα τους μοιάζει ξεκάθαρο: Όποιος δεν είναι αρκετά παραγωγικός, υποταγμένος, φιλήσυχος, χαλάει την εικόνα της αποστείρωσης διαταράσσοντας την προκαθορισμένη από τους εξουσιαστές κανονικότητα, ή κάτι από όλα αυτά, περισσεύει, παρασιττεί και άρα θα τσακίζεται. Για κάποιους όμως η ησυχία είναι εκκοφαντική, η τάξη ανησυχητική και η ασφάλεια επανανοηματοδοτείται σε γειτονιές που άνθρωποι από τις γωνιές του κόσμου συνυπάρχουν αλληλέγγυα και σε πόλεις που οι μετανάστες κυκλοφορούν χωρίς φόβο. Κι αυτό όχι γιατί γενικά κι αόριστα μας γοητεύει η πολυπολιτισμικότητα, αλλά γιατί έτσι υποδηλώνεται η ύπαρξη μιας αντιρατσιστικής παρακαταθήκης και μιας συνθήκης η οποία έχει εξορίσει τουλάχιστον μπάτσους και φασίστες.

Το κράτος, λοιπόν, πουλάει ασφάλεια σε κάθε κοινωνικό χώρο, συνεπώς και στο πανεπιστήμιο. Σύμφωνα με τις παραπάνω λογικές, μέσω του σχεδίου Αθηνά και των νομοσχεδίων των τελευταίων χρονών, καθετί μη κερδοφόρο, μη αξιοποιήσιμο, καθετί που δεν θα διευκολύνει το κεφαλαίο να επενδύσει στο νέο πανεπιστήμιο-επιχείρηση οφείλει να απαλείφεται. Έτσι, η εξουσία του πανεπιστημίου, δηλαδή οι πρυτανικές αρχές, αποφασίζουν να περιφράξουν και να περιφρουρήσουν το έδαφος τους (κατάργηση ασύλου, μπάρες, κάμερες, φύλακες, φυλάκια) διώχνοντας από τη μέση ό,τι δεν κινείται προς αυτή την κατεύθυνση (καταυλισμός Ρομά, αυτοδιαχειριζόμενοι- κατειλημμένοι χώροι εντός των πανεπιστημίου, αγώνες εργαζομένων ΑΠΘ, μετανάστες-μικροπωλητές στην ΑΣΟΕΕ) και διευρύνοντας το πεδίου ελέγχου τους . Επικεντρώνοντας στο παρόν κείμενο στους Ρομά, αρκεί να πούμε ότι με βάση το ιδεολόγημα της κυριαρχίας που χτίζεται εδώ και χρόνια σε σχέση με αυτούς, θεωρούνται μη παραγωγικοί και άρα κατατάσσονται στο περιθώριο της κοινωνίας. Για μας είναι ένα συλλογικό υποκείμενο που, ως επί το πλείστον, ζει νομαδικά, αυτοθεσμίζεται συντάσσοντας το δικό του αξιακό κώδικα και ακολουθεί δικούς του άτυπους κανόνες. Οι Ρομά έχουν τη δική τους κουλτούρα,την οποία σεβόμαστε, και συχνά ξεφεύγει από τις επιταγές της ισχύουσας,επιβεβλημένης κοινωνικής νόρμας.

Είναι γνωστό ότι πολλοί φοιτητές, ερευνητές, καθηγητές, αρέσκονται να προσδιορίζονται ως μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας. Η ιδιότητα αυτή πολλές φορές τους αρκεί για να απομονώνονται από τον έξω κόσμο, στην πανεπιστημιακή τους γυάλα και προκειμένου αυτή να μη σπάσει ενώνονται κάτω από την ομπρέλα της ακαδημαϊκής ενότητας. Πέραν, δηλαδή, του ότι εντάσσουν αμετάκλητα τους εαυτούς στο διαταξικό ακαδημαϊκό σύνολο αρθρώνουν κι απόψεις που συνοψίζονται στα εξής: «Εδώ είναι πανεπιστήμιο κι όχι κέντρο φιλοξενίας, εδώ συντελείται η ανατροφοδότηση και η μεταλαμπάδευση της γνώσης, εδώ γίνεται η έρευνα. Όλα αυτά για το καλό της ανθρωπότητας.» Επικαλούνται δηλαδή το κοινό καλό (Για ποιον και από ποιον; Από εμάς για εμάς ή για τα αφεντικά μας;) παραγνωρίζοντας τόσο τον ρόλο του πανεπιστημίου ως ιδεολογικό συστημικό μηχανισμό όσο και το ρόλο που έχει να τροφοδοτεί την παραγωγική αλυσίδα με μέλη (εργάτες, αφεντικά αλλά και ανέργους). Κάπως έτσι, αποσιωπούνται ταξικοί διαχωρισμοί και πτυχές του ανταγωνιστικού κινήματος που αναπτύσσεται στο τώρα στο πανεπιστήμιο. Κάπως έτσι γίνεται το λογικό άλμα που οδηγεί στη θεώρηση των Ρομά ως περιττούς και επιβλαβείς και στη ανάδειξη της διαφύλαξης της ακαδημαϊκής ομαλότητας σε αρετή.Όμως, τέτοια ιδεολογήματα, όπως είναι και η εθνική ενότητα, που ορίζουν ένα σύνολο υπερβατικά ή και μεταφυσικά ως ενιαίο οφελούν μόνο τους από τα πάνω, διαχωρίζοντας όσους θα έπρεπε ταξικά να πολεμούν μαζί. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, διαχωρίζονται οι Ρομά από τους φοιτητές οι οποίοι στο πεδίο του ταξικού ανταγωνισμού στέκονται απέναντι από τα αφεντικά τους και οι δεύτεροι συμβάλλουν στην προστασία του μηχανισμού που διαχειρίζεται ο εχθρός τους.

Όσο για τη νομική διάσταση της υπόθεσης, η δικαστική απόφαση αναφέρεται στο ιδιοκτησιακό ζήτημα του πανεπιστημίου και διατείνεται να απομακρυνθούν οι Ρομά από το χώρο γιατί αυτός του ανήκει. Ωστόσο, ο πρύτανης στην πρώτη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στο γραφείο του ανέπτυξε μια χυδαία, γκεμπελική, ρατσιστική ρητορεία λέγοντας ότι οι Ρομά βιάζουν, εκπορνεύουν και εγκληματούν στο πανεπιστήμιο αρνούμενος να παραδεχτεί ότι το ζήτημα είναι καθαρά ιδιοκτησιακό. Διακαιολόγησε, δηλαδή, το ξερίζωμα 5 οικογενειών με το ότι αυτοί είναι υπεύθυνοι για καταστροφές, λεηλασίες και άλλες νοσηρές του φαντασιώσεις τη στιγμή που η αστική δικαιοσύνη μίλησε για την κυριότητα σε μια περιοχή. Το δεύτερο θα το αναλύσουμε παρακάτω. Όσο για το πρώτο, σε συνδυασμό με το ότι όποιος δεν πληρεί τις προϋποθέσεις πρέπει να εξαφανιστεί, φαίνεται να είναι αρκετό για να δώσει πατήματα στο σύγχρονο φασισμό χωρίς σβάστικα. Να θυμίσουμε, σε όποιους θέλουν «μιαν εξευρωπαϊσμένη Ελλάδα» ότι ο Μπερλουσκόνι και ο Σαρκοζί τέτοιου τύπου επιχειρήματα επικαλούνταν όταν το καλοκαίρι του 2010 διεξήγαγαν τεράστιας έκτασης πογκρόμ (επαναπατρισμό το ονόμαζαν) στους Ρομά που διέμεναν στην Ιταλία και τη Γαλλία αντίστοιχα.

Σ’ αυτούς που λένε ότι ο Δήμος θα φροντίσει να πάνε κάπου αλλού καλύτερα, ή να απαιτήσουμε κάτι τέτοιο, έχουμε να πούμε δύο πράγματα. Πρώτον, οι ίδιοι θα επιλέξουν το αν, το πότε και το πώς θα φύγουν. Επομένως, κανείς δεν μπορεί να διεξάγει έναν διεκδικητικό αγώνα εξ ονόματός τους. Έχουν άλλωστε πει: «Δεν πάμε πουθενά αν δεν το δούμε με τα μάτια μας. Εδώ ζούμε 20 χρόνια, εδώ έχουμε θαμμένους τους νεκρούς μας». Δεύτερον, ο Δήμος ή κάποιος άλλος κρατικός φορέας είναι de facto απέναντί τους κι αυτό γιατί αυτοί είναι μηχανισμοί του ταξικού μας εχθρού και είναι πρόθυμοι να δώσουν το αντίθετο από λύσεις. Να θυμίσουμε εδώ τον εξαντλητικό αγώνα των 300 μεταναστών απεργών πείνας, πριν 2 χρόνια, που παρά τις εγγυήσεις του κράτους και παρά το γεγονός ότι όλα τα βλέμματα της δημοσιότητας ήταν στραμμένα επάνω τους, σήμερα αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα και δεν τηρείται καμία από τις δεσμεύσεις που πάρθηκαν τότε για να λήξει η απεργία. Συνεπώς, δεν χρειαζόμαστε άλλο παράδειγμα για να καταλάβουμε ότι τίποτα δεν εξασφαλίζεται με σιγουριά από τους εξουσιαστές μας και ότι η επιλογή τους να μη δώσουν εντέλει τίποτα είναι μια, από πλευράς τους, απαντητική κίνηση στο κίνημα.

Ένα άλλο κομμάτι της πραγμοποίησης των Ρομά (θεώρησης τους, δηλαδή, ως αντικείμενα) από μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας [sic] καθρεφτίζεται στο εξής ερώτημα: «Δηλαδή αν έρθουν και κατασκηνώσουν δίπλα στη σχολή μας δεν θα υπάρχει πρόβλημα;». Οι Ρομά όμως δεν είναι άβουλα όντα που τοποθετούνται σε τόπους τυχαία, σαν να ήταν σκουπίδια, είναι άνθρωποι που επιλέγουν το πού πληρούνται, έστω οι ελάχιστες, προϋποθέσεις για να ζήσουν με αξιοπρέπεια, στο πλαίσιο που τους περιορίζει τόσο ο κοινωνικός ρατσισμός όσο και άλλες συνθήκες που έχουμε περιγράψει παραπάνω. Αυτό φαίνεται και από το ότι έχουν επιλέξει να ζήσουν στα σύνορα της πανεπιστημιούπολης σε μέρος που πολλοί δεν είχαν καν υπόψιν τους πριν ανοίξει το ζήτημα από τον πρύτανη.

Για μας οι Ρομά είναι ένα από τα πιο καταπιεζόμενα κομμάτια των από τα κάτω αυτού του κόσμου που δέχεται επίθεση και ως τέτοιο θα το υπερασπιστούμε. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι, δίπλα στις επιλογές τους και βλέπουμε την καταστολή τους ως μια στρατηγική των από τα πάνω στο πλαίσιο του ταξικού πολέμου. Υπενθυμίζουμε ότι τον πύχη της αντίστασης τους στην επικείμενη εκκένωση τον θέτουν οι ίδιοι και εμείς οφείλουμε να ανοίξουμε το ζήτημα με κινηματικούς όρους στο χώρο του πανεπιστημίου καλώντας τον καθένα να αναλάβει τις ευθύνες του.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΡΟΜΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΖΩΗ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΙΔΟΚΤΗΣΙΑΣ

ΜΠΑΤΣΟΙ, ΔΙΚΑΣΤΕΣ, ΠΡΥΤΑΝΙΚΗ ΑΡΧΗ

ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΜΑΖΙ

η πολλή δουλειά τρώει τον εργάτη..

οι πολλοί εργάτες τρώνε τον αφέντη

Εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης και διανύοντας τον τρίτο χρόνο μνημονίου βλέπουμε τη ζωή μας να λεηλατείται. Το κεφάλαιο προσπαθεί να εξασφαλίσει τα κέρδη του και να συνεχίσει να αναπαράγεται βασιζόμενο στο ξεζούμισμα των από τα κάτω αυτής της κοινωνίας. Στο διάστημα που έχει μεσολαβήσει, απαντητικά στις επιλογές του κράτους, υπήρξαν αντιστάσεις μεταξύ άλλων και μέσω γενικών απεργιών υπό την κηδεμονία των ξεπουλημένων, κομματικοποιημένων γραφεοκρατικών ηγεσιών.

Απεργίες οι οποίες λειτουργούν όχι μόνο ως βαλβίδα εκτόνωσης με τον τρόπο που πραγματοποιούνται, αλλά και αποπροσανατολιστικά, αφού υιοθετείται από το μεγαλύτερο μέρος τόσο των “αντιμνημονιακών” κομμάτων(αριστερών και δεξιών) όσο και των συνδικαλιστικών φορέων το πρόταγμα για διάσωση της πατρίδας, της εθνικής οικονομίας, του λαού γενικά και αόριστα. Μια λογική που βολεύει τα αφεντικά, αφού βάζει όλες τις κοινωνικές τάξεις στο ίδιο τσουβάλι κάτω από την ομπρέλα της εθνικής ενότητας(λες και τα συμφέροντα του αφεντικού που θέλει πιο φτηνή εργασία συμβαδίζουν με αυτά του εργάτη που προσπαθεί να διατηρήσει έστω τα κεκτημένα του). Το κράτος, σε αγαστή συνεργασία πάντα με τα τσιράκια του (φασιστικό παρακράτος,ΜΜΕ) ενδυναμώνει συνειδησιακά τη ρητορεία για εθνική ενότητα, δημιουργώντας ασσύμετρες απειλές-εχθρούς της “κοινωνικής ειρήνης”(μετανάστες,οροθετικές,ρομά) πλάθοντας το φόβο και διαμορφώνοντας μια κατάσταση κοινωνικού κανιβαλισμού, στην οποία οι από τα κάτω της κοινωνίας αποπροσανατολίζονται και στρέφονται ο ένας ενάντια στον άλλο.

Εν τέλει όμως, πως λειτουργεί η εθνική ενότητα ειδικά σε περιόδους κρίσης; Μήπως το κράτος χρησιμοποιεί νέο τρόπο διαχείρισης, ώστε να αυξηθούν τα κέρδη ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου (εκατοντάδες είναι οι επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην ελλάδα καί μέσα στα τελευταία χρόνια έχουν πολλαπλασιάσει τα κέρδη τους, μερικές εκατοντάδων δις ευγενική χορηγία του ελληνικού κράτους στις τράπεζες); Μήπως τελικά, η εθνική ενότητα μεταφράζεται σε όλο και μεγαλύτερη υποτίμηση της εργατικής δύναμης; Μια υποτίμηση που αποτυπώνεται όλο και πιο φανερά στο ξεζούμισμα των από τα κάτω. Τόσο με τους όλο και πιο χαμηλούς μισθούς και συντάξεις(σε δυσαναλογία πάντα με τις συνθήκες εργασίας), το ξεπούλημα όλων όσων παρήχθησαν από τους από κάτω της κοινωνίας και συνεπώς ανήκουν σε αυτούς, την κατάργηση κοινωνικών παροχών, διαμορφώνοντας ουσιαστικά το όποιο κράτος πρόνοιας υπήρχε σε κράτος αστυνόμευσης και καταστολής. Όσο και με την άγρια-φασιστική στάση κράτους και παρακράτους απέναντι στους μετανάστες(οργανωμένα-θεαματικά πογκρόμ, εισβολές σε σπίτια, μαχαιρώματα, δολοφονίες). Έτσι κράτος και κεφάλαιο πετυχαίνουν να μετατρέψουν αυτό το κοινωνικό κομμάτι σε ένα εύκολα διαχειρίσιμο και ελεγχόμενο εργατικό δυναμικό απ’ το οποίο μπορούν να αποσπάσουν τη μέγιστη υπεραξία.

Απεργίες επίσης, οι οποίες δεν μπορούν να απειλήσουν το ντόπιο και όχι μόνο κεφάλαιο και να διαταράξουν την κοινωνική ειρήνη, όταν συνεχίζεται τις μέρες εκείνες η παραγωγή και η κατανάλωση. Η απεργία αποτελεί σίγουρα ένα σημαντικό όπλο στα χέρια των εργατών αφού σαμποτάρεται και μπλοκάρεται(θα έπρεπε να γίνεται συνολικά) η παραγωγική διαδικασία. Φτάνει όμως το να μην πας στη δουλειά σου τη μέρα εκείνη; Η παραγωγική διαδικασία δεν αποτελεί μονομερή σχέση αλλά σχετίζεται άμεσα με την κατανάλωση. Και αυτό συμβαίνει γιατί για να αποσπάσουν τα αφεντικά υπεραξία από ένα παραχθέν προιόν ή μία υπηρεσία χρειάζεται να καταναλωθεί. Επιπλέον δεν θα έπρεπε να ξεχνάμε την τρομοκρατία που δέχονται οι εργαζόμενοι ειδικά στον ιδιωτικό τομέα για να μην απεργήσουν. Με το να δεχόμαστε να καταναλώσουμε τις υπηρεσίες ή τα προιόντα της δουλειάς τους δυσχεραίνουμε ακόμα περισσότερο τη θέση τους. Συνεπώς θεωρούμε χρέος ημέρες απεργίας όχι μόνο το να απεργήσουμε και να κατέβουμε στο δρόμο αλλά και να προτάξουμε, και έμπρακτα να εφαρμόσουμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο το σαμποτάζ της κατανάλωσης δημιουργώντας τις δικές μας αυτοοργανωμένες δομές οι οποίες θα απαντούν στο ζήτημα της κάλυψης των αναγκών.

Να δώσουμε ουσιαστικό νόημα και να βάλουμε ταξικό περιεχόμενο στις απεργίες και κάθε κινηματική διαδικασία. Έξω από λογικές εθνικής ενότητας και ομοψυχίας, να φέρουμε στο προσκήνιο την ταξική μας συνείδηση. Να δημιουργήσουμε πραγματικό πρόβλημα στα αφεντικά μας απέχοντας τόσο από τη δουλειά όσο και από οποιαδήποτε εμπορευματική συναλλαγή. Καιρός να υπερβούμε το συνειδησιακό φράγμα, που καθιστά μοναδικό επίκαιρο εχθρό και στόχο το ΔΝΤ και τα μνημόνια και να κινηθούμε προς μία κατεύθυνση δημιουργίας των δικών μας δομών, ντόπιων και μεταναστών, για μια πραγματική ρήξη με το υπάρχον σύστημα μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση.

     ΝΑ ΟΞΥΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΑΞΙΚΟ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ

          ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΙ ΟΧΙ ΕΘΝΙΚΗ

ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΣΑΝ ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ

ΟΧΙ ΣΑΝ ΠΕΛΑΤΕΣ

 ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΤΡΙΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 10 πμ ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

 σπασμένο γρανάζι