η πολλή δουλειά τρώει τον εργάτη..

οι πολλοί εργάτες τρώνε τον αφέντη

Εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης και διανύοντας τον τρίτο χρόνο μνημονίου βλέπουμε τη ζωή μας να λεηλατείται. Το κεφάλαιο προσπαθεί να εξασφαλίσει τα κέρδη του και να συνεχίσει να αναπαράγεται βασιζόμενο στο ξεζούμισμα των από τα κάτω αυτής της κοινωνίας. Στο διάστημα που έχει μεσολαβήσει, απαντητικά στις επιλογές του κράτους, υπήρξαν αντιστάσεις μεταξύ άλλων και μέσω γενικών απεργιών υπό την κηδεμονία των ξεπουλημένων, κομματικοποιημένων γραφεοκρατικών ηγεσιών.

Απεργίες οι οποίες λειτουργούν όχι μόνο ως βαλβίδα εκτόνωσης με τον τρόπο που πραγματοποιούνται, αλλά και αποπροσανατολιστικά, αφού υιοθετείται από το μεγαλύτερο μέρος τόσο των “αντιμνημονιακών” κομμάτων(αριστερών και δεξιών) όσο και των συνδικαλιστικών φορέων το πρόταγμα για διάσωση της πατρίδας, της εθνικής οικονομίας, του λαού γενικά και αόριστα. Μια λογική που βολεύει τα αφεντικά, αφού βάζει όλες τις κοινωνικές τάξεις στο ίδιο τσουβάλι κάτω από την ομπρέλα της εθνικής ενότητας(λες και τα συμφέροντα του αφεντικού που θέλει πιο φτηνή εργασία συμβαδίζουν με αυτά του εργάτη που προσπαθεί να διατηρήσει έστω τα κεκτημένα του). Το κράτος, σε αγαστή συνεργασία πάντα με τα τσιράκια του (φασιστικό παρακράτος,ΜΜΕ) ενδυναμώνει συνειδησιακά τη ρητορεία για εθνική ενότητα, δημιουργώντας ασσύμετρες απειλές-εχθρούς της “κοινωνικής ειρήνης”(μετανάστες,οροθετικές,ρομά) πλάθοντας το φόβο και διαμορφώνοντας μια κατάσταση κοινωνικού κανιβαλισμού, στην οποία οι από τα κάτω της κοινωνίας αποπροσανατολίζονται και στρέφονται ο ένας ενάντια στον άλλο.

Εν τέλει όμως, πως λειτουργεί η εθνική ενότητα ειδικά σε περιόδους κρίσης; Μήπως το κράτος χρησιμοποιεί νέο τρόπο διαχείρισης, ώστε να αυξηθούν τα κέρδη ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου (εκατοντάδες είναι οι επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην ελλάδα καί μέσα στα τελευταία χρόνια έχουν πολλαπλασιάσει τα κέρδη τους, μερικές εκατοντάδων δις ευγενική χορηγία του ελληνικού κράτους στις τράπεζες); Μήπως τελικά, η εθνική ενότητα μεταφράζεται σε όλο και μεγαλύτερη υποτίμηση της εργατικής δύναμης; Μια υποτίμηση που αποτυπώνεται όλο και πιο φανερά στο ξεζούμισμα των από τα κάτω. Τόσο με τους όλο και πιο χαμηλούς μισθούς και συντάξεις(σε δυσαναλογία πάντα με τις συνθήκες εργασίας), το ξεπούλημα όλων όσων παρήχθησαν από τους από κάτω της κοινωνίας και συνεπώς ανήκουν σε αυτούς, την κατάργηση κοινωνικών παροχών, διαμορφώνοντας ουσιαστικά το όποιο κράτος πρόνοιας υπήρχε σε κράτος αστυνόμευσης και καταστολής. Όσο και με την άγρια-φασιστική στάση κράτους και παρακράτους απέναντι στους μετανάστες(οργανωμένα-θεαματικά πογκρόμ, εισβολές σε σπίτια, μαχαιρώματα, δολοφονίες). Έτσι κράτος και κεφάλαιο πετυχαίνουν να μετατρέψουν αυτό το κοινωνικό κομμάτι σε ένα εύκολα διαχειρίσιμο και ελεγχόμενο εργατικό δυναμικό απ’ το οποίο μπορούν να αποσπάσουν τη μέγιστη υπεραξία.

Απεργίες επίσης, οι οποίες δεν μπορούν να απειλήσουν το ντόπιο και όχι μόνο κεφάλαιο και να διαταράξουν την κοινωνική ειρήνη, όταν συνεχίζεται τις μέρες εκείνες η παραγωγή και η κατανάλωση. Η απεργία αποτελεί σίγουρα ένα σημαντικό όπλο στα χέρια των εργατών αφού σαμποτάρεται και μπλοκάρεται(θα έπρεπε να γίνεται συνολικά) η παραγωγική διαδικασία. Φτάνει όμως το να μην πας στη δουλειά σου τη μέρα εκείνη; Η παραγωγική διαδικασία δεν αποτελεί μονομερή σχέση αλλά σχετίζεται άμεσα με την κατανάλωση. Και αυτό συμβαίνει γιατί για να αποσπάσουν τα αφεντικά υπεραξία από ένα παραχθέν προιόν ή μία υπηρεσία χρειάζεται να καταναλωθεί. Επιπλέον δεν θα έπρεπε να ξεχνάμε την τρομοκρατία που δέχονται οι εργαζόμενοι ειδικά στον ιδιωτικό τομέα για να μην απεργήσουν. Με το να δεχόμαστε να καταναλώσουμε τις υπηρεσίες ή τα προιόντα της δουλειάς τους δυσχεραίνουμε ακόμα περισσότερο τη θέση τους. Συνεπώς θεωρούμε χρέος ημέρες απεργίας όχι μόνο το να απεργήσουμε και να κατέβουμε στο δρόμο αλλά και να προτάξουμε, και έμπρακτα να εφαρμόσουμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο το σαμποτάζ της κατανάλωσης δημιουργώντας τις δικές μας αυτοοργανωμένες δομές οι οποίες θα απαντούν στο ζήτημα της κάλυψης των αναγκών.

Να δώσουμε ουσιαστικό νόημα και να βάλουμε ταξικό περιεχόμενο στις απεργίες και κάθε κινηματική διαδικασία. Έξω από λογικές εθνικής ενότητας και ομοψυχίας, να φέρουμε στο προσκήνιο την ταξική μας συνείδηση. Να δημιουργήσουμε πραγματικό πρόβλημα στα αφεντικά μας απέχοντας τόσο από τη δουλειά όσο και από οποιαδήποτε εμπορευματική συναλλαγή. Καιρός να υπερβούμε το συνειδησιακό φράγμα, που καθιστά μοναδικό επίκαιρο εχθρό και στόχο το ΔΝΤ και τα μνημόνια και να κινηθούμε προς μία κατεύθυνση δημιουργίας των δικών μας δομών, ντόπιων και μεταναστών, για μια πραγματική ρήξη με το υπάρχον σύστημα μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση.

 

     ΝΑ ΟΞΥΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΑΞΙΚΟ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ

          ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΙ ΟΧΙ ΕΘΝΙΚΗ

ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΣΑΝ ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ

ΟΧΙ ΣΑΝ ΠΕΛΑΤΕΣ

 ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΤΡΙΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 10 πμ ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

 σπασμένο γρανάζι