Δε μπορούμε να μιλάμε για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αναφερόμενοι σε αυτήν ως μεμονωμένο περιστατικό που διήρκησε τρεις μέρες, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε σαν ένα κομμάτι του νήματος των ταξικών και κοινωνικών αγώνων που ξεκινάει από τα χρόνια του εμφυλίου και συνεχίζεται ως τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 80, με τους έντονους εργατικούς αγώνες των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Διαφορετικά, παραμονεύει ο κίνδυνος να το δούμε σα μια «γιορτή της δημοκρατίας», όπως την προβάλλουν διάφοροι πρώην «αγωνιστές» και νυν καρεκλοκένταυροι, στην προσπάθεια τους να κρύψουν όσα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά είχε.
Κόντρα στους κυρίαρχους εθνικούς μύθους, το πολυτεχνείο δεν ήταν μόνο σημαιάκια και εθνικοί ύμνοι, ειρηνικές διαδηλώσεις και μια ξεκάθαρα φοιτητική εξέγερση που δε χώραγε άλλα ταξικά κομμάτια. Διάφοροι προσπαθούν να αποσιωπήσουν το γεγονός πως εντός του πολυτεχνείου είχε συγκροτηθεί και εργατική συνέλευση, αν και τα κεφάλια της τότε αριστεράς (καλόπαιδα όπως η Δαμανάκη, ο υπουργός των μπάτσων Παπουτσής και ο βαθυπασόκος Λαλιώτης) τους διώχνανε επειδή «κρατάγανε φτυάρια και κασμά κι όχι μολύβι». Προσπαθούν να αποσιωπήσουν πως γύρω από το Πολυτεχνείο είχαν ξεσπάσει έντονες και με μεγάλη χρονική διάρκεια συγκρούσεις, μιας και κάποιοι δεν έτρεφαν αυταπάτες πως τα «αδέλφια οι χωροφύλακες» θα στήριζαν την εξέγερση. Προσπαθούν να αποσιωπήσουν πως οι ριζοσπαστικές φωνές του Πολυτεχνείου κραύγαζαν Κάτω το κράτος, Κάτω το κεφάλαιο, Κάτω η εξουσία, Μάης του 68, κι έθεταν ζήτημα συνολικής κριτικής του καπιταλισμού, όταν κάποιοι περιορίζονταν να ζητάνε άσυλο και δημοκρατικές ελευθερίες.
Πολλοί παρομοιάζουν την τωρινή συγκυρία με χούντα. Η άποψη αυτή είναι ανεπαρκής, γιατί δεν αναγνωρίζει το γεγονός πως το καθεστώς αστικής δημοκρατίας σε περιόδους κρίσης ρίχνει τις μάσκες και δείχνει το αληθινό της πρόσωπο. Σε περιόδους που βιώνουμε μία συνολική επίθεση στις ζωές μας (αναδιάρθρωση σε εργασία, υγεία, παιδεία κλπ) δε σημαίνει πως το καθεστώς της δημοκρατίας πέφτει και αλλάζει σε χούντα. Πολύ απλά το κράτος και το κεφάλαιο ζορίζονται και φανερώνουν τις πραγματικές άγριες διαθέσεις τους προς τους από κάτω της κοινωνίας. Χούντα και αστική δημοκρατία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, διαφορετικές μορφές πολιτικής διαχείρισης του καπιταλισμού, ενός συστήματος που επιβιώνει από την εκμετάλλευση και την καταστροφή της εργασίας μας και της ζωής μας. Αν είναι πάντως να μιλήσουμε για «κατοχή και χούντα» δε θα μιλήσουμε για «προδότες πολιτικούς», γερμανούς, ΔΝΤ και τρόικες, αλλά για συνολική κατοχή των ζωών μας από κράτος και κεφάλαιο, ντόπιο ή ξένο. Και μια πρακτική συμβουλή, οι νέοι ολοκληρωτισμοί μπορεί να μη φορούν τη σβάστικα του Χίτλερ ή το φοίνικα της χούντας.
