Για την αυτοοργάνωση μέσα και έξω από τις συνελεύσεις…
Το τελευταίο διάστημα, εν μέσω συστημικής κρίσης του καπιταλιστικού οικοδομήματος (την οποία εντέχνως το ίδιο το σύστημα προσπαθεί να προβάλει ως αποκλειστικά οικονομική), Κράτος και Κεφάλαιο επιλέγουν να προβούν σε ολομέτωπη και συνολική επίθεση που δεν αφήνει κανένα κοινωνικό κομμάτι ανεπηρέαστο. Από το κόψιμο των συντάξεων και των μισθών και την κατακρεούργηση εργασιακών δικαιωμάτων κατεκτημένων έπειτα από σκληρούς ταξικούς αγώνες μέχρι την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, είναι φανερό ότι οι εξουσιαστές έχουν αδράξει την ευκαιρία για να πάρουν πίσω όλα τα κοινωνικά κεκτημένα και να προχωρήσουν ένα ακόμη βήμα παραπέρα, ένα βήμα πιο κοντά στην ολική υποδούλωση των καταπιεσμένων. Είναι επίσης φανερό ότι το κομμάτι που ονομάζεται ‘‘φοιτητές’’ δεν πρόκειται να μείνει ανεπηρέαστο από την επίθεση αυτή. Τα νέα μέτρα που λαμβάνονται στην Παιδεία, τμήμα της συνολικότερης στρατηγικής που ακολουθείται, είναι κάτι παραπάνω από προκλητικά.
Αυτά λογικό θα ήταν να έχουν μέχρι στιγμής πυροδοτήσει σκληρές αντιδράσεις από την πλευρά του φοιτητικού κόσμου, τόσο με συνεχείς μαζικές συνελεύσεις και καταλήψεις όσο και με καθημερινές δυναμικές πορείες και συγκρούσεις. Θα ήταν αναμενόμενο οι Γενικές Συνελεύσεις να σφύζουν από κόσμο πρόθυμο να συζητήσει, να διαφωνήσει, να αντιπαρατεθεί και να συνδιαμορφώσει, στο αμεσοδημοκρατικό πλαίσιο που η συγκεκριμένη διαδικασία προσφέρει, αντιδρώντας στο πλάι όσων πλήττονται μαζί του ενάντια στις χυδαίες αποφάσεις που παίρνονται γι’ αυτόν δίχως αυτόν.
Κι όμως, ο φοιτητικός κόσμος δείχνει μουδιασμένος απέναντι στη νέα αυτή προοπτική που φαίνεται να πλησιάζει. Και, ενώ υπό άλλες συνθήκες τα αμφιθέατρα θα ήταν γεμάτα με κόσμο και οι συνελεύσεις των σχολών ζωντανές, οι ίδιοι οι φοιτητές αποφασίζουν να αποτραβηχτούν σιωπηλά και απαξιώνουν αυτόν τον θεσμό. Τυχαίο; Μάλλον όχι. Είναι καθόλα λογικό να απομακρύνεσαι από μια διαδικασία στην οποία άτυπα αλλά έντονα σου απαγορεύεται η συμμετοχή και καταλήγεις να δρας απλά ως ψηφοφόρος της μιας ή της άλλης παράταξης, καλούμενος να στηρίξεις τα πλαίσιά τους, ενώ ταυτόχρονα σου στερείται η δυνατότητα της τοποθέτησης, του διαλόγου, της διαφωνίας και της ζύμωσης με τους συμφοιτητές σου∙ και αυτό με τον απλό τρόπο της συντεχνιακής λειτουργίας των παρατάξεων, οι οποίες εμφανίζονται ως φορείς της απόλυτης πολιτικής αλήθειας, απωθώντας με τη στάση τους και τη μορφή που δίνουν στη συνέλευση τον οποιονδήποτε πιθανόν επιθυμεί να λάβει μέρος – ή ακόμα και χλευάζοντάς τον όταν επιχειρεί να μιλήσει. Αντιμετωπίζοντας το χώρο των σχολών σαν προσωπικό τους φέουδο και τους φοιτητές σαν μελλοντικές ψήφους, μοιράζονται την πίτα της συμμετοχής στη συνέλευση μεταξύ τους και δημιουργούν μια κουλτούρα ανάθεσης των κάθε λογής ζητημάτων από την πλευρά των φοιτητών στους ‘λίγους που γνωρίζουν και μπορούν’, σαμποτάροντας έτσι εκούσια κάθε προσπάθεια ουσιαστικής παρέμβασης στη διαδικασία ατόμων που δεν ανήκουν στις τάξεις τους.
Όμως, όπως και όλοι οι κοινωνικοί χώροι, έτσι και οι σχολές δεν είναι τσιφλίκι κανενός. Η Γενική Συνέλευση είναι μια δομή με λόγο ύπαρξης τη συμμετοχή σε αυτή του συνόλου του φοιτητικού κόσμου και, μέσα από αυτή, τη λήψη αποφάσεων βασισμένων στις αρχές τόσο της συνδιαμόρφωσης όσο και της ισότιμης αντιπαράθεσης. Η φύση της μπορεί και οφείλει να είναι αυτοοργανωμένη, έξω από και ενάντια σε κάθε λογική ανάθεσης που θέλει τις Γενικές Συνελεύσεις υποτελείς στα Διοικητικά Συμβούλια. Απέναντί τους έχουμε να αντιτάξουμε την αυτοοργάνωση των φοιτητών, τηδημιουργία, δηλαδή, ακαθοδήγητων πυρήνων, παρεών, ομάδων ή συλλογικοτήτων από φοιτητές που θα τοποθετούνται, θα εκφράζονται στις συνελεύσεις, θα παίρνουν πρωτοβουλίες για διαμόρφωση πλαισίων και θα κινούνται πολιτικά ενάντια σε κάθε γραφειοκρατική διαδικασία. Γιατί τα προβλήματά μας κανείς δεν είναι περισσότερο αρμόδιος από εμάς τους ίδιους για να τα λύσει. Για να δοθούν, έξω από λογικές ανάθεσης και κομματικοποίησης, δυναμικές απαντήσεις στην επίθεση που τα αφεντικά έχουν εξαπολύσει απέναντι στις ζωές μας. Για την αναγέννηση ενός φοιτητικού κινήματος που θα μπορέσει να απειλήσει, στο πλάι των υπόλοιπων αγωνιζόμενων κοινωνικών κομματιών, τις βασικές δομές του συστήματος.
Καιρός να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας!
Σπασμένο Γρανάζι, Συνέλευση Αναρχικών – Αντιεξουσιαστών – Αυτόνομων
για την παρέμβαση στις σχολές.