Αργά ή γρήγορα, κάποιοι από μας (οι άρρενες) θα κληθούμε να υπηρετήσουμε τη “μαμά πατρίδα” και να προστατεύσουμε τα ιδανικά της από προαιώνιους εχθρούς. Για το λεγόμενο εθνικό συμφέρον, λοιπόν, πρέπει να χάσουμε εννέα μήνες από τη ζωή μας, διαπαιδαγωγούμενοι με εθνικιστικά και ομοφοβικά πρότυπα και υπακούοντας στις ορέξεις του κάθε κομπλεξικού καραβανά. Και τελικά να πειστούμε ότι για το εθνικό συμφέρον αξίζει να δώσουμε μέχρι και τη ζωή μας. Στο όνομα αυτού του συμφέροντος, άλλωστε, έχουν ληφθεί όλα αυτά τα εξοντωτικά μέτρα για τους από-τα-κάτω της κοινωνίας. Έτσι η εξουσία σε καιρούς κρίσης προβάλλει την εθνική ενότητα, καλώντας εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, αφεντικά κι εργάτες να ενωθούν για το καλό της πατρίδας.
Πίσω από αυτήν την περιβόητη εθνική ενότητα που δεν παραλείπουν να μας τονίζουν με κάθε αφορμή, κρύβονται τα βαθύτερα συμφέροντα των αφεντικών. Τα εθνικά ιδεολογήματα είναι αυτά που τροφοδοτούν τους λόγους ύπαρξης του στρατού, ο οποίος αποτελεί τον ένοπλο βραχίονα των αφεντικών και του κράτους τους, εκτός κι εντός συνόρων.
Απ’ τη μια μεριά διασφαλίζει τις επεκτατικές βλέψεις του κράτους σε βάρος άλλων κρατών, είτε με μια άμεση στρατιωτική εισβολή, είτε λειτουργώντας ως φόβητρο, ώστε να συμβάλλει στη διεξαγωγή του διπλωματικού παιχνιδιού με καλύτερους όρους. Τα παραδείγματα συμμετοχής του ελληνικού στρατού σε πολέμους είναι πολλά, όπως συμμετοχή στην κατοχή του αφγανιστάν (2001 ως σήμερα) και του Ιράκ (1991 και 2003), την αποστολή φρεγατών στη σομαλία για την καταπολέμηση της “πειρατείας” (βλέπε προάσπιση των ελλήνων εφοπλιστών), καθώς και το πραξικόπημα στην Κύπρο(1974). Προς αποφυγή παρεξηγήσεων ο ελληνικός στρατός δεν άγεται και φέρεται από τις “μεγάλες δυνάμεις”, αλλά πολεμάει προς γνώση και κατ’ επιλογή του ελληνικού κράτους, ώστε να διασφαλίσει ένα κομμάτι από την πίτα σε περίπτωση νίκης. Απ’ την άλλη μεριά, στο εσωτερικό των συνόρων, διασφαλίζει τα εγχώρια συμφέροντα των αφεντικών, τα οποία απειλούνται όταν οι από-τα-κάτω της κοινωνίας σηκώνουν κεφάλι. Έτσι, καταρχάς, ο στρατός μπορεί να επέμβει όπως συνέβη το 1967, καταλαμβάνοντας την εξουσία και το 1974 καταστέλλοντας την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Επίσης δρα, εκφοβιστικά όπως το Δεκέμβρη του 2008 που ήταν σε επιφυλακή κατά τη διάρκεια της εξέγερσης και εκπαιδεύεται στην καταστολή διαδηλώσεων (άσκηση Καλλίμαχος). Τέλος, λειτουργεί ως απεργοσπαστικός μηχανισμός όταν οι απεργίες γίνονται επικίνδυνες, χαρακτηριστικό παράδειγμα η απεργία των σκουπιδιάρηδων και των λεωφορειατζήδων το 1991.
Αντιλαμβανόμενοι, λοιπόν, το ρόλο του στρατού έχουμε όλους του κόσμου να τον αρνηθούμε και στην πράξη στο πλαίσιο της συνολικής μας ρήξης με το σύστημα, όπως έκανε στην Πάτρα ο αναρχικός Γεράσιμος Κορωναίος, που επέλεξε το δρόμο της ολικής άρνησης στράτευσης. Σε γράμμα που απέστειλε στο στρατολογικό γραφείο Πάτρας τον Οκτώβρη του 2009 δηλώνει, μεταξύ άλλων:
“ Δε θα μπω στο βούρκο του στρατού, αποσκοπώντας στην ενδυνάμωση της πατριωτικής μου συνείδησης. Είμαι εχθρός κάθε έθνους, κάθε κράτους και εν δυνάμει καταστροφέας του.”
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΟΛΙΚΟ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΚΟΡΩΝΑΙΟ, που δικάζεται από το στρατοδικείο Ιωαννίνων στις 13 Δεκέμβρη, ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ
Σπασμένο Γραανάζι, συνέλευση αναρχικών, αντιεξουσιαστών, αυτόνομων για την παρέμβαση στις σχολές