Όσο οι καταστάσεις πιέζονται το σύνθημα της «εθνικής ενότητας» εκ μέρους της κυριαρχίας (και όχι μόνο) γίνεται όλο και πιο έντονο. Το σύνθημα αυτό προκύπτει κυρίως από την ανάγκη των από πάνω να κατευνάσουν τα πνεύματα και να διασφαλίσουν την κοινωνική-ταξική ειρήνη, ώστε να πραγματοποιήσουν χωρίς αντιστάσεις τα σκατένια σχέδιά τους. Όλοι εμείς, όμως, οι από τα κάτω αυτής της κοινωνίας οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι εργατική τάξη και έθνος είναι δύο αντικρουόμενες έννοιες. Πως ο μόνος λόγος ύπαρξης της εθνικής συνείδησης είναι να γεμίζει χώρο μέσα στα μυαλά μας σε βάρος της ταξικής συνείδησης. Πως τα αφεντικά και οι εργάτες που ανήκουν στο ίδιο έθνος δεν έχουν κοινά συμφέροντα. Τα έθνη είναι κατασκευάσματα του καπιταλισμού, απέκτησαν υλική υπόσταση μέσω γενοκτονιών και διώξεων, ώστε να κυριαρχήσει καπιταλιστικά η μορφή του έθνους-κράτους. Γι’ αυτούς τους λόγους λοιπόν, στέλνουμε στο διάολο τα κελεύσματα περί εθνικής ενότητας και σωτηρίας (του καπιταλισμού), και αναγνωρίζουμε σαν καθήκον μας να αγωνιστούμε όχι για την εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο, όχι για το δημόσιο χρέος (που είναι εκβιασμός σε βάρος των εργατών) αλλά για τα συμφέροντα της τάξης μας απέναντι στ’ αφεντικά μας και το κράτος τους. Και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, κάτι παρόμοιο συνέβη, μιας και οι τότε εξεγερμένοι δε σεβάστηκαν το εθνικό συμφέρον, το οποίο στόχευε στη σταδιακή φιλελευθεροποίηση του δικτατορικού καθεστώτος ώστε να επιτευχθεί η ομαλή μετάβαση σε καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και στη διασφάλιση των ελληνικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στην Κύπρο, αλλά αγωνίστηκαν για την ελευθερία τους και τις ζωές τους.
«Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή», αλλά κάποιοι φρόντισαν να το κάνουνε. Όσοι εξαργύρωσαν την τότε «αγωνιστικότητα» με φράγκα και θέσεις εξουσίας. Όσοι το κάναν τραγουδάκια και εθνικούς ύμνους μέσα σε αποστειρωμένες σχολικές αίθουσες εκδηλώσεων. Όσοι το περιφέρουν κάθε χρόνο στο δρόμο δίνοντας του ένα στείρο αντιαμερικανικό χαρακτήρα και αγνοούν τη συνολική κριτική του καπιταλισμού. Όσοι δεν αγωνίστηκαν απέναντι στη χούντα και σου λένε «ήμουν κι εγώ στο Πολυτεχνείο». Όσοι μιλούν για «αχρωμάτιστο Πολυτεχνείο». Κι όσοι καθησυχάστηκαν πως τα πράγματα θα ήταν καλύτερα στη δημοκρατία, και πως χωρίς αγώνες το κράτος θα ‘δινε τα πάντα στο λαό, και τώρα βλέπουν τις ολέθριες συνέπειες αυτής της επανάπαυσης. Εμείς δε γιορτάζουμε, δεν πενθούμε, αλλά ψάχνουμε το νόημα στις εξεγέρσεις του χθες, του σήμερα και του αύριο.
Σπασμένο Γρανάζι,
συνέλευση αναρχικών αντιεξουσιαστών,αυτόνομων
για την παρά’εμβαση στις σχολές