Αργά ή γρήγορα, κάποιοι από μας (οι άρρενες) θα κληθούμε να υπηρετήσουμε τη “μαμά πατρίδα” και να προστατεύσουμε τα ιδανικά της από προαιώνιους εχθρούς. Για το λεγόμενο εθνικό συμφέρον, λοιπόν, πρέπει να χάσουμε εννέα μήνες από τη ζωή μας, διαπαιδαγωγούμενοι με εθνικιστικά και ομοφοβικά πρότυπα και υπακούοντας στις ορέξεις του κάθε κομπλεξικού καραβανά. Και τελικά να πειστούμε ότι για το εθνικό συμφέρον αξίζει να δώσουμε μέχρι και τη ζωή μας. Στο όνομα αυτού του συμφέροντος, άλλωστε, έχουν ληφθεί όλα αυτά τα εξοντωτικά μέτρα για τους από-τα-κάτω της κοινωνίας. Έτσι η εξουσία σε καιρούς κρίσης προβάλλει την εθνική ενότητα, καλώντας εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, αφεντικά κι εργάτες να ενωθούν για το καλό της πατρίδας.

Πίσω από αυτήν την περιβόητη εθνική ενότητα που δεν παραλείπουν να μας τονίζουν με κάθε αφορμή, κρύβονται τα βαθύτερα συμφέροντα των αφεντικών. Τα εθνικά ιδεολογήματα είναι αυτά που τροφοδοτούν τους λόγους ύπαρξης του στρατού, ο οποίος αποτελεί τον ένοπλο βραχίονα των αφεντικών και του κράτους τους, εκτός κι εντός συνόρων.

Απ’ τη μια μεριά διασφαλίζει τις επεκτατικές βλέψεις του κράτους σε βάρος άλλων κρατών, είτε με μια άμεση στρατιωτική εισβολή, είτε λειτουργώντας ως φόβητρο, ώστε να συμβάλλει στη διεξαγωγή του διπλωματικού παιχνιδιού με καλύτερους όρους. Τα παραδείγματα συμμετοχής του ελληνικού στρατού σε πολέμους είναι πολλά, όπως συμμετοχή στην κατοχή του αφγανιστάν (2001 ως σήμερα) και του Ιράκ (1991 και 2003), την αποστολή φρεγατών στη σομαλία για την καταπολέμηση της “πειρατείας” (βλέπε προάσπιση των ελλήνων εφοπλιστών), καθώς και το πραξικόπημα στην Κύπρο(1974). Προς αποφυγή παρεξηγήσεων ο ελληνικός στρατός δεν άγεται και φέρεται από τις “μεγάλες δυνάμεις”, αλλά πολεμάει προς γνώση και κατ’ επιλογή του ελληνικού κράτους, ώστε να διασφαλίσει ένα κομμάτι από την πίτα σε περίπτωση νίκης. Απ’ την άλλη μεριά, στο εσωτερικό των συνόρων, διασφαλίζει τα εγχώρια συμφέροντα των αφεντικών, τα οποία απειλούνται όταν οι από-τα-κάτω της κοινωνίας σηκώνουν κεφάλι. Έτσι, καταρχάς, ο στρατός μπορεί να επέμβει όπως συνέβη το 1967, καταλαμβάνοντας την εξουσία και το 1974 καταστέλλοντας την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Επίσης δρα, εκφοβιστικά όπως το Δεκέμβρη του 2008 που ήταν σε επιφυλακή κατά τη διάρκεια της εξέγερσης και εκπαιδεύεται στην καταστολή διαδηλώσεων (άσκηση Καλλίμαχος). Τέλος, λειτουργεί ως απεργοσπαστικός μηχανισμός όταν οι απεργίες γίνονται επικίνδυνες, χαρακτηριστικό παράδειγμα η απεργία των σκουπιδιάρηδων και των λεωφορειατζήδων το 1991.

Αντιλαμβανόμενοι, λοιπόν, το ρόλο του στρατού έχουμε όλους του κόσμου να τον αρνηθούμε και στην πράξη στο πλαίσιο της συνολικής μας ρήξης με το σύστημα, όπως έκανε στην Πάτρα ο αναρχικός Γεράσιμος Κορωναίος, που επέλεξε το δρόμο της ολικής άρνησης στράτευσης. Σε γράμμα που απέστειλε στο στρατολογικό γραφείο Πάτρας τον Οκτώβρη του 2009 δηλώνει, μεταξύ άλλων:

“ Δε θα μπω στο βούρκο του στρατού, αποσκοπώντας στην ενδυνάμωση της πατριωτικής μου συνείδησης. Είμαι εχθρός κάθε έθνους, κάθε κράτους και εν δυνάμει καταστροφέας του.”

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΟΛΙΚΟ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΚΟΡΩΝΑΙΟ, που δικάζεται από το στρατοδικείο Ιωαννίνων στις 13 Δεκέμβρη, ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ

Σπασμένο Γραανάζι, συνέλευση αναρχικών, αντιεξουσιαστών, αυτόνομων για την παρέμβαση στις σχολές

Δε μπορούμε να μιλάμε για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αναφερόμενοι σε αυτήν ως μεμονωμένο περιστατικό που διήρκησε τρεις μέρες, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε σαν ένα κομμάτι του νήματος των ταξικών και κοινωνικών αγώνων που ξεκινάει από τα χρόνια του εμφυλίου και συνεχίζεται ως τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 80, με τους έντονους εργατικούς αγώνες των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Διαφορετικά, παραμονεύει ο κίνδυνος να το δούμε σα μια «γιορτή της δημοκρατίας», όπως την προβάλλουν διάφοροι πρώην «αγωνιστές» και νυν καρεκλοκένταυροι, στην προσπάθεια τους να κρύψουν όσα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά είχε.

Κόντρα στους κυρίαρχους εθνικούς μύθους, το πολυτεχνείο δεν ήταν μόνο σημαιάκια και εθνικοί ύμνοι, ειρηνικές διαδηλώσεις και μια ξεκάθαρα φοιτητική εξέγερση που δε χώραγε άλλα ταξικά κομμάτια. Διάφοροι προσπαθούν να αποσιωπήσουν το γεγονός πως εντός του πολυτεχνείου είχε συγκροτηθεί και εργατική συνέλευση, αν και τα κεφάλια της τότε αριστεράς (καλόπαιδα όπως η Δαμανάκη, ο υπουργός των μπάτσων Παπουτσής και ο βαθυπασόκος Λαλιώτης) τους διώχνανε επειδή «κρατάγανε φτυάρια και κασμά κι όχι μολύβι». Προσπαθούν να αποσιωπήσουν πως γύρω από το Πολυτεχνείο είχαν ξεσπάσει έντονες και με μεγάλη χρονική διάρκεια συγκρούσεις, μιας και κάποιοι δεν έτρεφαν αυταπάτες πως τα «αδέλφια οι χωροφύλακες» θα στήριζαν την εξέγερση. Προσπαθούν να αποσιωπήσουν πως οι ριζοσπαστικές φωνές του Πολυτεχνείου κραύγαζαν Κάτω το κράτος, Κάτω το κεφάλαιο, Κάτω η εξουσία, Μάης του 68, κι έθεταν ζήτημα συνολικής κριτικής του καπιταλισμού, όταν κάποιοι περιορίζονταν να ζητάνε άσυλο και δημοκρατικές ελευθερίες.

Πολλοί παρομοιάζουν την τωρινή συγκυρία με χούντα. Η άποψη αυτή είναι ανεπαρκής, γιατί δεν αναγνωρίζει το γεγονός πως το καθεστώς αστικής δημοκρατίας σε περιόδους κρίσης ρίχνει τις μάσκες και δείχνει το αληθινό της πρόσωπο. Σε περιόδους που βιώνουμε μία συνολική επίθεση στις ζωές μας (αναδιάρθρωση σε εργασία, υγεία, παιδεία κλπ) δε σημαίνει πως το καθεστώς της δημοκρατίας πέφτει και αλλάζει σε χούντα. Πολύ απλά το κράτος και το κεφάλαιο ζορίζονται και φανερώνουν τις πραγματικές άγριες διαθέσεις τους προς τους από κάτω της κοινωνίας. Χούντα και αστική δημοκρατία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, διαφορετικές μορφές πολιτικής διαχείρισης του καπιταλισμού, ενός συστήματος που επιβιώνει από την εκμετάλλευση και την καταστροφή της εργασίας μας και της ζωής μας. Αν είναι πάντως να μιλήσουμε για «κατοχή και χούντα» δε θα μιλήσουμε για «προδότες πολιτικούς», γερμανούς, ΔΝΤ και τρόικες, αλλά για συνολική κατοχή των ζωών μας από κράτος και κεφάλαιο, ντόπιο ή ξένο. Και μια πρακτική συμβουλή, οι νέοι ολοκληρωτισμοί μπορεί να μη φορούν τη σβάστικα του Χίτλερ ή το φοίνικα της χούντας.

Όσο οι καταστάσεις πιέζονται το σύνθημα της «εθνικής ενότητας» εκ μέρους της κυριαρχίας  (και όχι μόνο) γίνεται όλο και πιο έντονο. Το σύνθημα αυτό προκύπτει κυρίως από την ανάγκη των από πάνω να κατευνάσουν τα πνεύματα και να διασφαλίσουν την κοινωνική-ταξική ειρήνη,  ώστε να πραγματοποιήσουν  χωρίς αντιστάσεις τα σκατένια σχέδιά τους. Όλοι εμείς, όμως, οι από τα κάτω αυτής της κοινωνίας οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι εργατική τάξη και έθνος είναι δύο αντικρουόμενες έννοιες. Πως ο μόνος λόγος ύπαρξης της εθνικής συνείδησης είναι να γεμίζει χώρο μέσα στα μυαλά μας σε βάρος της ταξικής συνείδησης. Πως τα αφεντικά και οι εργάτες που ανήκουν στο ίδιο έθνος δεν έχουν κοινά συμφέροντα. Τα έθνη είναι κατασκευάσματα του καπιταλισμού, απέκτησαν υλική υπόσταση μέσω γενοκτονιών και διώξεων, ώστε να κυριαρχήσει καπιταλιστικά η μορφή του έθνους-κράτους. Γι’ αυτούς τους λόγους λοιπόν, στέλνουμε στο διάολο  τα κελεύσματα περί εθνικής ενότητας και σωτηρίας (του καπιταλισμού), και αναγνωρίζουμε σαν καθήκον μας να αγωνιστούμε όχι για την εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο, όχι για το δημόσιο χρέος (που είναι εκβιασμός σε βάρος των εργατών) αλλά για τα συμφέροντα της τάξης μας απέναντι στ’ αφεντικά μας και το κράτος τους. Και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, κάτι παρόμοιο συνέβη, μιας και οι τότε εξεγερμένοι δε σεβάστηκαν το εθνικό συμφέρον, το οποίο στόχευε στη σταδιακή φιλελευθεροποίηση του δικτατορικού καθεστώτος ώστε να επιτευχθεί η ομαλή μετάβαση σε καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και στη διασφάλιση των ελληνικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στην Κύπρο, αλλά αγωνίστηκαν για την ελευθερία τους και τις ζωές τους.

«Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή», αλλά κάποιοι φρόντισαν να το κάνουνε. Όσοι εξαργύρωσαν την τότε «αγωνιστικότητα» με φράγκα και θέσεις εξουσίας. Όσοι το κάναν τραγουδάκια και εθνικούς ύμνους μέσα σε αποστειρωμένες σχολικές αίθουσες εκδηλώσεων. Όσοι το περιφέρουν κάθε χρόνο στο δρόμο δίνοντας του ένα στείρο αντιαμερικανικό χαρακτήρα και αγνοούν τη συνολική κριτική του καπιταλισμού. Όσοι δεν αγωνίστηκαν απέναντι στη χούντα και σου λένε «ήμουν κι εγώ στο Πολυτεχνείο». Όσοι μιλούν για «αχρωμάτιστο Πολυτεχνείο». Κι όσοι καθησυχάστηκαν πως τα πράγματα θα ήταν καλύτερα στη δημοκρατία, και πως χωρίς αγώνες το κράτος θα ‘δινε τα πάντα στο λαό, και τώρα βλέπουν τις ολέθριες συνέπειες αυτής της επανάπαυσης. Εμείς δε γιορτάζουμε, δεν πενθούμε, αλλά ψάχνουμε το νόημα στις εξεγέρσεις του χθες, του σήμερα και του αύριο.

 Σπασμένο Γρανάζι,

συνέλευση αναρχικών αντιεξουσιαστών,αυτόνομων

για την παρά’εμβαση στις σχολές

ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΟ ΚΚΕ… ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ

Σε μια περίοδο που όλο και περισσότερα κοινωνικά κομμάτια αντιμετωπίζουν θέματα όχι μόνο ζωής αλλά και  επιβίωσης, σε κάποιους μπαίνει το μικρόβιο της σύγκρουσης με τους θεσμούς ενώ σε άλλους σκέψεις και σχέδια διαχείρισης  του υπάρχοντος κοινοβουλευτικού πολιτικού συστήματος.

Το ΚΚΕ, διαβλέποντας πιθανές κοινωνικές μετατοπίσεις (άρα και εκλογικές), που σε κοινοβουλευτικό επίπεδο μεταφράζεται σε ένα πιθανό ρήγμα στον δικομματισμό, προσπαθεί να αυξήσει την κοινοβουλευτική του δύναμη. Στόχος του είναι σταδιακά να αποτελέσει μια ισχυρή αντιπολίτευση (απολαμβάνοντας όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κρατικής πίττας) και ενδεχομένως να διεκδικήσει την (αστική) εξουσία. Βέβαια στην προσπάθεια του να προσελκύσει περισσότερους ψηφοφόρους, δημιουργεί από μόνο του μια θεμελιώδη αντίφαση. Πάνω σε μια ταξική ανάλυση προσπαθούσε και προσπαθεί να συσπειρώσει μικρο-μεσοαστικά στρώματα, τα οποία αφού σε γενικές γραμμές είναι συντηρητικά, τα προσελκύει χρησιμοποιώντας σκόπιμα αστικά ιδεολογήματα όπως η εθνική κυριαρχία (Αιγαίο),  ο πατριωτισμός, ησυχία-τάξη-ασφάλεια, ρητορεία περί προβοκάτσιας-πρακτόρων-σκοτεινών κύκλων και κουκουλοφόρων.

Παράλληλα προσπαθεί να πατάξει κάθε κοινωνικό ή πολιτικό κομμάτι (είτε είναι φοιτητικό, εργατικό, ‘’περιθωριακό’’, κ.α.) που αδυνατεί να ελέγξει-κατευθύνει και άρα το θεωρεί εχθρικό. Αυτό βέβαια δεν οφείλεται κυρίαρχα σε κάποιο φοβικό σύνδρομο πολιτικής ήττας αλλά πηγάζει από την πάγια θέση πρωτοπορίας-ηγεμονίας του κόμματος πάνω στις λαϊκές μάζες. Για να το εξηγήσουμε λίγο καλύτερα, το ΚΚΕ θεωρεί τον εαυτό του αξιωματικά το πρωτοπόρο κομμάτι της εργατικής τάξης, δηλαδή το πιο συνειδητοποιημένο και μαχητικό, και ως τέτοιο δεν μπορεί παρά να είναι ο αποκλειστικός εκφραστής της. Άμεσα συνεπάγεται οτι αυτό το πεφωτισμένο κόμμα οφείλει να καθοδηγήσει την εργατική τάξη και να την ηγεμονεύσει.  Θεωρούμε σαφές, οτι οποιοδήποτε κοινωνικό ή πολιτικό σύνολο που δεν αναγνωρίζει το κόμμα ως τον κάτοχο της μοναδικής επαναστατικής αλήθειας, θεωρείται (από το ίδιο το κόμμα) είτε ως αφελές-μη πολιτικά και ταξικά συνειδητοποιημένο είτε ως αστικός μηχανισμός που έχει σαν μοναδικό σκοπό να ανακόψει την πορεία προς την ‘’εργατική και λαϊκή’’ εξουσία.

Σε αυτήν την προσπάθεια ενδοκινηματικής καταστολής (βέβαια, είναι μεγάλο ζήτημα το αν το ΚΚΕ είναι κομμάτι του κινήματος) κάποιες φορές αποφεύγει την ευθεία πολιτική αντιπαράθεση με όσους αναγνωρίζει ως εχθρούς του. Αντί αυτού, επιλέγει χρησιμοποιώντας θεωρίες συνομωσίας σε συμπόρευση με τα ΜΜΕ να χαρακτηρίσει διαδηλωτές ως εντολοδόχους σκοτεινών προβοκατόρικων κύκλων και ‘’ξένων κέντρων εξουσίας’’.

Όλα αυτά τα είδαμε να πραγματώνονται τις μέρες της 48ρης απεργίας, με αποκορύφωμα την ‘’περικύκλωση’’ της βουλής από το ΠΑΜΕ. Εκεί οι συντεταγμένες δυνάμεις των ΚΝΑΤ (Κομμουνιστική Νεολαία Αποκατάστασης Τάξης) σε κοινό σχηματισμό με τις ομάδες καταστολής περιφρουρούν από το οργισμένο πλήθος την παρουσία του κόμματος στο κοινοβούλιο και το ναό της αστικής δημοκρατίας. Οι προκλήσεις ξεκίνησαν από τον ξυλοδαρμό διαδηλωτών που περιφέρονταν κοντά στις αλυσίδες τους και αρνιόντουσαν να επιδείξουν την ταυτότητα τους ή φαινόντουσαν ‘’περίεργοι’’. Τα πνεύματα οξύνθηκαν όταν εμπόδισαν μπλοκ του ‘’Δεν Πληρώνω’’ να προσεγγίσει τον χώρο της βουλής και έδωσαν το έναυσμα για επίθεση, ενώ στην συνέχεια παρέδιδαν διαδηλωτές στις δυνάμεις καταστολής.

Βέβαια όλα αυτά, δεν μπορούν να ερμηνευτούν παρά ως τμήμα της στρατηγικής που οι  ίδιοι έχουν επιλέξει και αναφέρθηκε παραπάνω. Αυτή η προβοκατόρικη κίνηση του ΠΑΜΕ (προβοκατόρικη γιατί μεταφέρει το πολιτικό διακύβευμα της ημέρας από την επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου στις ζωές μας, στις επιλογές του ΚΚΕ ) αφενός επαναφέρει στην μιντιακή επικαιρότητα τις θέσεις του ΚΚΕ, αφετέρου αποτελεί μια επίδειξη ισχύος με διπλή υπόσταση: Σε επίπεδο δρόμου δίνει το μήνυμα στον κόσμο που κατεβαίνει να διαδηλώσει οτι είτε θα ακολουθήσει την γραμμή του κόμματος είτε θα είναι εχθρός του και σε δευτερο επίπεδο, ικανοποιεί το ‘’κοινό αίσθημα’’ περί ησυχίας-τάξης-ασφάλειας προσπαθώντας να αντλήσει ψήφους από συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας. Βέβαια οφείλουμε να παρατηρήσουμε οτι τίποτα από αυτά δεν θα είχε καταφέρει αν δεν είχε και την πολύτιμη βοήθεια της ελληνικής αστυνομίας.

Τέλος δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί χυδαίος ο τρόπος με τον οποίο το κόμμα διαχειρίστηκε από την πρώτη στιγμή το τραγικό γεγονός του θανάτου ενός διαδηλωτή, μέλους του ΠΑΜΕ. Από την πρώτη στιγμή προσπαθεί να χρεώσει τον θάνατο του στην σύγκρουση που έλαβε χώρα, χωρίς να γνωρίζει τα πραγματικά αίτια. Ακόμα και όταν αποδείχθηκε οτι διαδηλωτής δεν έφερε τραύματα από σύγκρουση, εξακολούθησε να επιρρίπτει ευθύνες σε προβοκάτορες και κουκουλοφόρους (χωρίς καμία προσπάθεια κριτικής στα χημικά των σκατόμπατσων). Αλλά πάντοτε η ηγεσία του ΚΚΕ (πατώντας στις πλάτες της εργατικής βάσης του κόμματος) επέλεγε παρόμοια στάση. Από την Βάρκιζα του ‘45 στο φύλλο 8 της πανσπουδαστικής το ’73,  στο χημείο του ’85, στο πολυτεχνείο του ’98 σ τον Δεκέμβρη του ’08 και τον Οκτώβρη του ’11.

Η θέση μας? Δεν αναγνωρίζουμε κανένα πεφωτισμένο αρχηγό, κανέναν υπερεπαναστάτη και κανέναν  αυτόκλητο σωτήρα. Όποιος προσπαθεί να ηγεμονεύσει την εργατική τάξη είτε απατά είτε απατάται. Η εργατική τάξη και οι ‘’από τα κάτω’’ αυτού του κόσμου πρέπει και θα βρουν την επαναστατική προοπτική και πορεία για να δομήσουν τον κόσμο που θα ικανοποιεί τις ανάγκες τους με όρους ισοτιμίας – αντιιεραρχίας – ελευθερίας.

ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

Σπασμένο γραναζι

Συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών/αυτόνομων για την παρέμβαση στις σχολές

Foititikapatra2010@gmail.com