Category: Προκηρύξεις

Αργά ή γρήγορα, κάποιοι από μας (οι άρρενες) θα κληθούμε να υπηρετήσουμε τη “μαμά πατρίδα” και να προστατεύσουμε τα ιδανικά της από προαιώνιους εχθρούς. Για το λεγόμενο εθνικό συμφέρον, λοιπόν, πρέπει να χάσουμε εννέα μήνες από τη ζωή μας, διαπαιδαγωγούμενοι με εθνικιστικά και ομοφοβικά πρότυπα και υπακούοντας στις ορέξεις του κάθε κομπλεξικού καραβανά. Και τελικά να πειστούμε ότι για το εθνικό συμφέρον αξίζει να δώσουμε μέχρι και τη ζωή μας. Στο όνομα αυτού του συμφέροντος, άλλωστε, έχουν ληφθεί όλα αυτά τα εξοντωτικά μέτρα για τους από-τα-κάτω της κοινωνίας. Έτσι η εξουσία σε καιρούς κρίσης προβάλλει την εθνική ενότητα, καλώντας εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, αφεντικά κι εργάτες να ενωθούν για το καλό της πατρίδας.

Πίσω από αυτήν την περιβόητη εθνική ενότητα που δεν παραλείπουν να μας τονίζουν με κάθε αφορμή, κρύβονται τα βαθύτερα συμφέροντα των αφεντικών. Τα εθνικά ιδεολογήματα είναι αυτά που τροφοδοτούν τους λόγους ύπαρξης του στρατού, ο οποίος αποτελεί τον ένοπλο βραχίονα των αφεντικών και του κράτους τους, εκτός κι εντός συνόρων.

Απ’ τη μια μεριά διασφαλίζει τις επεκτατικές βλέψεις του κράτους σε βάρος άλλων κρατών, είτε με μια άμεση στρατιωτική εισβολή, είτε λειτουργώντας ως φόβητρο, ώστε να συμβάλλει στη διεξαγωγή του διπλωματικού παιχνιδιού με καλύτερους όρους. Τα παραδείγματα συμμετοχής του ελληνικού στρατού σε πολέμους είναι πολλά, όπως συμμετοχή στην κατοχή του αφγανιστάν (2001 ως σήμερα) και του Ιράκ (1991 και 2003), την αποστολή φρεγατών στη σομαλία για την καταπολέμηση της “πειρατείας” (βλέπε προάσπιση των ελλήνων εφοπλιστών), καθώς και το πραξικόπημα στην Κύπρο(1974). Προς αποφυγή παρεξηγήσεων ο ελληνικός στρατός δεν άγεται και φέρεται από τις “μεγάλες δυνάμεις”, αλλά πολεμάει προς γνώση και κατ’ επιλογή του ελληνικού κράτους, ώστε να διασφαλίσει ένα κομμάτι από την πίτα σε περίπτωση νίκης. Απ’ την άλλη μεριά, στο εσωτερικό των συνόρων, διασφαλίζει τα εγχώρια συμφέροντα των αφεντικών, τα οποία απειλούνται όταν οι από-τα-κάτω της κοινωνίας σηκώνουν κεφάλι. Έτσι, καταρχάς, ο στρατός μπορεί να επέμβει όπως συνέβη το 1967, καταλαμβάνοντας την εξουσία και το 1974 καταστέλλοντας την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Επίσης δρα, εκφοβιστικά όπως το Δεκέμβρη του 2008 που ήταν σε επιφυλακή κατά τη διάρκεια της εξέγερσης και εκπαιδεύεται στην καταστολή διαδηλώσεων (άσκηση Καλλίμαχος). Τέλος, λειτουργεί ως απεργοσπαστικός μηχανισμός όταν οι απεργίες γίνονται επικίνδυνες, χαρακτηριστικό παράδειγμα η απεργία των σκουπιδιάρηδων και των λεωφορειατζήδων το 1991.

Αντιλαμβανόμενοι, λοιπόν, το ρόλο του στρατού έχουμε όλους του κόσμου να τον αρνηθούμε και στην πράξη στο πλαίσιο της συνολικής μας ρήξης με το σύστημα, όπως έκανε στην Πάτρα ο αναρχικός Γεράσιμος Κορωναίος, που επέλεξε το δρόμο της ολικής άρνησης στράτευσης. Σε γράμμα που απέστειλε στο στρατολογικό γραφείο Πάτρας τον Οκτώβρη του 2009 δηλώνει, μεταξύ άλλων:

“ Δε θα μπω στο βούρκο του στρατού, αποσκοπώντας στην ενδυνάμωση της πατριωτικής μου συνείδησης. Είμαι εχθρός κάθε έθνους, κάθε κράτους και εν δυνάμει καταστροφέας του.”

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΟΛΙΚΟ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΚΟΡΩΝΑΙΟ, που δικάζεται από το στρατοδικείο Ιωαννίνων στις 13 Δεκέμβρη, ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ

Σπασμένο Γραανάζι, συνέλευση αναρχικών, αντιεξουσιαστών, αυτόνομων για την παρέμβαση στις σχολές

Δε μπορούμε να μιλάμε για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αναφερόμενοι σε αυτήν ως μεμονωμένο περιστατικό που διήρκησε τρεις μέρες, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε σαν ένα κομμάτι του νήματος των ταξικών και κοινωνικών αγώνων που ξεκινάει από τα χρόνια του εμφυλίου και συνεχίζεται ως τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 80, με τους έντονους εργατικούς αγώνες των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Διαφορετικά, παραμονεύει ο κίνδυνος να το δούμε σα μια «γιορτή της δημοκρατίας», όπως την προβάλλουν διάφοροι πρώην «αγωνιστές» και νυν καρεκλοκένταυροι, στην προσπάθεια τους να κρύψουν όσα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά είχε.

Κόντρα στους κυρίαρχους εθνικούς μύθους, το πολυτεχνείο δεν ήταν μόνο σημαιάκια και εθνικοί ύμνοι, ειρηνικές διαδηλώσεις και μια ξεκάθαρα φοιτητική εξέγερση που δε χώραγε άλλα ταξικά κομμάτια. Διάφοροι προσπαθούν να αποσιωπήσουν το γεγονός πως εντός του πολυτεχνείου είχε συγκροτηθεί και εργατική συνέλευση, αν και τα κεφάλια της τότε αριστεράς (καλόπαιδα όπως η Δαμανάκη, ο υπουργός των μπάτσων Παπουτσής και ο βαθυπασόκος Λαλιώτης) τους διώχνανε επειδή «κρατάγανε φτυάρια και κασμά κι όχι μολύβι». Προσπαθούν να αποσιωπήσουν πως γύρω από το Πολυτεχνείο είχαν ξεσπάσει έντονες και με μεγάλη χρονική διάρκεια συγκρούσεις, μιας και κάποιοι δεν έτρεφαν αυταπάτες πως τα «αδέλφια οι χωροφύλακες» θα στήριζαν την εξέγερση. Προσπαθούν να αποσιωπήσουν πως οι ριζοσπαστικές φωνές του Πολυτεχνείου κραύγαζαν Κάτω το κράτος, Κάτω το κεφάλαιο, Κάτω η εξουσία, Μάης του 68, κι έθεταν ζήτημα συνολικής κριτικής του καπιταλισμού, όταν κάποιοι περιορίζονταν να ζητάνε άσυλο και δημοκρατικές ελευθερίες.

Πολλοί παρομοιάζουν την τωρινή συγκυρία με χούντα. Η άποψη αυτή είναι ανεπαρκής, γιατί δεν αναγνωρίζει το γεγονός πως το καθεστώς αστικής δημοκρατίας σε περιόδους κρίσης ρίχνει τις μάσκες και δείχνει το αληθινό της πρόσωπο. Σε περιόδους που βιώνουμε μία συνολική επίθεση στις ζωές μας (αναδιάρθρωση σε εργασία, υγεία, παιδεία κλπ) δε σημαίνει πως το καθεστώς της δημοκρατίας πέφτει και αλλάζει σε χούντα. Πολύ απλά το κράτος και το κεφάλαιο ζορίζονται και φανερώνουν τις πραγματικές άγριες διαθέσεις τους προς τους από κάτω της κοινωνίας. Χούντα και αστική δημοκρατία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, διαφορετικές μορφές πολιτικής διαχείρισης του καπιταλισμού, ενός συστήματος που επιβιώνει από την εκμετάλλευση και την καταστροφή της εργασίας μας και της ζωής μας. Αν είναι πάντως να μιλήσουμε για «κατοχή και χούντα» δε θα μιλήσουμε για «προδότες πολιτικούς», γερμανούς, ΔΝΤ και τρόικες, αλλά για συνολική κατοχή των ζωών μας από κράτος και κεφάλαιο, ντόπιο ή ξένο. Και μια πρακτική συμβουλή, οι νέοι ολοκληρωτισμοί μπορεί να μη φορούν τη σβάστικα του Χίτλερ ή το φοίνικα της χούντας.

Όσο οι καταστάσεις πιέζονται το σύνθημα της «εθνικής ενότητας» εκ μέρους της κυριαρχίας  (και όχι μόνο) γίνεται όλο και πιο έντονο. Το σύνθημα αυτό προκύπτει κυρίως από την ανάγκη των από πάνω να κατευνάσουν τα πνεύματα και να διασφαλίσουν την κοινωνική-ταξική ειρήνη,  ώστε να πραγματοποιήσουν  χωρίς αντιστάσεις τα σκατένια σχέδιά τους. Όλοι εμείς, όμως, οι από τα κάτω αυτής της κοινωνίας οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι εργατική τάξη και έθνος είναι δύο αντικρουόμενες έννοιες. Πως ο μόνος λόγος ύπαρξης της εθνικής συνείδησης είναι να γεμίζει χώρο μέσα στα μυαλά μας σε βάρος της ταξικής συνείδησης. Πως τα αφεντικά και οι εργάτες που ανήκουν στο ίδιο έθνος δεν έχουν κοινά συμφέροντα. Τα έθνη είναι κατασκευάσματα του καπιταλισμού, απέκτησαν υλική υπόσταση μέσω γενοκτονιών και διώξεων, ώστε να κυριαρχήσει καπιταλιστικά η μορφή του έθνους-κράτους. Γι’ αυτούς τους λόγους λοιπόν, στέλνουμε στο διάολο  τα κελεύσματα περί εθνικής ενότητας και σωτηρίας (του καπιταλισμού), και αναγνωρίζουμε σαν καθήκον μας να αγωνιστούμε όχι για την εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο, όχι για το δημόσιο χρέος (που είναι εκβιασμός σε βάρος των εργατών) αλλά για τα συμφέροντα της τάξης μας απέναντι στ’ αφεντικά μας και το κράτος τους. Και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, κάτι παρόμοιο συνέβη, μιας και οι τότε εξεγερμένοι δε σεβάστηκαν το εθνικό συμφέρον, το οποίο στόχευε στη σταδιακή φιλελευθεροποίηση του δικτατορικού καθεστώτος ώστε να επιτευχθεί η ομαλή μετάβαση σε καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και στη διασφάλιση των ελληνικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στην Κύπρο, αλλά αγωνίστηκαν για την ελευθερία τους και τις ζωές τους.

«Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή», αλλά κάποιοι φρόντισαν να το κάνουνε. Όσοι εξαργύρωσαν την τότε «αγωνιστικότητα» με φράγκα και θέσεις εξουσίας. Όσοι το κάναν τραγουδάκια και εθνικούς ύμνους μέσα σε αποστειρωμένες σχολικές αίθουσες εκδηλώσεων. Όσοι το περιφέρουν κάθε χρόνο στο δρόμο δίνοντας του ένα στείρο αντιαμερικανικό χαρακτήρα και αγνοούν τη συνολική κριτική του καπιταλισμού. Όσοι δεν αγωνίστηκαν απέναντι στη χούντα και σου λένε «ήμουν κι εγώ στο Πολυτεχνείο». Όσοι μιλούν για «αχρωμάτιστο Πολυτεχνείο». Κι όσοι καθησυχάστηκαν πως τα πράγματα θα ήταν καλύτερα στη δημοκρατία, και πως χωρίς αγώνες το κράτος θα ‘δινε τα πάντα στο λαό, και τώρα βλέπουν τις ολέθριες συνέπειες αυτής της επανάπαυσης. Εμείς δε γιορτάζουμε, δεν πενθούμε, αλλά ψάχνουμε το νόημα στις εξεγέρσεις του χθες, του σήμερα και του αύριο.

 Σπασμένο Γρανάζι,

συνέλευση αναρχικών αντιεξουσιαστών,αυτόνομων

για την παρά’εμβαση στις σχολές

 

 

ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΟ ΚΚΕ… ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ

Σε μια περίοδο που όλο και περισσότερα κοινωνικά κομμάτια αντιμετωπίζουν θέματα όχι μόνο ζωής αλλά και  επιβίωσης, σε κάποιους μπαίνει το μικρόβιο της σύγκρουσης με τους θεσμούς ενώ σε άλλους σκέψεις και σχέδια διαχείρισης  του υπάρχοντος κοινοβουλευτικού πολιτικού συστήματος.

Το ΚΚΕ, διαβλέποντας πιθανές κοινωνικές μετατοπίσεις (άρα και εκλογικές), που σε κοινοβουλευτικό επίπεδο μεταφράζεται σε ένα πιθανό ρήγμα στον δικομματισμό, προσπαθεί να αυξήσει την κοινοβουλευτική του δύναμη. Στόχος του είναι σταδιακά να αποτελέσει μια ισχυρή αντιπολίτευση (απολαμβάνοντας όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κρατικής πίττας) και ενδεχομένως να διεκδικήσει την (αστική) εξουσία. Βέβαια στην προσπάθεια του να προσελκύσει περισσότερους ψηφοφόρους, δημιουργεί από μόνο του μια θεμελιώδη αντίφαση. Πάνω σε μια ταξική ανάλυση προσπαθούσε και προσπαθεί να συσπειρώσει μικρο-μεσοαστικά στρώματα, τα οποία αφού σε γενικές γραμμές είναι συντηρητικά, τα προσελκύει χρησιμοποιώντας σκόπιμα αστικά ιδεολογήματα όπως η εθνική κυριαρχία (Αιγαίο),  ο πατριωτισμός, ησυχία-τάξη-ασφάλεια, ρητορεία περί προβοκάτσιας-πρακτόρων-σκοτεινών κύκλων και κουκουλοφόρων.

Παράλληλα προσπαθεί να πατάξει κάθε κοινωνικό ή πολιτικό κομμάτι (είτε είναι φοιτητικό, εργατικό, ‘’περιθωριακό’’, κ.α.) που αδυνατεί να ελέγξει-κατευθύνει και άρα το θεωρεί εχθρικό. Αυτό βέβαια δεν οφείλεται κυρίαρχα σε κάποιο φοβικό σύνδρομο πολιτικής ήττας αλλά πηγάζει από την πάγια θέση πρωτοπορίας-ηγεμονίας του κόμματος πάνω στις λαϊκές μάζες. Για να το εξηγήσουμε λίγο καλύτερα, το ΚΚΕ θεωρεί τον εαυτό του αξιωματικά το πρωτοπόρο κομμάτι της εργατικής τάξης, δηλαδή το πιο συνειδητοποιημένο και μαχητικό, και ως τέτοιο δεν μπορεί παρά να είναι ο αποκλειστικός εκφραστής της. Άμεσα συνεπάγεται οτι αυτό το πεφωτισμένο κόμμα οφείλει να καθοδηγήσει την εργατική τάξη και να την ηγεμονεύσει.  Θεωρούμε σαφές, οτι οποιοδήποτε κοινωνικό ή πολιτικό σύνολο που δεν αναγνωρίζει το κόμμα ως τον κάτοχο της μοναδικής επαναστατικής αλήθειας, θεωρείται (από το ίδιο το κόμμα) είτε ως αφελές-μη πολιτικά και ταξικά συνειδητοποιημένο είτε ως αστικός μηχανισμός που έχει σαν μοναδικό σκοπό να ανακόψει την πορεία προς την ‘’εργατική και λαϊκή’’ εξουσία.

Σε αυτήν την προσπάθεια ενδοκινηματικής καταστολής (βέβαια, είναι μεγάλο ζήτημα το αν το ΚΚΕ είναι κομμάτι του κινήματος) κάποιες φορές αποφεύγει την ευθεία πολιτική αντιπαράθεση με όσους αναγνωρίζει ως εχθρούς του. Αντί αυτού, επιλέγει χρησιμοποιώντας θεωρίες συνομωσίας σε συμπόρευση με τα ΜΜΕ να χαρακτηρίσει διαδηλωτές ως εντολοδόχους σκοτεινών προβοκατόρικων κύκλων και ‘’ξένων κέντρων εξουσίας’’.

