Την Τρίτη 17/12 πραγματοποιήθηκε μικροφωνική στην εστία του πανεπιστημίου για την καταστολή στις σχολές.
Το κείμενο που μοιράστηκε:
ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ…
Με γρήγορους ρυθμούς το πανεπιστήμιο αναδιαμορφώνεται με αξιολογήσεις και νόμους-πλαίσια για να έρθει στα μέτρα του κεφαλαίου. Πλέον τα κρατικά του χαρακτηριστικά υποχωρούν και το επιχειρηματικό κομμάτι της υπόθεσης έρχεται στο προσκήνιο. Η μελλοντική ανάγνωση αυτού είναι μάλλον εύκολη: ιδιωτικό κεφάλαιο στο ρόλο του χρηματοδότη λύνει και δένει, προσαρμόζοντας το πρόγραμμα σπουδών στις ανάγκες των μετόχων του, και εξοικειώνοντας έτσι με τις συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς όσους απ΄ τους φοιτητές θα τις αντιμετωπίσουν μια ανάσα αργότερα. Αυξημένος αριθμός σεκιουριτάδων -με την πάντα πρόθυμη συμβολή των μπάτσων- θα παροπλίζουν το επικερδές της επιχείρησης-πανεπιστημίου, προσαγάγοντας, καταστέλλοντας, απειλώντας με επεμβάσεις σε καταλήψεις, απεργίες, κινητοποιήσεις. Εργάτες θα ενοικιάζονται από ιδιωτικές εταιρείες και θα επιτελούν τις διοικητικές ανάγκες του πανεπιστημίου, με τον χαμηλότατο μισθό. Μπάρες, συστήματα ελέγχου των χώρων του πανεπιστημίου και ερευνητικά κέντρα με δρακόντεια μέτρα ασφαλείας έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ, δίνοντας την ηχηρή απάντηση: η εξουσία είναι πάνοπλη απέναντι σε οποιαδήποτε δράση μπορεί να μπλοκάρει την ακαδημαική ομαλότητα, σε οτιδήποτε μπορεί να παράξει αμφισβήτηση στα κίνητρά της, σε οτιδήποτε στέκεται ανάχωμα στις παραγωγικές διαδικασίες που τη στηρίζουν.
Το παραπάνω πανεπιστήμιο-επιχείρηση, λοιπόν, απ’ τη μια πλασάρει το καρότο της λαμπρής καριέρας (που σε συνθήκες σημερινής κρίσης μεταφράζεται απλά σε μια θέση εργασίας λιγότερο επισφαλή από τις υπόλοιπες) και απ’ την άλλη το μαστίγιο του ανταγωνισμού και της πειθάρχησης στο νέο παραγωγικό μοντέλο, με αποτέλεσμα οτιδήποτε ξεφεύγει απ’ την αποδοτική του νόρμα να χτυπιέται. Έτσι είδαμε να εκκενώνονται “νύχτα” αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, ραδιοσταθμοί ανατρεπτικής έκφρασης και μέσα αντιπληροφόρησης που στεγάζονταν στα πανεπιστήμια, να διώκονται οικογένειες ρομά που έμεναν σε παραπήγματα στο πανεπιστήμιο Πατρών, να συλλαμβάνονται μετανάστες μικροπωλητές στην ασοεε, να τρομοκρατούνται εργάτες του πανεπιστημίου που απολύονται και απεργούν, κι αυτά να είναι μόνο λίγα παραδείγματα από μια λίστα χωρίς τέλος.
Έχει σημασία, όμως, να εστιάσουμε σε μια μεταστροφή το κυρίαρχου λόγου που αναπαράγεται στις παρούσες συνθήκες κρίσεις. Οι αξιολογητές, οι μεγαλοκαθηγητάδες και οι λοιπές αυθεντίες της γνώσης πλέον δεν μπαίνουν στον κόπο να μας πείσουν για το πόσο καλό είναι το πτυχίο μας και για το τι καριέρες θα χτίσουμε τελειώνοντας. Αντίθετα, αποδεχόμενοι και οι ίδιοι ότι εν έτει 2013 το κοινωνικό ασανσέρ θα έρθει για πολύ λίγους, μας γνωστοποιούν ότι δεν φτάνει ένα πτυχίο, ότι μόνο οι πιο ανταγωνιστικοί και αποδοτικοί (άραγε για ποιον;) θα καταφέρουν να βρουν μια θέση εργασίας, με το πανεπιστήμιο να παίζει το ρόλο διαμεσολαβητή μεταξύ κράτους και επιχείρησης σ’ αυτό το ντιλ. Εμμέσως πλην σαφώς καταλήγουν και στο διακύβευμα: πρέπει εμείς, ως φοιτητές να διασφαλίσουμε την ομαλή λειτουργία του πανεπιστημίου, πρέπει να αυτοκαταστείλουμε πειθήνια τους εαυτούς μας για το αμφότερο καλό, πρέπει να απέχουμε από αγώνες, και παράλληλα να φτύνουμε λύσσα και ανταγωνισμό, να γυρνάμε την πλάτη σε απεργούς, σε μετανάστες και ρομά, να ρουφιανεύουμε όσους δρουν διαφορετικά, να συμβιβαζόμαστε με τη λεηλάτηση των ζωών μας.
Αυτό είναι το δικό τους διακύβευμα. Και το δικό μας πρέπει να διαρθρώνεται εξίσου επιθετικά: Τον τελευταίο λόγο στο πανεπιστήμιο θα τον έχουν οι από τα κάτω που βιώνουν την καθημερινότητά τους σ’ αυτό ή το κράτος και τα αφεντικά;
…ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΤΣΑΚΙΔΙΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΛΙΟ!