Author: spasmenogranazi

Για την αυτοοργάνωση μέσα και έξω από τις συνελεύσεις…

Το τελευταίο διάστημα, εν μέσω συστημικής κρίσης του καπιταλιστικού οικοδομήματος (την οποία εντέχνως το ίδιο το σύστημα προσπαθεί να προβάλει ως αποκλειστικά οικονομική), Κράτος και Κεφάλαιο επιλέγουν να προβούν σε ολομέτωπη και συνολική επίθεση που δεν αφήνει κανένα κοινωνικό κομμάτι ανεπηρέαστο. Από το κόψιμο των συντάξεων και των μισθών και την κατακρεούργηση εργασιακών δικαιωμάτων κατεκτημένων έπειτα από σκληρούς ταξικούς αγώνες μέχρι την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, είναι φανερό ότι οι εξουσιαστές έχουν αδράξει την ευκαιρία για να πάρουν πίσω όλα τα κοινωνικά κεκτημένα και να προχωρήσουν ένα ακόμη βήμα παραπέρα, ένα βήμα πιο κοντά στην ολική υποδούλωση των καταπιεσμένων. Είναι επίσης φανερό ότι το κομμάτι που ονομάζεται ‘‘φοιτητές’’ δεν πρόκειται να μείνει ανεπηρέαστο από την επίθεση αυτή. Τα νέα μέτρα που λαμβάνονται στην Παιδεία, τμήμα της συνολικότερης στρατηγικής που ακολουθείται, είναι κάτι παραπάνω από προκλητικά.

Αυτά λογικό θα ήταν να έχουν μέχρι στιγμής πυροδοτήσει σκληρές αντιδράσεις από την πλευρά του φοιτητικού κόσμου, τόσο με συνεχείς μαζικές συνελεύσεις και καταλήψεις όσο και με καθημερινές δυναμικές πορείες και συγκρούσεις. Θα ήταν αναμενόμενο οι Γενικές Συνελεύσεις να σφύζουν από κόσμο πρόθυμο να συζητήσει, να διαφωνήσει, να αντιπαρατεθεί και να συνδιαμορφώσει, στο αμεσοδημοκρατικό πλαίσιο που η συγκεκριμένη διαδικασία προσφέρει, αντιδρώντας στο πλάι όσων πλήττονται μαζί του ενάντια στις χυδαίες αποφάσεις που παίρνονται γι’ αυτόν δίχως αυτόν.

Κι όμως, ο φοιτητικός κόσμος δείχνει μουδιασμένος απέναντι στη νέα αυτή προοπτική που φαίνεται να πλησιάζει. Και, ενώ υπό άλλες συνθήκες τα αμφιθέατρα θα ήταν γεμάτα με κόσμο και οι συνελεύσεις των σχολών ζωντανές, οι ίδιοι οι φοιτητές αποφασίζουν να αποτραβηχτούν σιωπηλά και απαξιώνουν αυτόν τον θεσμό. Τυχαίο; Μάλλον όχι. Είναι καθόλα λογικό να απομακρύνεσαι από μια διαδικασία στην οποία άτυπα αλλά έντονα σου απαγορεύεται η συμμετοχή και καταλήγεις να δρας απλά ως ψηφοφόρος της μιας ή της άλλης παράταξης, καλούμενος να στηρίξεις τα πλαίσιά τους, ενώ ταυτόχρονα σου στερείται η δυνατότητα της τοποθέτησης, του διαλόγου, της διαφωνίας και της ζύμωσης με τους συμφοιτητές σου∙ και αυτό με τον απλό τρόπο της συντεχνιακής λειτουργίας των παρατάξεων, οι οποίες εμφανίζονται ως φορείς της απόλυτης πολιτικής αλήθειας, απωθώντας με τη στάση τους και τη μορφή που δίνουν στη συνέλευση τον οποιονδήποτε πιθανόν επιθυμεί να λάβει μέρος – ή ακόμα και χλευάζοντάς τον όταν επιχειρεί να μιλήσει. Αντιμετωπίζοντας το χώρο των σχολών σαν προσωπικό τους φέουδο και τους φοιτητές σαν μελλοντικές ψήφους, μοιράζονται την πίτα της συμμετοχής στη συνέλευση μεταξύ τους και δημιουργούν μια κουλτούρα ανάθεσης των κάθε λογής ζητημάτων από την πλευρά των φοιτητών στους ‘λίγους που γνωρίζουν και μπορούν’, σαμποτάροντας έτσι εκούσια κάθε προσπάθεια ουσιαστικής παρέμβασης στη διαδικασία ατόμων που δεν ανήκουν στις τάξεις τους.

Όμως, όπως και όλοι οι κοινωνικοί χώροι, έτσι και οι σχολές δεν είναι τσιφλίκι κανενός. Η Γενική Συνέλευση είναι μια δομή με λόγο ύπαρξης τη συμμετοχή σε αυτή του συνόλου του φοιτητικού κόσμου και, μέσα από αυτή, τη λήψη αποφάσεων βασισμένων στις αρχές τόσο της συνδιαμόρφωσης όσο και της ισότιμης αντιπαράθεσης. Η φύση της μπορεί και οφείλει να είναι αυτοοργανωμένη, έξω από και ενάντια σε κάθε λογική ανάθεσης που θέλει τις Γενικές Συνελεύσεις υποτελείς στα Διοικητικά Συμβούλια. Απέναντί τους έχουμε να αντιτάξουμε την αυτοοργάνωση των φοιτητών, τηδημιουργία, δηλαδή, ακαθοδήγητων πυρήνων, παρεών, ομάδων ή συλλογικοτήτων από φοιτητές που θα τοποθετούνται, θα εκφράζονται στις συνελεύσεις, θα παίρνουν πρωτοβουλίες για διαμόρφωση πλαισίων και θα κινούνται πολιτικά ενάντια σε κάθε γραφειοκρατική διαδικασία. Γιατί τα προβλήματά μας κανείς δεν είναι περισσότερο αρμόδιος από εμάς τους ίδιους για να τα λύσει. Για να δοθούν, έξω από λογικές ανάθεσης και κομματικοποίησης, δυναμικές απαντήσεις στην επίθεση που τα αφεντικά έχουν εξαπολύσει απέναντι στις ζωές μας. Για την αναγέννηση ενός φοιτητικού κινήματος που θα μπορέσει να απειλήσει, στο πλάι των υπόλοιπων αγωνιζόμενων κοινωνικών κομματιών, τις βασικές δομές του συστήματος.

Καιρός να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας!

 Σπασμένο Γρανάζι, Συνέλευση Αναρχικών – Αντιεξουσιαστών – Αυτόνομων

για την παρέμβαση στις σχολές.

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΑ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΑ…

Στην πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης η κοινωνική πόλωση εντείνεται συνεχώς, παρ’ όλη τη σύγχυση που η κυριαρχία προσπαθεί να επιβάλλει. Τα γεγονότα τρέχουν: απολύσεις, τραμπουκισμοί από την πλευρά των αφεντικών, συνεχείς καταπατήσεις ασύλου με αποκορύφωμα την άρση του στη Νομική και όλα αυτά με φόντο τις εξεγέρσεις στις αραβικές χώρες και τους μιντιακούς ρουφιάνους να οργιάζουν. Σε αυτό το πλαίσιο, η αναδιάρθρωση της παιδείας πλησιάζει, με το φοιτητικό κίνημα να σκέφτεται ακόμα την εξεταστική που μόλις τελείωσε. Το κράτος στήνει και ενισχύει τις άμυνές του, οι οποίες αρχίζουν να επεκτείνονται και στα Πανεπιστήμια.

Έτσι έχουμε μια σειρά ανακοινώσεων του τμήματος μηχανολόγων μηχανικών και του πρυτανικού συμβουλίου σε σχέση με την κατάληψη ενός μη χρησιμοποιούμενου γραφείου 15 τετραγωνικών εντός κτιρίου του τμήματος από φοιτητές του σχήματος “Ανάχωμα”, που ζητούν από τους ίδιους να εγκαταλείψουν το χώρο (αυτά πριν τις γιορτές). Τελικά το τμήμα μηχ. μηχ. απομονώνει και κατονομάζει 2 φοιτητές του τμήματος ως υπαίτιους για την κατάληψη και τους απειλεί με πειθαρχικές ποινές (προσωρινή ή μόνιμη αναστολή σπουδών), αν δε συμμορφωθούν. Και ενώ λίγοι έχουν ενημερωθεί εν μέσω εξεταστικής, αυτό που κυριαρχεί είναι το σάστισμα για το θράσος της καθηγητικής εξουσίας να απειλεί να εφαρμόσει χουντικούς νόμους για πρώτη φορά στην μεταπολίτευση. Οι καθηγητάδες ερμηνεύουν μια χαρά την αδράνεια των φοιτητών και περνάνε πλήρως στην επίθεση, αφού μόλις μια-δυο βδομάδες αργότερα το τμήμα ηλεκτρολόγων μηχανικών καταδικάζει 2 φοιτητές του σε εξάμηνη αναστολή σπουδών (με αναστολή βεβαίως καθότι είναι καλοί άνθρωποι και δε θέλουν να τιμωρήσουν, παρά μόνο να τρομοκρατήσουν) για τη συνδικαλιστική τους δράση και πιο συγκεκριμένα για παρακώλυση των συνεδριάσεων του τμήματος των ηλεκτρολόγων μηχανικών. Παρομοίως και για αντίστοιχο λόγο απειλούνται με διώξεις και φοιτητές του Μαθηματικού.
Αυτές οι αντιδράσεις από πλευράς της καθηγητικής εξουσίας δε θα έπρεπε να μας εκπλήσσουν. Για εμάς αυτό το οποίο συμβαίνει είναι ότι η διοίκηση του πανεπιστημίου Πατρών επιχειρεί αφ’ ενός να περιφρουρήσει την ιδιοκτησία της βάσει των σαφών εντολών που έχει λάβει από τα αφεντικά της (κράτος και εταιρίες), διώκοντας καταληψίες φοιτητές και προσπαθώντας να βάλει ένα φρένο σε νέες καταλήψεις χώρων του πανεπιστημίου, και αφ ετέρου επιχειρεί να ενδυναμώσει την εξουσία της πάνω στους φοιτητές καθώς και σε κάθε αγωνιζόμενο κοινωνικό κομμάτι ακυρώνοντας τον κατακτημένο με αίμα θεσμό του ασύλου και εφαρμόζοντας χωρίς εξαιρέσεις, προϋποθέσεις και αντιρρήσεις το αστικό δίκαιο στο πανεπιστήμιο. Εν ολίγοις, αυτοί οι οποίοι στα λόγια μας το παίζουν προασπιστές του ασύλου θέλουν να εφαρμόζουν τη νομοθεσία του κράτους εντός του. Αν όμως το κράτος με τους δικαστές και τους μπάτσους του λύνει και δένει τόσο εκτός, όσο και εντός του πανεπιστημίου, τι ακριβώς σημαίνει αυτή η λέξη “άσυλο” και πως προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν έχει καταργηθεί ήδη;

Το παραπάνω ερώτημα θα μπορούσε ίσως να είναι και ρητορικό και να μη χρειάζεται απάντηση, όμως το πείραμα τρομοκράτησης από πλευράς των πανεπιστημιακών αρχών που σκιαγραφήθηκε παραπάνω (πειθαρχικές διώξεις, κατάργηση του ασύλου και νομοθετικά και στην πράξη, περίφραξη του πανεπιστημίου με σταθμούς ελέγχου και μπάρες, πρόσληψη σεκιουρητάδων) χρειάζεται την απάντηση όλων μας. Γιατί είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ενώ η ελληνική κοινωνία είναι ένα καζάνι που βράζει, οι μεγαλοκαθηγητάδες έχουν πάρει ξεκάθαρη θέση μηδενικής ανοχής σε κάθε πολιτική δραστηριότητα, είτε αυτή είναι συνδικαλιστική, είτε όχι. Ούτως ή άλλως όμως, με τα αφεντικά μας και τους εξουσιαστές μας δεν έχουμε καλές σχέσεις και δεν ζητάμε την ανοχή τους. Αφού επέλεξαν να κάνουν και το πρώτο και το δεύτερο βήμα και να κινηθούν εναντίον μας, ας τους δώσουμε τον πόλεμο που τόσο πολύ επιθυμούν. Ας τους δώσουμε μια απάντηση έμπρακτη, συνολική και ανυποχώρητη, όπως και σε κάθε επίθεση κράτους, κεφαλαίου και λοιπών επίδοξων εξουσιαστών.

…ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ!

Σπασμένο Γρανάζι

Συνέλευση αναρχικών- αντιεξουσιαστών-αυτόνομων για την παρέμβαση στις σχολές

foititikapatra@gmail.com

ενάντια σε κάθε αναδιάρθρωση του καπιταλισμού…

ΝΑ ΟΞΥΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΑΞΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ

Εν μέσω κρίσης (που εκτός των άλλων πηγάζει άμεσα από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής) κράτος και κεφάλαιο επιχειρώντας την αύξηση της κερδοφορίας τους και την «επιτυχή» έξοδο από αυτή, επιλέγουν την αναδιάρθρωση σε όλα τα επίπεδα (εργασία, εκπαίδευση, υγεία κτλ). Στο στόχαστρο βρίσκονται τα εργασιακά και κοινωνικά κεκτημένα δεκαετιών με αποτέλεσμα την ολοένα και μεγαλύτερη υποτίμηση των ζωών μας. Ιδιωτικοποιήσεις, μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, επισφάλεια, ανεργία, κόψιμο κάθε κοινωνικής παροχής, ενίσχυση του στρατιωτικό-αστυνομικού συμπλέγματος και επίθεση στο πιο άγρια εκμεταλλευόμενο κομμάτι της εργατικής τάξης: τους μετανάστες.

Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, της οποίας το διακύβευμα είναι η πλήρης υποταγή του πανεπιστημίου στο κεφάλαιο(μέσω του απόλυτου ελέγχου των επιχειρήσεων πάνω στα επιμέρους τμήματα και κατά συνέπεια ο πλήρης καθορισμός του προγράμματος και της έντασης σπουδών, της ερευνητικής δραστηριότητας με κριτήρια τις ανάγκες του κεφαλαίου) είναι απλά και μόνο ένα μέρος της συνολικότερης γενικευμένης επίθεσης.

Απέναντι στην επίθεση αυτή, η απάντησή μας οφείλει να είναι συνολική, ταξική και να εμπεριέχει μία έμπρακτη κριτική του καπιταλιστικού συστήματος με σκοπό την καταστροφή του και την οικοδόμηση ενός κόσμου ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

καιρός να αρχίσουν οι κλωτσές στο 
εκπαιδευτικό προτσές (και όχι μόνο..)

Σπασμένο Γρανάζι

Συνέλευση Αναρχικών, Αντιεξουσιαστών, Αυτόνομων για την παρέμβαση στις σχολές

 

 

 

  Το κείμενο αυτό γράφηκε, τυπώθηκε και μοιράζεται από το ΄΄σπασμένο γρανάζι΄΄, συνέλευση αναρχικών, αντιεξουσιαστών και αυτόνομων που ιδρύθηκε και δραστηριοποιείται στην Πάτρα. Είμαστε μια ανοιχτή δομή, η οποία δρα πάνω στη βάση της αυτοοργάνωσης και της οριζόντιας, αμεσοδημοκρατικής και ομόφωνης λήψης αποφάσεων. Αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε αυτό το εγχείρημα για να παρεμβαίνουμε δυναμικότερα στο χώρο του πανεπιστημίου, προοθώντας τον αντιεξουσιαστικό λόγο και αντίληψη και να έρθουμε σε επαφή με κόσμο ο οποίος αντιλαμβάνεται πως η βάση των προβλημάτων βρίσκεται στην ίδια τη δομή του συστήματος που τα προκαλεί – συστήματος που δεν είναι άλλο από το καπιταλίστικό – και επιθυμεί να αγωνιστεί με αξιοπρέπεια εκτός κομματικών και πραταξιακών λογικών, που παρουσιάζονται σαν ένας «ασφαλής δρόμος αγώνα».

Σε τέτοιες λογικές και προτάσεις εμείς απαντάμε με τα δικά μας προτάγματα, αυτά της αντίστασης, ενάντια στην επίθεση του Κράτους και του Κεφαλαίου σε εργασιακά και άλλα δικαιώματα και, εν τέλει, στην ίδια την ελευθερία και τη ζωή μας, της αυτοοργάνωσης, από τα κάτω και με όρους ισοτιμίας μεταξύ των αγωνιζόμενων ανθρώπων, μέσα από συνελεύσεις και άλλες συλλογικές διαδικασίες και δομές, στο πανεπιστήμιο και σε κάθε άλλο κοινωνικό χώρο (γειτονιές, χώροι εργασίες, σχολεία κ.λπ.) και της αλληλεγγύης, μεταξύ όλων των κοινωνικών κομματιών που δέχονται την άλλοτε εντέχνως καλυμένη και άλλοτε ολοφάνερη και ωμή βία των αφεντικών.

  Το πανεπιστήμιο δεν αποτελεί απλά έναν θεσμό. Χρησιμοποιείται σαν εργαλείο στα χέρια του Κράτους και του Κεφαλαίου. Με φαινομενικό άνοιγμα στην κοινωνία και εύκολη πρόσβαση («ελεύθερη δωρεάν» εκπαίδευση κλπ) δίνει την αίσθηση ενός δίκαιου συστήματος, δημιουργώντας αυταπάτη μιας φοίτησης με ίσους όρους και ψευδαίσθηση κοινωνικό-ταξικής ανέλιξης, αλλά στην πραγματικότητα η ταξική ανισότητα και η (ανα)παραγωγή κατά πλειοψηφία πειθήνιων εργαζομένων είναι αυτά που αντιπροσωπεύουν τη λειτουργεία του. Ουσιαστικά, με δυσαναλογία ανάμεσα στον αριθμό των φοιτητών και τις θέσεις εργασίας στο κάθε αντικείμενο, παράγει στρατιές ανέργων που, είτε αναγκαστικά για να επιβιώσουν θα προστεθούν και αυτοί μαζί με τους ανειδίκευτους και τους σπουδαστές τεχνικών σχολών στο εργατικό δυναμικό της χώρας, είτε θα χρησιμοποιούνται ως μόνιμο φόβητρο και μέσο πίεσης προς τους εργαζόμενους για αποδοχή των οποιωνδήποτε συνθηκών εργασίας. Ταυτόχρονα, εξειδικεύοντας τη γνώση και προσφέροντας ανώτερη και πολύ συγκεκριμένη εκπαίδευση, επιλέγει ορισμένους (αυτούς που το ίδιο κρίνει ως καταλληλότερους) για να τους ανεβάσει επίπεδο και να τους προάγει από εργατικό δυναμικό σε «επιστήμονες», καλά εκπαιδευμένους δηλαδή ανθρώπους που προωθούν τα ερευνητικά του ζητήματα (είτε θεωρητικά με την παραγωγή ιδεολογίας και την διαιώνιση της συστημικής νοοτροπίας είτε καθαρά πρακτικά με άμεση εφαρμογή στη βιομηχανία, τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και τον φτηνό εφοδιασμό με πατέντες, σχέδια και εργασίες των διαφόρων εταιριών) και στελεχώνουν ακόμα και θέσεις διοικητικές (κοινώς, δημιουργεί μέχρι και τα αυριανά αφεντικά και μεγάλα κεφάλια του Κράτους και του Καπιταλισμού, τους διαδόχους στο θρόνο της εξουσίας).

Αναγνωρίζουμε πως δεν είναι ξεκομμένο από την κοινωνία, όπως και από το Κράτος, το οποίο φυσικά φροντίζει να καλλιεργεί μια νοοτροπία απάθειας, προωθώντας την έννοια του ακαδημαϊκού πολίτη, απομονώνοντάς τον έτσι απ’ το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Δεν τασσόμαστε απέναντι στη γνώση, μα στον τρόπο που αυτή δίνεται και στους σκοπούς τους οποίους εξυπηρετεί. Δεν παλεύουμε για ένα καινούριο καλύτερο πανεπιστήμιο μέσα στο υπάρχον κοινωνικο-πολιτικό σύστημα. Αυτό που μας απασχολεί είναι η καταστροφή του Κράτους και του Κεφαλαίου και η εγκαθίδρυση μιας αταξικής κοινωνίας ίσων μεταξύ τους ανθρώπων, στην οποία η γνώση θα προσφέρεται ελεύθερα και για κοινωνικούς και προσωπικούς σκοπούς, και σε αυτή την ανάλυση κι επιθυμία δε χωρούν λογικές βελτίωσης του υπάρχοντος. Δεν στοχοποιούμε το πανεπιστήμιο ως θεσμό αλλά συνολικά το σύστημα που το χρησιμοποιεί.

Πιο συγκεκριμένα, αυτή την περίοδο βρισκόμαστε απέναντι σε μια ολομέτωπη επίθεση του Καπιταλισμού που έρχεται να σαρώσει οποιοδήποτε εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα είχε ως τώρα παραχωρηθεί ή είχε κερδηθεί με μακρόχρονους και αιματηρούς αγώνες. Οι ύαινες του Διεθνές Νομισματικού Ταμείου, σε άψογη συνεργασία τόσο με το χρεωκοπημένο ελληνικό κράτος όσο και με τους υπερατλαντικούς του πάτρονες, δείχνουν ξεκάθαρα τις διαθέσεις τους, περνώντας μια σειρά νέων μέτρων-βρόγχων που τσακίζουν οικονομικά τις κατώτερες τάξεις, ενώ ταυτόχρονα εντείνουν και σκληραίνουν την καταστολή των όποιων αντιδράσεων από τα κάτω. Κομμάτι αυτών των νέων μέτρων αφορά άμεσα το ελληνικό πανεπιστήμιο, οι φοιτητές του οποίου πλήττονται φυσικά και από τα μέτρα που αφορούν τα εργασιακά, αφού δεν είναι παρά αυριανοί (κάποιοι ίσως και νυν) εργαζόμενοι.

Όσων αφορά τα νέα μέτρα που στοχεύουν στο ζήτημα της παιδείας, στόχο έχουν να μετατρέψουν το πανεπιστήμιο σ’ένα επιχειρηματικού τύπου ίδρυμα που θα αντιμετωπίζει τους φοιτητές ως πελάτες, θα λειτουργεί Ινστιτούτα ώστε να εξασφαλίζει πόρους από τη «διά βίου κατάρτιση» απασχολήσιμων, θα αναθέτει την ίδρυση εδρών σε χορηγούς, θα διατηρεί παραρτήματα σε άλλα κράτη (τα ντόπια μαγαζιά των κολεγίων είναι ένα καλό παράδειγμα), θα κυνηγά χρηματοδότηση από επιχειρήσεις, θα προσανατολίζει αυστηρά την οποιαδήποτε έρευνα στις ανάγκες των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, κ.λπ. Επίσης αφαιρούν κάθε διοικητική αρμοδιότητα από τη Σύγκλητο (και φυσικά από τις συνελεύσεις των φοιτητών) και τις εναποθέτουν στα χέρια ενός διοικητικού συμβουλίου(το οποίο θα αποτελείται και από <<επιφανεις πολίτες>>εκτώς ακαδημαικής κοινότητας), που ασφαλώς θα ελέγχεται απευθείας από τους managers των επιχειρήσεων. Μιλάμε δηλαδή για πλήρη έλεγχο ολόκληρου του πανεπιστημίου από καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Εμείς από την πλευρά μας, ως κομμάτι του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού χώρου, επειδή δεν αντιλαμβανόμαστε το πανεπιστήμιο ως κοινωνικά απομονωμένο, βλέπουμε στα νέα μέτρα μια χυδαία επίθεση όχι στα δικαιώματα των φοιτητών μα ολόκληρου του κοινωνικού συνόλου και ως τέτοια θέλουμε να τα αντιμετωπίσουμε. Γιατί δεν παλεύουμε ενάντια σε αυτά επιθυμώντας απλά να παρθούν πίσω, καθώς δε θεωρούμε επιθυμητή ούτε την προηγούμενη κατάσταση, αλλά τους αντιτιθόμαστε θεωρώντας τα μια επιθετική κίνηση του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο επιθυμούμε συνολικά να καταστρέψουμε και στη θέση του να οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία βασισμένη στις αρχές της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης.