κείμενο σχετικά με την προσπάθεια πρυτανικών αρχών-μπάτσων-δικαστών να εκκενώσουν τον καταυλισμό των ρομά που βρίσκεται στα όρια του πανεπιστημίου και του οικισμού του κάτω καστριτσίου.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΟΜΑ
Την Παρασκευή 22/3 κλιμάκιο της αστυνομίας μαζί με τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Πατρών Παναγιωτάκη και τοπικό κανάλι πήγαν στον καταυλισμό των Ρομά, ο οποίος βρίσκεται σε ένα χωράφι στα όρια μεταξύ πανεπιστημίου και Κάτω Καστριτσίου, ώστε να τους δώσουν ολιγοήμερη προθεσμία να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους «οικειοθελώς», ειδάλλως θα προβούν στη βίαιη εκκένωσή του. Την ίδια μέρα κόσμος κινήθηκε προς το γραφείο του πρύτανη απαιτώντας να ανακαλέσει την απόφασή του. Την άρνησή του διαδέχθηκε μαζική συνέλευση στο αμφιθέατρο της πρυτανείας όπου αποφασίζεται η κατάληψη της καθώς και το κάλεσμα πορείας το απόγευμα του Σαββάτου. Την εβδομάδα που ακολούθησε, με την κινητοποίηση των αυτόνομων σχημάτων, της συνέλευσής μας και αλληλέγγυου κόσμου, πέρασαν ψηφίσματα αλληλεγγύης στους Ρομά σε αρκετούς φοιτητικούς συλλόγους, πραγματοποιήθηκαν αφισοκολλήσεις, μοιράσματα κειμένων, γράψιμο συνθημάτων, τοποθετήσεις στις συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων, μικροφωνικές παρεμβάσεις και δύο συγκεντρώσεις στο γραφείο του πρύτανη. Στην μία εκ των δύο, την Τετάρτη 27/3, συμμετείχαν και άτομα από τον καταυλισμό που εξέφρασαν την αντίθεσή τους στην εκκένωση. Έπειτα ακολούθησε συνέλευση μαζί τους στο αμφιθέατρο της πρυτανείας. Δυο μέρες μετά, αλληλέγγυος κόσμος επανακαταλαμβάνει την πρυτανεία βλέποντας τη μεγάλη πιθανότητα η εκκένωση να πραγματοποιηθεί το Σάββατο 30/3, γεγονός που τελικά δε συνέβη, και επιλέγοντας να βρίσκεται όσο το δυνατόν κοντύτερα στον καταυλισμό.
Διανύουμε μια περίοδο όπου το παγκόσμιο καπιταλιστικό οικοδόμημα κλωνίζεται στη βάση του, διερχόμενο μια ακόμα κρίση, αποτελέσματα της οποίας στον ελλαδικό χώρο είναι κάτι παραπάνω από ορατά. Στο πλαίσιο αυτό, προσπαθεί να ορθοποδήσει σαρώνοντας κεκτημένα κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Βασική επιδίωξη της κυριαρχίας είναι να «στολίσει» τη λυσσαλέα της επίθεση στους από τα κάτω αυτού του κόσμου με διαβεβαιώσεις για ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Τη στιγμή, λοιπόν, που η επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου στη ζωή μας γιγαντώνεται άνευ προηγουμένου, οι εκμεταλλευτές μας χαϊδεύουν τα αυτιά των πειθήνιων υπηκόων τους με υποσχέσεις που ενσαρκώνονται σε επιχειρήσεις «εξυγίανσης» όπως η Θέτις για τους τοξικοεξαρτημένους, ο Ξένιος Δίας για τους μετανάστες, η στοχοποίηση και ο εγκλεισμός των οροθετικών εκδιδόμενων γυναικών, οι εκκενώσεις των καταλήψεων, η ενίσχυση της θωράκισης των φυλακών. Το μήνυμα τους μοιάζει ξεκάθαρο: Όποιος δεν είναι αρκετά παραγωγικός, υποταγμένος, φιλήσυχος, χαλάει την εικόνα της αποστείρωσης διαταράσσοντας την προκαθορισμένη από τους εξουσιαστές κανονικότητα, ή κάτι από όλα αυτά, περισσεύει, παρασιττεί και άρα θα τσακίζεται. Για κάποιους όμως η ησυχία είναι εκκοφαντική, η τάξη ανησυχητική και η ασφάλεια επανανοηματοδοτείται σε γειτονιές που άνθρωποι από τις γωνιές του κόσμου συνυπάρχουν αλληλέγγυα και σε πόλεις που οι μετανάστες κυκλοφορούν χωρίς φόβο. Κι αυτό όχι γιατί γενικά κι αόριστα μας γοητεύει η πολυπολιτισμικότητα, αλλά γιατί έτσι υποδηλώνεται η ύπαρξη μιας αντιρατσιστικής παρακαταθήκης και μιας συνθήκης η οποία έχει εξορίσει τουλάχιστον μπάτσους και φασίστες.
Το κράτος, λοιπόν, πουλάει ασφάλεια σε κάθε κοινωνικό χώρο, συνεπώς και στο πανεπιστήμιο. Σύμφωνα με τις παραπάνω λογικές, μέσω του σχεδίου Αθηνά και των νομοσχεδίων των τελευταίων χρονών, καθετί μη κερδοφόρο, μη αξιοποιήσιμο, καθετί που δεν θα διευκολύνει το κεφαλαίο να επενδύσει στο νέο πανεπιστήμιο-επιχείρηση οφείλει να απαλείφεται. Έτσι, η εξουσία του πανεπιστημίου, δηλαδή οι πρυτανικές αρχές, αποφασίζουν να περιφράξουν και να περιφρουρήσουν το έδαφος τους (κατάργηση ασύλου, μπάρες, κάμερες, φύλακες, φυλάκια) διώχνοντας από τη μέση ό,τι δεν κινείται προς αυτή την κατεύθυνση (καταυλισμός Ρομά, αυτοδιαχειριζόμενοι- κατειλημμένοι χώροι εντός των πανεπιστημίου, αγώνες εργαζομένων ΑΠΘ, μετανάστες-μικροπωλητές στην ΑΣΟΕΕ) και διευρύνοντας το πεδίου ελέγχου τους . Επικεντρώνοντας στο παρόν κείμενο στους Ρομά, αρκεί να πούμε ότι με βάση το ιδεολόγημα της κυριαρχίας που χτίζεται εδώ και χρόνια σε σχέση με αυτούς, θεωρούνται μη παραγωγικοί και άρα κατατάσσονται στο περιθώριο της κοινωνίας. Για μας είναι ένα συλλογικό υποκείμενο που, ως επί το πλείστον, ζει νομαδικά, αυτοθεσμίζεται συντάσσοντας το δικό του αξιακό κώδικα και ακολουθεί δικούς του άτυπους κανόνες. Οι Ρομά έχουν τη δική τους κουλτούρα,την οποία σεβόμαστε, και συχνά ξεφεύγει από τις επιταγές της ισχύουσας,επιβεβλημένης κοινωνικής νόρμας.
Είναι γνωστό ότι πολλοί φοιτητές, ερευνητές, καθηγητές, αρέσκονται να προσδιορίζονται ως μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας. Η ιδιότητα αυτή πολλές φορές τους αρκεί για να απομονώνονται από τον έξω κόσμο, στην πανεπιστημιακή τους γυάλα και προκειμένου αυτή να μη σπάσει ενώνονται κάτω από την ομπρέλα της ακαδημαϊκής ενότητας. Πέραν, δηλαδή, του ότι εντάσσουν αμετάκλητα τους εαυτούς στο διαταξικό ακαδημαϊκό σύνολο αρθρώνουν κι απόψεις που συνοψίζονται στα εξής: «Εδώ είναι πανεπιστήμιο κι όχι κέντρο φιλοξενίας, εδώ συντελείται η ανατροφοδότηση και η μεταλαμπάδευση της γνώσης, εδώ γίνεται η έρευνα. Όλα αυτά για το καλό της ανθρωπότητας.» Επικαλούνται δηλαδή το κοινό καλό (Για ποιον και από ποιον; Από εμάς για εμάς ή για τα αφεντικά μας;) παραγνωρίζοντας τόσο τον ρόλο του πανεπιστημίου ως ιδεολογικό συστημικό μηχανισμό όσο και το ρόλο που έχει να τροφοδοτεί την παραγωγική αλυσίδα με μέλη (εργάτες, αφεντικά αλλά και ανέργους). Κάπως έτσι, αποσιωπούνται ταξικοί διαχωρισμοί και πτυχές του ανταγωνιστικού κινήματος που αναπτύσσεται στο τώρα στο πανεπιστήμιο. Κάπως έτσι γίνεται το λογικό άλμα που οδηγεί στη θεώρηση των Ρομά ως περιττούς και επιβλαβείς και στη ανάδειξη της διαφύλαξης της ακαδημαϊκής ομαλότητας σε αρετή.Όμως, τέτοια ιδεολογήματα, όπως είναι και η εθνική ενότητα, που ορίζουν ένα σύνολο υπερβατικά ή και μεταφυσικά ως ενιαίο οφελούν μόνο τους από τα πάνω, διαχωρίζοντας όσους θα έπρεπε ταξικά να πολεμούν μαζί. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, διαχωρίζονται οι Ρομά από τους φοιτητές οι οποίοι στο πεδίο του ταξικού ανταγωνισμού στέκονται απέναντι από τα αφεντικά τους και οι δεύτεροι συμβάλλουν στην προστασία του μηχανισμού που διαχειρίζεται ο εχθρός τους.
Όσο για τη νομική διάσταση της υπόθεσης, η δικαστική απόφαση αναφέρεται στο ιδιοκτησιακό ζήτημα του πανεπιστημίου και διατείνεται να απομακρυνθούν οι Ρομά από το χώρο γιατί αυτός του ανήκει. Ωστόσο, ο πρύτανης στην πρώτη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στο γραφείο του ανέπτυξε μια χυδαία, γκεμπελική, ρατσιστική ρητορεία λέγοντας ότι οι Ρομά βιάζουν, εκπορνεύουν και εγκληματούν στο πανεπιστήμιο αρνούμενος να παραδεχτεί ότι το ζήτημα είναι καθαρά ιδιοκτησιακό. Διακαιολόγησε, δηλαδή, το ξερίζωμα 5 οικογενειών με το ότι αυτοί είναι υπεύθυνοι για καταστροφές, λεηλασίες και άλλες νοσηρές του φαντασιώσεις τη στιγμή που η αστική δικαιοσύνη μίλησε για την κυριότητα σε μια περιοχή. Το δεύτερο θα το αναλύσουμε παρακάτω. Όσο για το πρώτο, σε συνδυασμό με το ότι όποιος δεν πληρεί τις προϋποθέσεις πρέπει να εξαφανιστεί, φαίνεται να είναι αρκετό για να δώσει πατήματα στο σύγχρονο φασισμό χωρίς σβάστικα. Να θυμίσουμε, σε όποιους θέλουν «μιαν εξευρωπαϊσμένη Ελλάδα» ότι ο Μπερλουσκόνι και ο Σαρκοζί τέτοιου τύπου επιχειρήματα επικαλούνταν όταν το καλοκαίρι του 2010 διεξήγαγαν τεράστιας έκτασης πογκρόμ (επαναπατρισμό το ονόμαζαν) στους Ρομά που διέμεναν στην Ιταλία και τη Γαλλία αντίστοιχα.
Σ’ αυτούς που λένε ότι ο Δήμος θα φροντίσει να πάνε κάπου αλλού καλύτερα, ή να απαιτήσουμε κάτι τέτοιο, έχουμε να πούμε δύο πράγματα. Πρώτον, οι ίδιοι θα επιλέξουν το αν, το πότε και το πώς θα φύγουν. Επομένως, κανείς δεν μπορεί να διεξάγει έναν διεκδικητικό αγώνα εξ ονόματός τους. Έχουν άλλωστε πει: «Δεν πάμε πουθενά αν δεν το δούμε με τα μάτια μας. Εδώ ζούμε 20 χρόνια, εδώ έχουμε θαμμένους τους νεκρούς μας». Δεύτερον, ο Δήμος ή κάποιος άλλος κρατικός φορέας είναι de facto απέναντί τους κι αυτό γιατί αυτοί είναι μηχανισμοί του ταξικού μας εχθρού και είναι πρόθυμοι να δώσουν το αντίθετο από λύσεις. Να θυμίσουμε εδώ τον εξαντλητικό αγώνα των 300 μεταναστών απεργών πείνας, πριν 2 χρόνια, που παρά τις εγγυήσεις του κράτους και παρά το γεγονός ότι όλα τα βλέμματα της δημοσιότητας ήταν στραμμένα επάνω τους, σήμερα αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα και δεν τηρείται καμία από τις δεσμεύσεις που πάρθηκαν τότε για να λήξει η απεργία. Συνεπώς, δεν χρειαζόμαστε άλλο παράδειγμα για να καταλάβουμε ότι τίποτα δεν εξασφαλίζεται με σιγουριά από τους εξουσιαστές μας και ότι η επιλογή τους να μη δώσουν εντέλει τίποτα είναι μια, από πλευράς τους, απαντητική κίνηση στο κίνημα.
Ένα άλλο κομμάτι της πραγμοποίησης των Ρομά (θεώρησης τους, δηλαδή, ως αντικείμενα) από μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας [sic] καθρεφτίζεται στο εξής ερώτημα: «Δηλαδή αν έρθουν και κατασκηνώσουν δίπλα στη σχολή μας δεν θα υπάρχει πρόβλημα;». Οι Ρομά όμως δεν είναι άβουλα όντα που τοποθετούνται σε τόπους τυχαία, σαν να ήταν σκουπίδια, είναι άνθρωποι που επιλέγουν το πού πληρούνται, έστω οι ελάχιστες, προϋποθέσεις για να ζήσουν με αξιοπρέπεια, στο πλαίσιο που τους περιορίζει τόσο ο κοινωνικός ρατσισμός όσο και άλλες συνθήκες που έχουμε περιγράψει παραπάνω. Αυτό φαίνεται και από το ότι έχουν επιλέξει να ζήσουν στα σύνορα της πανεπιστημιούπολης σε μέρος που πολλοί δεν είχαν καν υπόψιν τους πριν ανοίξει το ζήτημα από τον πρύτανη.
Για μας οι Ρομά είναι ένα από τα πιο καταπιεζόμενα κομμάτια των από τα κάτω αυτού του κόσμου που δέχεται επίθεση και ως τέτοιο θα το υπερασπιστούμε. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι, δίπλα στις επιλογές τους και βλέπουμε την καταστολή τους ως μια στρατηγική των από τα πάνω στο πλαίσιο του ταξικού πολέμου. Υπενθυμίζουμε ότι τον πύχη της αντίστασης τους στην επικείμενη εκκένωση τον θέτουν οι ίδιοι και εμείς οφείλουμε να ανοίξουμε το ζήτημα με κινηματικούς όρους στο χώρο του πανεπιστημίου καλώντας τον καθένα να αναλάβει τις ευθύνες του.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΡΟΜΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΖΩΗ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΙΔΟΚΤΗΣΙΑΣ
ΜΠΑΤΣΟΙ, ΔΙΚΑΣΤΕΣ, ΠΡΥΤΑΝΙΚΗ ΑΡΧΗ
ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΜΑΖΙ
