Το σχέδιο αθηνά ως μια μεταρρύθμιση στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης προβλέπει κλείσιμο, συγχώνευση, μεταφορά σχολών κυρίως στα ΤΕΙ, μείωση εισακτέων και απόλυση εργαζομένων. Ο καπιταλισμός βιώνοντας μια βαθιά δομική κρίση, στην προσπάθειά του να την ξεπεράσει επιχειρεί μία συνολική αναδιάρθρωση του συστήματος και των μηχανισμών του. Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής δεν θα μπορούσε το εκπαιδευτικό σύστημα να εξαιρεθεί. Ωστόσο, μία ολική αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν είναι άμεσα εφικτή καθώς πιθανότατα να ακολουθούσε μία μη εύκολα διαχειρίσιμη απάντηση από τους από τα κάτω φοιτητές,εργαζόμενους και όσους θα τις πλαισίωναν. Με το σχέδιο αθηνά να αποτελεί ένα βήμα της συγκεκριμένης πρακτικής είναι πασιφανές ότι το κράτος στοχεύει στον κατακερματισμό των δυνάμει αγωνιστικών υποκειμένων (κομμάτια φοιτητών και εργαζόμενοι), σε αυτούς που υπάγονται σε ΤΕΙ και σε αυτούς των ΑΕΙ.
Στόχευση του σχεδίου αυτού αποτελεί ο “εξορθολογισμός” των ιδρυμάτων προς όφελος του κεφαλαίου. Διεσπαρμένα τμήματα σε διάφορες πόλεις επιβαρύνουν χωρίς όφελος πλέον τον κρατικό προυπολογισμό ενώ παράλληλα υπάρχουν γνωστικά πεδία που δεν καλύπτουν άμεσα τις ανάγκες της εγχώριας οικονομίας γεγονός που μπορεί να αποφευχθεί είτε με τη μεταφορά είτε με τη συγχώνευσή τους. Αυτά υποτίθεται ότι αποτελούν προβλήματα που το κράτος έρχεται με την εφαρμογή αυτού του σχεδίου να λύσει. Το κεφάλαιο επιδιώκοντας το σχηματισμό ενός καλύτερου για αυτό πεδίου ανάπτυξης, τοποθετεί τα τμήματα χωροταξικά με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι πιο άμεσα αξιοποιήσιμα από τα αφεντικά ορισμένων παραγωγικών κλάδων της εκάστοτε τοπικής οικονομίας, με βάση το αντικείμενό τους. Παράδειγμα αυτής της στρατηγικής είναι η πρόταση του Συμβουλίου Διοίκησης του Πανεπιστημίου Πατρών, για μεταφορά του τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων και την ίδρυση Σχολής Διοίκησης Επιχειρήσεων, Αγροτικής Ανάπτυξης και Φυσικού Περιβάλλοντος με έδρα το Αγρίνιο, για την καλύτερη σύνδεση του ακαδημαϊκού έργου με την ντόπια, κυρίως αγροτική παραγωγή της περιοχής της Αιτωλοακαρνανίας. Επιπλέον, με την είσοδο των επιχερήσεων ως χρηματοδότες των διάφορων σχολών, ο διαχωρισμός των ερευνητικών προγραμμάτων με βάση τις επιλογές της κάθε μιας, ώστε να έχει αξιοποιήσιμο ερευνητικό προιόν, θα συντελεί στην προώθηση συγκεκριμένων τμημάτων που θα την ικανοποιούν ενώ άλλα θα αναγκάζονται να κλείσουν λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων. Παράλληλα η κεντρικοποίηση της διοίκησης συμβάλλει στην πιο άμεση υπαγωγή της στον κρατικό σχεδιασμό, δηλαδή τον ”στενότερο” έλεγχό και διαχείρηση της από το κράτος και το κεφάλαιο, ως παράδειγμα μπορούμε να φέρουμε τη δημιουργία του ομοσπονδιακού πανεπιστημίου “Αδαμάντιος Κοραής”, από τα Χαροκόπειο, Πάντειο και ΑΣΟΕΕ.
Σε αυτό το σημείο να επισημάνουμε οτι στις πόλεις όπου καταργούνται/μετακινούνται τα τμήματα που υπήρχαν, πλήττονται κάποια κομμάτια της τοπικής οικονομίας που είχαν αναπτυχθεί και σχεδιαστεί με βάση την μετακίνηση φοιτητών από την πόλη μόνιμης κατοικίας τους. Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται διάφορες επιχειρήσεις που δραστηροποιούνται στον τομέα της εστίασης, διασκέδασης, ένδυσης κλπ. Τα αφεντικά αυτών των επιχειρήσεων λειτουργώντας με όρους καπιταλιστικής-ταξικής εκμετάλλευσης εργαζομένων, εντάσσονται στο αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο, και επομένως δεν συμπάσχουμε καθόλου με την ενδεχόμενη απώλεια της κερδοφορίας τους.
Η μεταφορά των φοιτητών από τις πόλεις που ήδη έχουν ενσωματωθεί, γνωρίσει, φτιάξει τη ζωή τους, και ενδεχομένως να εργάζονται, σε άλλες πόλεις θα τους προκαλέσει πολλά προβλήματα αφού θα πρέπει να αντιμετωπίσουν ένα επίπονο καινούριο ξεκίνημα. Την ίδια στιγμή υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι φοιτητών που για οικονομικούς λόγους επέλεξε να σπουδάσει σε σχολή που βρίσκεται στην πόλη κατοικίας τους. Άρα η μεταφορά της σχολής θα ισοδυναμούσε με την διακοπή των σπουδών τους. Έτσι το κράτος αντιμετωπίζει τους φοιτητές σαν μια καταναλωτική μάζα που μπορεί να την άγει και να την φέρει όπου αυτό το συμφέρει. Στο σημείο αυτό υπερτονίζουμε ότι δεν τασσόμαστε στο πλευρό του μικροαστικού ονείρου και της ψευδαίσθησης ότι μέσω του πανεπιστημίου γίνεσαι μεταφυσικά κάτι ανώτερο από το χειρώνακτα εργάτη αλλά επιθυμούμε να μπλοκάρουμε κάθε αναδιάρθρωση του καπιταλισμού που εμπεριέχει την αλλάγη των ζωών μας χωρίς αυτή να αποτελεί δική μας επιλογή.
Παράλληλα, ασκεί επίθεση στον κόσμο της εργασίας των εκάστοτε ιδρυμάτων απολύοντας και μεταφέροντας τεχνικό και διοικητικό προσωπικό και έχοντας κατά νου την εργοδοτική τρομοκρατία που υφίστανται οι εργολαβικοί εργαζόμενοι διαμορφώνεται μια ζοφερή εργασιακή πραγματικότητα σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Αποδέκτες αυτής της επίθεσης αποτελούν και οι εργάτες που πλαισιώνουν αυτό το κομμάτι της τοπικής οικονομίας που αναπτύσσεται γύρω από το ‘’φοιτητικό υποκείμενο’’.
Από τη μεριά μας, δεν προτάσσουμε ένα δημόσιο-δωρεάν πανεπιστήμιο, ούτε συμμετέχουμε στη “δημόσια διαβούλευση” της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, γιατί, παρά τις διαβεβαιώσεις των καπιταλιστών για ένα μελλοντικό εργασιακό παράδεισο αυτή έχει ως στόχο την αποδοτικότερη εκμετάλλευση της εργασίας μας και σε τελική ανάλυση της ζωής μας. Δεν αποσκοπούμε σε καμία περίπτωση σε ένα καλύτερο πανεπιστήμιο μέσα στον καπιταλισμό. Αντιθέτως, στα πλαίσια του ταξικού πολέμου θα αντιπαρατεθούμε και θα σαμποτάρουμε κάθε σχεδιαζόμενη αναδιάρθρωση.
Το αγωνιστικό υποκείμενο στο οποίο αναφερθήκαμε και προηγούμενα είναι για εμάς αφενός οι από τα κάτω φοιτητές και οι εργαζόμενοι σε ΑΕΙ και ΤΕΙ (διοικητικοί, τεχνικοί και εργολαβικοί). Εντάσσουμε τον εαυτό μας στους από τα κάτω αυτής της κοινωνίας, δεν συμβιβαζόμαστε ούτε διαπραγματευόμαστε την ζωή μας, και τα συμφέροντά μας έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με αυτά του κεφαλαίου και των αφεντικών. Σε αυτό το πλαίσιο προτάσσουμε δημιουργία αντιδομών μέσα και έξω από τις σχολές, τη σύνδεση των αγώνων εργαζομένων και φοιτητών σε ταξική βάση, μέσα από οριζόντιες, αντιιεραρχικές, αυτοοργανωμένες κινηματικές διαδικασίες, οι οποίες μπορούν να έρθουν σε συνολική ρήξη με το υπάρχον.
σπασμένο γρανάζι