Όλα αυτά τα είδαμε να πραγματώνονται τις μέρες της 48ρης απεργίας, με αποκορύφωμα την ‘’περικύκλωση’’ της βουλής από το ΠΑΜΕ. Εκεί οι συντεταγμένες δυνάμεις των ΚΝΑΤ (Κομμουνιστική Νεολαία Αποκατάστασης Τάξης) σε κοινό σχηματισμό με τις ομάδες καταστολής περιφρουρούν από το οργισμένο πλήθος την παρουσία του κόμματος στο κοινοβούλιο και το ναό της αστικής δημοκρατίας. Οι προκλήσεις ξεκίνησαν από τον ξυλοδαρμό διαδηλωτών που περιφέρονταν κοντά στις αλυσίδες τους και αρνιόντουσαν να επιδείξουν την ταυτότητα τους ή φαινόντουσαν ‘’περίεργοι’’. Τα πνεύματα οξύνθηκαν όταν εμπόδισαν μπλοκ του ‘’Δεν Πληρώνω’’ να προσεγγίσει τον χώρο της βουλής και έδωσαν το έναυσμα για επίθεση, ενώ στην συνέχεια παρέδιδαν διαδηλωτές στις δυνάμεις καταστολής.

Βέβαια όλα αυτά, δεν μπορούν να ερμηνευτούν παρά ως τμήμα της στρατηγικής που οι  ίδιοι έχουν επιλέξει και αναφέρθηκε παραπάνω. Αυτή η προβοκατόρικη κίνηση του ΠΑΜΕ (προβοκατόρικη γιατί μεταφέρει το πολιτικό διακύβευμα της ημέρας από την επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου στις ζωές μας, στις επιλογές του ΚΚΕ ) αφενός επαναφέρει στην μιντιακή επικαιρότητα τις θέσεις του ΚΚΕ, αφετέρου αποτελεί μια επίδειξη ισχύος με διπλή υπόσταση: Σε επίπεδο δρόμου δίνει το μήνυμα στον κόσμο που κατεβαίνει να διαδηλώσει οτι είτε θα ακολουθήσει την γραμμή του κόμματος είτε θα είναι εχθρός του και σε δευτερο επίπεδο, ικανοποιεί το ‘’κοινό αίσθημα’’ περί ησυχίας-τάξης-ασφάλειας προσπαθώντας να αντλήσει ψήφους από συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας. Βέβαια οφείλουμε να παρατηρήσουμε οτι τίποτα από αυτά δεν θα είχε καταφέρει αν δεν είχε και την πολύτιμη βοήθεια της ελληνικής αστυνομίας.

Τέλος δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί χυδαίος ο τρόπος με τον οποίο το κόμμα διαχειρίστηκε από την πρώτη στιγμή το τραγικό γεγονός του θανάτου ενός διαδηλωτή, μέλους του ΠΑΜΕ. Από την πρώτη στιγμή προσπαθεί να χρεώσει τον θάνατο του στην σύγκρουση που έλαβε χώρα, χωρίς να γνωρίζει τα πραγματικά αίτια. Ακόμα και όταν αποδείχθηκε οτι διαδηλωτής δεν έφερε τραύματα από σύγκρουση, εξακολούθησε να επιρρίπτει ευθύνες σε προβοκάτορες και κουκουλοφόρους (χωρίς καμία προσπάθεια κριτικής στα χημικά των σκατόμπατσων). Αλλά πάντοτε η ηγεσία του ΚΚΕ (πατώντας στις πλάτες της εργατικής βάσης του κόμματος) επέλεγε παρόμοια στάση. Από την Βάρκιζα του ‘45 στο φύλλο 8 της πανσπουδαστικής το ’73,  στο χημείο του ’85, στο πολυτεχνείο του ’98 σ τον Δεκέμβρη του ’08 και τον Οκτώβρη του ’11.

Η θέση μας? Δεν αναγνωρίζουμε κανένα πεφωτισμένο αρχηγό, κανέναν υπερεπαναστάτη και κανέναν  αυτόκλητο σωτήρα. Όποιος προσπαθεί να ηγεμονεύσει την εργατική τάξη είτε απατά είτε απατάται. Η εργατική τάξη και οι ‘’από τα κάτω’’ αυτού του κόσμου πρέπει και θα βρουν την επαναστατική προοπτική και πορεία για να δομήσουν τον κόσμο που θα ικανοποιεί τις ανάγκες τους με όρους ισοτιμίας – αντιιεραρχίας – ελευθερίας.

ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

Σπασμένο γραναζι

Συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών/αυτόνομων για την παρέμβαση στις σχολές

Foititikapatra2010@gmail.com

Για την αυτοοργάνωση μέσα και έξω από τις συνελεύσεις…

Το τελευταίο διάστημα, εν μέσω συστημικής κρίσης του καπιταλιστικού οικοδομήματος (την οποία εντέχνως το ίδιο το σύστημα προσπαθεί να προβάλει ως αποκλειστικά οικονομική), Κράτος και Κεφάλαιο επιλέγουν να προβούν σε ολομέτωπη και συνολική επίθεση που δεν αφήνει κανένα κοινωνικό κομμάτι ανεπηρέαστο. Από το κόψιμο των συντάξεων και των μισθών και την κατακρεούργηση εργασιακών δικαιωμάτων κατεκτημένων έπειτα από σκληρούς ταξικούς αγώνες μέχρι την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, είναι φανερό ότι οι εξουσιαστές έχουν αδράξει την ευκαιρία για να πάρουν πίσω όλα τα κοινωνικά κεκτημένα και να προχωρήσουν ένα ακόμη βήμα παραπέρα, ένα βήμα πιο κοντά στην ολική υποδούλωση των καταπιεσμένων. Είναι επίσης φανερό ότι το κομμάτι που ονομάζεται ‘‘φοιτητές’’ δεν πρόκειται να μείνει ανεπηρέαστο από την επίθεση αυτή. Τα νέα μέτρα που λαμβάνονται στην Παιδεία, τμήμα της συνολικότερης στρατηγικής που ακολουθείται, είναι κάτι παραπάνω από προκλητικά.

Αυτά λογικό θα ήταν να έχουν μέχρι στιγμής πυροδοτήσει σκληρές αντιδράσεις από την πλευρά του φοιτητικού κόσμου, τόσο με συνεχείς μαζικές συνελεύσεις και καταλήψεις όσο και με καθημερινές δυναμικές πορείες και συγκρούσεις. Θα ήταν αναμενόμενο οι Γενικές Συνελεύσεις να σφύζουν από κόσμο πρόθυμο να συζητήσει, να διαφωνήσει, να αντιπαρατεθεί και να συνδιαμορφώσει, στο αμεσοδημοκρατικό πλαίσιο που η συγκεκριμένη διαδικασία προσφέρει, αντιδρώντας στο πλάι όσων πλήττονται μαζί του ενάντια στις χυδαίες αποφάσεις που παίρνονται γι’ αυτόν δίχως αυτόν.

Κι όμως, ο φοιτητικός κόσμος δείχνει μουδιασμένος απέναντι στη νέα αυτή προοπτική που φαίνεται να πλησιάζει. Και, ενώ υπό άλλες συνθήκες τα αμφιθέατρα θα ήταν γεμάτα με κόσμο και οι συνελεύσεις των σχολών ζωντανές, οι ίδιοι οι φοιτητές αποφασίζουν να αποτραβηχτούν σιωπηλά και απαξιώνουν αυτόν τον θεσμό. Τυχαίο; Μάλλον όχι. Είναι καθόλα λογικό να απομακρύνεσαι από μια διαδικασία στην οποία άτυπα αλλά έντονα σου απαγορεύεται η συμμετοχή και καταλήγεις να δρας απλά ως ψηφοφόρος της μιας ή της άλλης παράταξης, καλούμενος να στηρίξεις τα πλαίσιά τους, ενώ ταυτόχρονα σου στερείται η δυνατότητα της τοποθέτησης, του διαλόγου, της διαφωνίας και της ζύμωσης με τους συμφοιτητές σου∙ και αυτό με τον απλό τρόπο της συντεχνιακής λειτουργίας των παρατάξεων, οι οποίες εμφανίζονται ως φορείς της απόλυτης πολιτικής αλήθειας, απωθώντας με τη στάση τους και τη μορφή που δίνουν στη συνέλευση τον οποιονδήποτε πιθανόν επιθυμεί να λάβει μέρος – ή ακόμα και χλευάζοντάς τον όταν επιχειρεί να μιλήσει. Αντιμετωπίζοντας το χώρο των σχολών σαν προσωπικό τους φέουδο και τους φοιτητές σαν μελλοντικές ψήφους, μοιράζονται την πίτα της συμμετοχής στη συνέλευση μεταξύ τους και δημιουργούν μια κουλτούρα ανάθεσης των κάθε λογής ζητημάτων από την πλευρά των φοιτητών στους ‘λίγους που γνωρίζουν και μπορούν’, σαμποτάροντας έτσι εκούσια κάθε προσπάθεια ουσιαστικής παρέμβασης στη διαδικασία ατόμων που δεν ανήκουν στις τάξεις τους.

Όμως, όπως και όλοι οι κοινωνικοί χώροι, έτσι και οι σχολές δεν είναι τσιφλίκι κανενός. Η Γενική Συνέλευση είναι μια δομή με λόγο ύπαρξης τη συμμετοχή σε αυτή του συνόλου του φοιτητικού κόσμου και, μέσα από αυτή, τη λήψη αποφάσεων βασισμένων στις αρχές τόσο της συνδιαμόρφωσης όσο και της ισότιμης αντιπαράθεσης. Η φύση της μπορεί και οφείλει να είναι αυτοοργανωμένη, έξω από και ενάντια σε κάθε λογική ανάθεσης που θέλει τις Γενικές Συνελεύσεις υποτελείς στα Διοικητικά Συμβούλια. Απέναντί τους έχουμε να αντιτάξουμε την αυτοοργάνωση των φοιτητών, τηδημιουργία, δηλαδή, ακαθοδήγητων πυρήνων, παρεών, ομάδων ή συλλογικοτήτων από φοιτητές που θα τοποθετούνται, θα εκφράζονται στις συνελεύσεις, θα παίρνουν πρωτοβουλίες για διαμόρφωση πλαισίων και θα κινούνται πολιτικά ενάντια σε κάθε γραφειοκρατική διαδικασία. Γιατί τα προβλήματά μας κανείς δεν είναι περισσότερο αρμόδιος από εμάς τους ίδιους για να τα λύσει. Για να δοθούν, έξω από λογικές ανάθεσης και κομματικοποίησης, δυναμικές απαντήσεις στην επίθεση που τα αφεντικά έχουν εξαπολύσει απέναντι στις ζωές μας. Για την αναγέννηση ενός φοιτητικού κινήματος που θα μπορέσει να απειλήσει, στο πλάι των υπόλοιπων αγωνιζόμενων κοινωνικών κομματιών, τις βασικές δομές του συστήματος.

Καιρός να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας!

 Σπασμένο Γρανάζι, Συνέλευση Αναρχικών – Αντιεξουσιαστών – Αυτόνομων

για την παρέμβαση στις σχολές.

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΑ…

Στην πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης η κοινωνική πόλωση εντείνεται συνεχώς, παρ’ όλη τη σύγχυση που η κυριαρχία προσπαθεί να επιβάλλει. Τα γεγονότα τρέχουν: απολύσεις, τραμπουκισμοί από την πλευρά των αφεντικών, συνεχείς καταπατήσεις ασύλου με αποκορύφωμα την άρση του στη Νομική και όλα αυτά με φόντο τις εξεγέρσεις στις αραβικές χώρες και τους μιντιακούς ρουφιάνους να οργιάζουν. Σε αυτό το πλαίσιο, η αναδιάρθρωση της παιδείας πλησιάζει, με το φοιτητικό κίνημα να σκέφτεται ακόμα την εξεταστική που μόλις τελείωσε. Το κράτος στήνει και ενισχύει τις άμυνές του, οι οποίες αρχίζουν να επεκτείνονται και στα Πανεπιστήμια.

Έτσι έχουμε μια σειρά ανακοινώσεων του τμήματος μηχανολόγων μηχανικών και του πρυτανικού συμβουλίου σε σχέση με την κατάληψη ενός μη χρησιμοποιούμενου γραφείου 15 τετραγωνικών εντός κτιρίου του τμήματος από φοιτητές του σχήματος “Ανάχωμα”, που ζητούν από τους ίδιους να εγκαταλείψουν το χώρο (αυτά πριν τις γιορτές). Τελικά το τμήμα μηχ. μηχ. απομονώνει και κατονομάζει 2 φοιτητές του τμήματος ως υπαίτιους για την κατάληψη και τους απειλεί με πειθαρχικές ποινές (προσωρινή ή μόνιμη αναστολή σπουδών), αν δε συμμορφωθούν. Και ενώ λίγοι έχουν ενημερωθεί εν μέσω εξεταστικής, αυτό που κυριαρχεί είναι το σάστισμα για το θράσος της καθηγητικής εξουσίας να απειλεί να εφαρμόσει χουντικούς νόμους για πρώτη φορά στην μεταπολίτευση. Οι καθηγητάδες ερμηνεύουν μια χαρά την αδράνεια των φοιτητών και περνάνε πλήρως στην επίθεση, αφού μόλις μια-δυο βδομάδες αργότερα το τμήμα ηλεκτρολόγων μηχανικών καταδικάζει 2 φοιτητές του σε εξάμηνη αναστολή σπουδών (με αναστολή βεβαίως καθότι είναι καλοί άνθρωποι και δε θέλουν να τιμωρήσουν, παρά μόνο να τρομοκρατήσουν) για τη συνδικαλιστική τους δράση και πιο συγκεκριμένα για παρακώλυση των συνεδριάσεων του τμήματος των ηλεκτρολόγων μηχανικών. Παρομοίως και για αντίστοιχο λόγο απειλούνται με διώξεις και φοιτητές του Μαθηματικού.
Αυτές οι αντιδράσεις από πλευράς της καθηγητικής εξουσίας δε θα έπρεπε να μας εκπλήσσουν. Για εμάς αυτό το οποίο συμβαίνει είναι ότι η διοίκηση του πανεπιστημίου Πατρών επιχειρεί αφ’ ενός να περιφρουρήσει την ιδιοκτησία της βάσει των σαφών εντολών που έχει λάβει από τα αφεντικά της (κράτος και εταιρίες), διώκοντας καταληψίες φοιτητές και προσπαθώντας να βάλει ένα φρένο σε νέες καταλήψεις χώρων του πανεπιστημίου, και αφ ετέρου επιχειρεί να ενδυναμώσει την εξουσία της πάνω στους φοιτητές καθώς και σε κάθε αγωνιζόμενο κοινωνικό κομμάτι ακυρώνοντας τον κατακτημένο με αίμα θεσμό του ασύλου και εφαρμόζοντας χωρίς εξαιρέσεις, προϋποθέσεις και αντιρρήσεις το αστικό δίκαιο στο πανεπιστήμιο. Εν ολίγοις, αυτοί οι οποίοι στα λόγια μας το παίζουν προασπιστές του ασύλου θέλουν να εφαρμόζουν τη νομοθεσία του κράτους εντός του. Αν όμως το κράτος με τους δικαστές και τους μπάτσους του λύνει και δένει τόσο εκτός, όσο και εντός του πανεπιστημίου, τι ακριβώς σημαίνει αυτή η λέξη “άσυλο” και πως προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν έχει καταργηθεί ήδη;

Το παραπάνω ερώτημα θα μπορούσε ίσως να είναι και ρητορικό και να μη χρειάζεται απάντηση, όμως το πείραμα τρομοκράτησης από πλευράς των πανεπιστημιακών αρχών που σκιαγραφήθηκε παραπάνω (πειθαρχικές διώξεις, κατάργηση του ασύλου και νομοθετικά και στην πράξη, περίφραξη του πανεπιστημίου με σταθμούς ελέγχου και μπάρες, πρόσληψη σεκιουρητάδων) χρειάζεται την απάντηση όλων μας. Γιατί είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ενώ η ελληνική κοινωνία είναι ένα καζάνι που βράζει, οι μεγαλοκαθηγητάδες έχουν πάρει ξεκάθαρη θέση μηδενικής ανοχής σε κάθε πολιτική δραστηριότητα, είτε αυτή είναι συνδικαλιστική, είτε όχι. Ούτως ή άλλως όμως, με τα αφεντικά μας και τους εξουσιαστές μας δεν έχουμε καλές σχέσεις και δεν ζητάμε την ανοχή τους. Αφού επέλεξαν να κάνουν και το πρώτο και το δεύτερο βήμα και να κινηθούν εναντίον μας, ας τους δώσουμε τον πόλεμο που τόσο πολύ επιθυμούν. Ας τους δώσουμε μια απάντηση έμπρακτη, συνολική και ανυποχώρητη, όπως και σε κάθε επίθεση κράτους, κεφαλαίου και λοιπών επίδοξων εξουσιαστών.

…ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ!

Σπασμένο Γρανάζι

Συνέλευση αναρχικών- αντιεξουσιαστών-αυτόνομων για την παρέμβαση στις σχολές

foititikapatra@gmail.com

ενάντια σε κάθε αναδιάρθρωση του καπιταλισμού…

ΝΑ ΟΞΥΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΑΞΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ

Εν μέσω κρίσης (που εκτός των άλλων πηγάζει άμεσα από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής) κράτος και κεφάλαιο επιχειρώντας την αύξηση της κερδοφορίας τους και την «επιτυχή» έξοδο από αυτή, επιλέγουν την αναδιάρθρωση σε όλα τα επίπεδα (εργασία, εκπαίδευση, υγεία κτλ). Στο στόχαστρο βρίσκονται τα εργασιακά και κοινωνικά κεκτημένα δεκαετιών με αποτέλεσμα την ολοένα και μεγαλύτερη υποτίμηση των ζωών μας. Ιδιωτικοποιήσεις, μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, επισφάλεια, ανεργία, κόψιμο κάθε κοινωνικής παροχής, ενίσχυση του στρατιωτικό-αστυνομικού συμπλέγματος και επίθεση στο πιο άγρια εκμεταλλευόμενο κομμάτι της εργατικής τάξης: τους μετανάστες.

Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, της οποίας το διακύβευμα είναι η πλήρης υποταγή του πανεπιστημίου στο κεφάλαιο(μέσω του απόλυτου ελέγχου των επιχειρήσεων πάνω στα επιμέρους τμήματα και κατά συνέπεια ο πλήρης καθορισμός του προγράμματος και της έντασης σπουδών, της ερευνητικής δραστηριότητας με κριτήρια τις ανάγκες του κεφαλαίου) είναι απλά και μόνο ένα μέρος της συνολικότερης γενικευμένης επίθεσης.

Απέναντι στην επίθεση αυτή, η απάντησή μας οφείλει να είναι συνολική, ταξική και να εμπεριέχει μία έμπρακτη κριτική του καπιταλιστικού συστήματος με σκοπό την καταστροφή του και την οικοδόμηση ενός κόσμου ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

καιρός να αρχίσουν οι κλωτσές στο 
εκπαιδευτικό προτσές (και όχι μόνο..)

Σπασμένο Γρανάζι

Συνέλευση Αναρχικών, Αντιεξουσιαστών, Αυτόνομων για την παρέμβαση στις σχολές

 

 

 

  Το κείμενο αυτό γράφηκε, τυπώθηκε και μοιράζεται από το ΄΄σπασμένο γρανάζι΄΄, συνέλευση αναρχικών, αντιεξουσιαστών και αυτόνομων που ιδρύθηκε και δραστηριοποιείται στην Πάτρα. Είμαστε μια ανοιχτή δομή, η οποία δρα πάνω στη βάση της αυτοοργάνωσης και της οριζόντιας, αμεσοδημοκρατικής και ομόφωνης λήψης αποφάσεων. Αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε αυτό το εγχείρημα για να παρεμβαίνουμε δυναμικότερα στο χώρο του πανεπιστημίου, προοθώντας τον αντιεξουσιαστικό λόγο και αντίληψη και να έρθουμε σε επαφή με κόσμο ο οποίος αντιλαμβάνεται πως η βάση των προβλημάτων βρίσκεται στην ίδια τη δομή του συστήματος που τα προκαλεί – συστήματος που δεν είναι άλλο από το καπιταλίστικό – και επιθυμεί να αγωνιστεί με αξιοπρέπεια εκτός κομματικών και πραταξιακών λογικών, που παρουσιάζονται σαν ένας «ασφαλής δρόμος αγώνα».

Σε τέτοιες λογικές και προτάσεις εμείς απαντάμε με τα δικά μας προτάγματα, αυτά της αντίστασης, ενάντια στην επίθεση του Κράτους και του Κεφαλαίου σε εργασιακά και άλλα δικαιώματα και, εν τέλει, στην ίδια την ελευθερία και τη ζωή μας, της αυτοοργάνωσης, από τα κάτω και με όρους ισοτιμίας μεταξύ των αγωνιζόμενων ανθρώπων, μέσα από συνελεύσεις και άλλες συλλογικές διαδικασίες και δομές, στο πανεπιστήμιο και σε κάθε άλλο κοινωνικό χώρο (γειτονιές, χώροι εργασίες, σχολεία κ.λπ.) και της αλληλεγγύης, μεταξύ όλων των κοινωνικών κομματιών που δέχονται την άλλοτε εντέχνως καλυμένη και άλλοτε ολοφάνερη και ωμή βία των αφεντικών.

  Το πανεπιστήμιο δεν αποτελεί απλά έναν θεσμό. Χρησιμοποιείται σαν εργαλείο στα χέρια του Κράτους και του Κεφαλαίου. Με φαινομενικό άνοιγμα στην κοινωνία και εύκολη πρόσβαση («ελεύθερη δωρεάν» εκπαίδευση κλπ) δίνει την αίσθηση ενός δίκαιου συστήματος, δημιουργώντας αυταπάτη μιας φοίτησης με ίσους όρους και ψευδαίσθηση κοινωνικό-ταξικής ανέλιξης, αλλά στην πραγματικότητα η ταξική ανισότητα και η (ανα)παραγωγή κατά πλειοψηφία πειθήνιων εργαζομένων είναι αυτά που αντιπροσωπεύουν τη λειτουργεία του. Ουσιαστικά, με δυσαναλογία ανάμεσα στον αριθμό των φοιτητών και τις θέσεις εργασίας στο κάθε αντικείμενο, παράγει στρατιές ανέργων που, είτε αναγκαστικά για να επιβιώσουν θα προστεθούν και αυτοί μαζί με τους ανειδίκευτους και τους σπουδαστές τεχνικών σχολών στο εργατικό δυναμικό της χώρας, είτε θα χρησιμοποιούνται ως μόνιμο φόβητρο και μέσο πίεσης προς τους εργαζόμενους για αποδοχή των οποιωνδήποτε συνθηκών εργασίας. Ταυτόχρονα, εξειδικεύοντας τη γνώση και προσφέροντας ανώτερη και πολύ συγκεκριμένη εκπαίδευση, επιλέγει ορισμένους (αυτούς που το ίδιο κρίνει ως καταλληλότερους) για να τους ανεβάσει επίπεδο και να τους προάγει από εργατικό δυναμικό σε «επιστήμονες», καλά εκπαιδευμένους δηλαδή ανθρώπους που προωθούν τα ερευνητικά του ζητήματα (είτε θεωρητικά με την παραγωγή ιδεολογίας και την διαιώνιση της συστημικής νοοτροπίας είτε καθαρά πρακτικά με άμεση εφαρμογή στη βιομηχανία, τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και τον φτηνό εφοδιασμό με πατέντες, σχέδια και εργασίες των διαφόρων εταιριών) και στελεχώνουν ακόμα και θέσεις διοικητικές (κοινώς, δημιουργεί μέχρι και τα αυριανά αφεντικά και μεγάλα κεφάλια του Κράτους και του Καπιταλισμού, τους διαδόχους στο θρόνο της εξουσίας).

Αναγνωρίζουμε πως δεν είναι ξεκομμένο από την κοινωνία, όπως και από το Κράτος, το οποίο φυσικά φροντίζει να καλλιεργεί μια νοοτροπία απάθειας, προωθώντας την έννοια του ακαδημαϊκού πολίτη, απομονώνοντάς τον έτσι απ’ το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Δεν τασσόμαστε απέναντι στη γνώση, μα στον τρόπο που αυτή δίνεται και στους σκοπούς τους οποίους εξυπηρετεί. Δεν παλεύουμε για ένα καινούριο καλύτερο πανεπιστήμιο μέσα στο υπάρχον κοινωνικο-πολιτικό σύστημα. Αυτό που μας απασχολεί είναι η καταστροφή του Κράτους και του Κεφαλαίου και η εγκαθίδρυση μιας αταξικής κοινωνίας ίσων μεταξύ τους ανθρώπων, στην οποία η γνώση θα προσφέρεται ελεύθερα και για κοινωνικούς και προσωπικούς σκοπούς, και σε αυτή την ανάλυση κι επιθυμία δε χωρούν λογικές βελτίωσης του υπάρχοντος. Δεν στοχοποιούμε το πανεπιστήμιο ως θεσμό αλλά συνολικά το σύστημα που το χρησιμοποιεί.

Πιο συγκεκριμένα, αυτή την περίοδο βρισκόμαστε απέναντι σε μια ολομέτωπη επίθεση του Καπιταλισμού που έρχεται να σαρώσει οποιοδήποτε εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα είχε ως τώρα παραχωρηθεί ή είχε κερδηθεί με μακρόχρονους και αιματηρούς αγώνες. Οι ύαινες του Διεθνές Νομισματικού Ταμείου, σε άψογη συνεργασία τόσο με το χρεωκοπημένο ελληνικό κράτος όσο και με τους υπερατλαντικούς του πάτρονες, δείχνουν ξεκάθαρα τις διαθέσεις τους, περνώντας μια σειρά νέων μέτρων-βρόγχων που τσακίζουν οικονομικά τις κατώτερες τάξεις, ενώ ταυτόχρονα εντείνουν και σκληραίνουν την καταστολή των όποιων αντιδράσεων από τα κάτω. Κομμάτι αυτών των νέων μέτρων αφορά άμεσα το ελληνικό πανεπιστήμιο, οι φοιτητές του οποίου πλήττονται φυσικά και από τα μέτρα που αφορούν τα εργασιακά, αφού δεν είναι παρά αυριανοί (κάποιοι ίσως και νυν) εργαζόμενοι.

Όσων αφορά τα νέα μέτρα που στοχεύουν στο ζήτημα της παιδείας, στόχο έχουν να μετατρέψουν το πανεπιστήμιο σ’ένα επιχειρηματικού τύπου ίδρυμα που θα αντιμετωπίζει τους φοιτητές ως πελάτες, θα λειτουργεί Ινστιτούτα ώστε να εξασφαλίζει πόρους από τη «διά βίου κατάρτιση» απασχολήσιμων, θα αναθέτει την ίδρυση εδρών σε χορηγούς, θα διατηρεί παραρτήματα σε άλλα κράτη (τα ντόπια μαγαζιά των κολεγίων είναι ένα καλό παράδειγμα), θα κυνηγά χρηματοδότηση από επιχειρήσεις, θα προσανατολίζει αυστηρά την οποιαδήποτε έρευνα στις ανάγκες των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, κ.λπ. Επίσης αφαιρούν κάθε διοικητική αρμοδιότητα από τη Σύγκλητο (και φυσικά από τις συνελεύσεις των φοιτητών) και τις εναποθέτουν στα χέρια ενός διοικητικού συμβουλίου(το οποίο θα αποτελείται και από <<επιφανεις πολίτες>>εκτώς ακαδημαικής κοινότητας), που ασφαλώς θα ελέγχεται απευθείας από τους managers των επιχειρήσεων. Μιλάμε δηλαδή για πλήρη έλεγχο ολόκληρου του πανεπιστημίου από καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Εμείς από την πλευρά μας, ως κομμάτι του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού χώρου, επειδή δεν αντιλαμβανόμαστε το πανεπιστήμιο ως κοινωνικά απομονωμένο, βλέπουμε στα νέα μέτρα μια χυδαία επίθεση όχι στα δικαιώματα των φοιτητών μα ολόκληρου του κοινωνικού συνόλου και ως τέτοια θέλουμε να τα αντιμετωπίσουμε. Γιατί δεν παλεύουμε ενάντια σε αυτά επιθυμώντας απλά να παρθούν πίσω, καθώς δε θεωρούμε επιθυμητή ούτε την προηγούμενη κατάσταση, αλλά τους αντιτιθόμαστε θεωρώντας τα μια επιθετική κίνηση του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο επιθυμούμε συνολικά να καταστρέψουμε και στη θέση του να οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία βασισμένη στις αρχές της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης.