Month: January 2012

Στο όνομα του θεού

Από τότε που είμαστε μικροί στη χώρα μας είχε φασαρία, μα εμείς δεν καταλαβαίναμε τι είναι αυτή η φασαρία. Μετά μεγαλώσαμε και καταλάβαμε ότι αυτή η φασαρία είναι πόλεμος. Άλλαζαν οι εποχές και εμείς περνούσαμε πιο δύσκολα. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα.

Από τότε μέχρι και σήμερα σκεφτόμαστε τι θα γίνει με το μέλλον μας, ποιά θα είναι η μοίρα μας. Όταν είμασταν στη χώρα μας, μας είπαν ψέμματα. Μας είπαν ότι στην Ευρώπη έχει δημοκρατία και εκεί θα έχουμε ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλά εδώ είναι αλλιώς. Για να φτιάξουμε τη ζωή μας πρέπει να περάσουμε τα σύνορα αλλά στην ελλάδα αυτό είναι πολύ δύσκολο.

Υποτίθεται ότι η αστυνομία υπάρχει για να προστατεύει το κόσμο. Αλλά εδώ δεν είναι έτσι. Η αστυνομία στην ελλάδα μας χτυπάει, μας κοροιδεύει, μας συλλαμβάνει, προσβάλλει τη χώρα μας και το θρήσκευμα μας ακόμα και αν είμαστε ανήλικοι. Εμείς είμασταν στο παλιό λιμάνι κι από κει ήρθαμε στο εργοστάσιο απέναντι απ’το νέο λιμάνι για να μην έχει πρόβλημα μαζί μας ο κόσμος στην Πάτρα και με σκοπό να φύγουμε για άλλη χώρα. Πολλές φορές κι ενώ κοιμόμαστε, έρχεται η αστυνομία στις 5 το πρωί , μας ξυπνάει, μας χτυπάει, μας καίει τα χαρτιά, μας λένε ότι θα πάμε εκδρομή και μετά μας στέλνουν στην Αθήνα. Εκεί μας αφήνουν συνήθως στο Αλλοδαπών. Κάποια παιδιά που δεν έχουν λεφτά πρέπει να γυρίσουν πίσω στη Πάτρα με τα πόδια, ένα ταξίδι που διαρκεί 6 μέρες.

Αναγκαστικά πρέπει να γυρίσουμε γιατί μόνο από εδώ μπορούμε να φύγουμε. Θέλουμε να βρούμε έναν άλλο τόπο να ζήσουμε τη ζωή μας, επειδή στην Ελλάδα επικρατεί κακή κατάσταση. Όλοι μας γεννηθήκαμε από μια μάνα και ένα πατέρα. Μπορεί να μιλάμε διαφορετική γλώσσα, να είμαστε από διαφορετικές χώρες αλλά όλοι είμαστε αδέλφια.

Με την αστυνομία μιλήσαμε για τα προβλήματα μας αλλά όπως φαίνεται δεν έχουν σημασία γι αυτούς. Είτε στο πόλεμο στις χώρες μας είτε στην καθημερινή ζωή εδώ έχουμε πρόβλημα επιβίωσης. Ό,τι λέμε από το ένα αυτί μπαίνει και από το άλλο βγαίνει. Το μόνο που θέλουμε είναι μια ήρεμη ζωή. Μέχρι πότε πρέπει να είμαστε μακριά από τις οικογένειές μας; Γιατί δεν μας δίνουν χαρτιά να μπορούμε να ταξιδεύουμε πίσω στη χώρα μας και μετά πάλι στην Ευρώπη; Εσείς θα μπορούσατε να ζήσετε στο παλιό εργοστάσιο όπως ζούμε εμείς; Εσείς μπορείτε να τρώτε φαγητό από τα σκουπίδια; Έτσι η ζωή δεν αξίζει. Το ξέρετε ότι έχουμε ένα νεκροταφείο στη πάτρα για μετανάστες και πρόσφυγες;
Εμείς φύγαμε από τις χώρες μας για να ζήσουμε όχι για να πεθάνουμε.

Παρακαλούμε όποιον-α διαβάσει αυτό το κείμενο να αλλάξει ό,τι κακό σκέφτεται για εμάς. Αν κάποιος μετανάστης κάνει κάτι κακό δεν φταίμε όλοι γι αυτό. Ας μην αλλάζει πεζοδρόμιο όποιος μας βλέπει στο δρόμο. Κανένας θεός δεν θέλει να χτυπάς αδύναμους ανθρώπους, να τους συλλαμβάνεις, να τους κόβεις το νερό και το ρεύμα και να τους ταπεινώνεις. Όταν μαθαίνετε ότι ένας αστυνομικός χτυπάει άλλον ένα ανήλικο μετανάστη μην κλείνετε τα μάτια ή τα αυτιά σας.

 

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

 

μετανάστες και πρόσφυγες από το παλιό εργοστάσιο της Πειραϊκής – Πατραϊκής

 

 

ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΞΕΡΝΑΕΙ ΒΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛH

ΣΤΗΝ ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ ΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ ΔΥΟ ΚΌΣΜΟΙ

ο κόσμος των αφεντικών, της τρομοκρατίας και της υποταγής

Από τις 31 Οκτώβρη, οι 400 εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας έχουν κηρύξει απεργία διαρκείας, σταματώντας την παραγωγή στο εργοστάσιο, το οποίο περιφρουρούν με βάρδιες όλο το 24ωρο. Η Ελληνική Χαλυβουργία είναι μία από τις 3 εταιρίες στον κλάδο με κύκλο εργασιών 227 εκατομμύρια ευρώ και αύξηση της παραγωγής κατά 35% τα τελευταία δύο χρόνια. Η απεργία ξεκίνησε όταν ο βιομήχανος Μάνεσης, το αφεντικό της Χαλυβουργίας, απέλυσε 34 εργάτες, απειλώντας ότι θα ακολουθήσουν και άλλοι 180. Οι απολύσεις αυτές ήρθαν σαν αποτέλεσμα της στάσης της γενικής συνέλευσης των εργατών που απέρριψε την απαίτηση  της εταιρείας για μείωση του 8ώρου σε 5ωρο με παράλληλη μείωση των αποδοχών κατά 40%. Η εργοδοσία σε συνέχεια της τρομοκρατίας της απέλυσε άλλους 16 εργάτες ένα μήνα μετά κάτι που δεν στάθηκε ικανό να ανακόψει των αγώνα των εργατών παρά τη σύμπραξη όλου του κρατικού και γραφειοκρατικού μηχανισμού, τις πιέσεις των εργατοπατέρων και την αποσιώπηση του αγώνα τους από τα ΜΜΕ.

ο κόσμος του αγώνα, της αξιοπρέπειας και της αλληλεγγύης

Οι εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας απέναντι στην εντατικοποίηση της παραγωγής, τα συνεχή εργατικά ατυχήματα, τα εγκαύματα που αποτελούν καθημερινότητα, δηλώνουν αποφασισμένοι να φτάσουν ως το τέλος, γνωρίζοντας πως το αποτέλεσμα αυτής της απεργίας θα καθορίσει ολόκληρο τον κλάδο τους, τη βαριά βιομηχανία και συνολικά της εργασιακές σχέσεις. Οι απεργοί εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας δείχνουν τον δρόμο και στην υπόλοιπη εργατική τάξη μέσα από τον αγώνα τους. Ένας αγώνας που στηρίζεται στην καθολική συμμέτοχη των εργατών στην απεργία που αποφασίζεται μέσα από την γενική τους συνέλευση. Το εργοστάσιο περιφρουρείται όλο το 24ωρο από τους απεργούς και τους αλληλέγγυους που όσο περνάει ο καιρός τόσο πληθαίνουν. Και αυτό όμως είναι αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο οι εργάτες χειρίζονται τον αγώνα τους. Ξεπερνώντας σε μεγάλο βαθμό τα συντεχνιακά τους αιτήματα, ο λόγος τους απλώνεται σε ολόκληρη την εργατική τάξη επιδιώκοντας την ενοποίηση των αγώνων που γίνονται και καλώντας κάθε εργάτη και αλληλέγγυο όχι μόνο να τους συμπαρασταθεί αλλά να αγωνιστεί στους χώρους δουλειάς του απέναντι στην τρομοκρατία των αφεντικών, να απεργήσει και να σκεφτεί το συμφέρον της τάξης του και όχι το ατομικό συμφέρον.
Ο αγώνας των εργαζομένων στην Ελληνική Χαλυβουργία είναι υπόθεση όλων μας. Του κάθε εργάτη, άνεργου, μετανάστη, φοιτητή και κάθε πληττόμενου κοινωνικού κομματιού που βλέπει στον αγώνα των εργατών κάτι παραπάνω από μια απλή απεργία. Που βλέπουν ότι ο κόσμος της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ είναι και θα είναι ισχυρότερος από οποιαδήποτε απειλή. Που βλέπουν ότι μόνο μέσα από τα δικά μας χέρια και μακριά από οποιαδήποτε χειραγώγηση μπορεί να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για μια απελευθερωτική προοπτική. Που βλέπουν ότι ο αγώνας για την αξιοπρέπεια ενάντια στην τρομοκρατία των αφεντικών και τις απολύσεις, ο αγώνας ενάντια στη διαρκή υποβάθμιση των ζωών μας, ο αγώνας για την σύνδεση και ανάπτυξη των ριζοσπαστικών κομματιών αυτής της κοινωνίας είναι μακρύς και επίπονος ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΜΑΤΑΙΟΣ.

ΤΡΙΤΗ 17 ΓΕΝΑΡΗ

ΜΗΧΑΝΟΚΙΝΗΤΗ ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ — 18.ΟΟ ΠΛ.ΠΑΝΑΧΑΪΚΗΣ

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ — 21.ΟΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

εργαλειοφόρος | συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά

συνέλευση κάθε Τρίτη στις 7μμ στο Παράρτημα

Την Πέμπτη 5 Ιανουαρίου το απόγευμα πραγματοποιήθηκε πορεία στο κέντρο της πόλης από περίπου 100 αλληλέγγυους και αλληλέγγυες  με αφορμή την εκκένωση του καταυλισμού μεταναστών στην “πειραική-πατραική”. Νωρίς το ίδιο πρωί οι μπάτσοι με τη συνεργασία του ΟΛΠΑ και του δήμου συνέλλαβαν 50 περίπου μετανάστες που βρίσκονταν στον καταυλισμό, ενώ παράλληλα τους έκαψαν ρούχα, παπούτσια, κουβέρτες κουζινικά σκεύη, επίσης σφράγισαν αρκετά κτίρια και έκαψαν και κάποια.

Το κεντρικό πανό της πορείας έγραφε , ΣΚΟΥΠΑ ΣΕ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ, επίσης γράφτηκαν πολλά συθήματα σε όλη την πόλη  :

Μετά από συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο τέλος της πορείας αποφασίστηκε νέα συνάντηση το Σάββατο στις 14:00 στο Παράρτημα για να αφισοκολληθεί το γράμμα των μεταναστών και να μαζευτούν είδη πρώτης ανάγκης για να δωθούν στους μετανάστες όπως ρούχα, παπούτσια, μαγειρίκα σκεύη και κουβέρτες.

κείμενο που γράφτηκε από μετανάστες και πρόσφυγες 

που διαμένουν στο παλιό εργοστάσιο της πειραικής-πατραικής

Σπασμένο Γρανάζι, συνέλευση αναρχικών, αντιεξουσιαστών, αυτόνομων για την παρέμβαση στις σχολές