Το κείμενο αυτό γράφηκε, τυπώθηκε και μοιράζεται από το ΄΄σπασμένο γρανάζι΄΄, συνέλευση αναρχικών, αντιεξουσιαστών και αυτόνομων που ιδρύθηκε και δραστηριοποιείται στην Πάτρα. Είμαστε μια ανοιχτή δομή, η οποία δρα πάνω στη βάση της αυτοοργάνωσης και της οριζόντιας, αμεσοδημοκρατικής και ομόφωνης λήψης αποφάσεων. Αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε αυτό το εγχείρημα για να παρεμβαίνουμε δυναμικότερα στο χώρο του πανεπιστημίου, προοθώντας τον αντιεξουσιαστικό λόγο και αντίληψη και να έρθουμε σε επαφή με κόσμο ο οποίος αντιλαμβάνεται πως η βάση των προβλημάτων βρίσκεται στην ίδια τη δομή του συστήματος που τα προκαλεί – συστήματος που δεν είναι άλλο από το καπιταλίστικό – και επιθυμεί να αγωνιστεί με αξιοπρέπεια εκτός κομματικών και πραταξιακών λογικών, που παρουσιάζονται σαν ένας «ασφαλής δρόμος αγώνα».
Σε τέτοιες λογικές και προτάσεις εμείς απαντάμε με τα δικά μας προτάγματα, αυτά της αντίστασης, ενάντια στην επίθεση του Κράτους και του Κεφαλαίου σε εργασιακά και άλλα δικαιώματα και, εν τέλει, στην ίδια την ελευθερία και τη ζωή μας, της αυτοοργάνωσης, από τα κάτω και με όρους ισοτιμίας μεταξύ των αγωνιζόμενων ανθρώπων, μέσα από συνελεύσεις και άλλες συλλογικές διαδικασίες και δομές, στο πανεπιστήμιο και σε κάθε άλλο κοινωνικό χώρο (γειτονιές, χώροι εργασίες, σχολεία κ.λπ.) και της αλληλεγγύης, μεταξύ όλων των κοινωνικών κομματιών που δέχονται την άλλοτε εντέχνως καλυμένη και άλλοτε ολοφάνερη και ωμή βία των αφεντικών.
Το πανεπιστήμιο δεν αποτελεί απλά έναν θεσμό. Χρησιμοποιείται σαν εργαλείο στα χέρια του Κράτους και του Κεφαλαίου. Με φαινομενικό άνοιγμα στην κοινωνία και εύκολη πρόσβαση («ελεύθερη δωρεάν» εκπαίδευση κλπ) δίνει την αίσθηση ενός δίκαιου συστήματος, δημιουργώντας αυταπάτη μιας φοίτησης με ίσους όρους και ψευδαίσθηση κοινωνικό-ταξικής ανέλιξης, αλλά στην πραγματικότητα η ταξική ανισότητα και η (ανα)παραγωγή κατά πλειοψηφία πειθήνιων εργαζομένων είναι αυτά που αντιπροσωπεύουν τη λειτουργεία του. Ουσιαστικά, με δυσαναλογία ανάμεσα στον αριθμό των φοιτητών και τις θέσεις εργασίας στο κάθε αντικείμενο, παράγει στρατιές ανέργων που, είτε αναγκαστικά για να επιβιώσουν θα προστεθούν και αυτοί μαζί με τους ανειδίκευτους και τους σπουδαστές τεχνικών σχολών στο εργατικό δυναμικό της χώρας, είτε θα χρησιμοποιούνται ως μόνιμο φόβητρο και μέσο πίεσης προς τους εργαζόμενους για αποδοχή των οποιωνδήποτε συνθηκών εργασίας. Ταυτόχρονα, εξειδικεύοντας τη γνώση και προσφέροντας ανώτερη και πολύ συγκεκριμένη εκπαίδευση, επιλέγει ορισμένους (αυτούς που το ίδιο κρίνει ως καταλληλότερους) για να τους ανεβάσει επίπεδο και να τους προάγει από εργατικό δυναμικό σε «επιστήμονες», καλά εκπαιδευμένους δηλαδή ανθρώπους που προωθούν τα ερευνητικά του ζητήματα (είτε θεωρητικά με την παραγωγή ιδεολογίας και την διαιώνιση της συστημικής νοοτροπίας είτε καθαρά πρακτικά με άμεση εφαρμογή στη βιομηχανία, τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και τον φτηνό εφοδιασμό με πατέντες, σχέδια και εργασίες των διαφόρων εταιριών) και στελεχώνουν ακόμα και θέσεις διοικητικές (κοινώς, δημιουργεί μέχρι και τα αυριανά αφεντικά και μεγάλα κεφάλια του Κράτους και του Καπιταλισμού, τους διαδόχους στο θρόνο της εξουσίας).
Αναγνωρίζουμε πως δεν είναι ξεκομμένο από την κοινωνία, όπως και από το Κράτος, το οποίο φυσικά φροντίζει να καλλιεργεί μια νοοτροπία απάθειας, προωθώντας την έννοια του ακαδημαϊκού πολίτη, απομονώνοντάς τον έτσι απ’ το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Δεν τασσόμαστε απέναντι στη γνώση, μα στον τρόπο που αυτή δίνεται και στους σκοπούς τους οποίους εξυπηρετεί. Δεν παλεύουμε για ένα καινούριο καλύτερο πανεπιστήμιο μέσα στο υπάρχον κοινωνικο-πολιτικό σύστημα. Αυτό που μας απασχολεί είναι η καταστροφή του Κράτους και του Κεφαλαίου και η εγκαθίδρυση μιας αταξικής κοινωνίας ίσων μεταξύ τους ανθρώπων, στην οποία η γνώση θα προσφέρεται ελεύθερα και για κοινωνικούς και προσωπικούς σκοπούς, και σε αυτή την ανάλυση κι επιθυμία δε χωρούν λογικές βελτίωσης του υπάρχοντος. Δεν στοχοποιούμε το πανεπιστήμιο ως θεσμό αλλά συνολικά το σύστημα που το χρησιμοποιεί.
Πιο συγκεκριμένα, αυτή την περίοδο βρισκόμαστε απέναντι σε μια ολομέτωπη επίθεση του Καπιταλισμού που έρχεται να σαρώσει οποιοδήποτε εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα είχε ως τώρα παραχωρηθεί ή είχε κερδηθεί με μακρόχρονους και αιματηρούς αγώνες. Οι ύαινες του Διεθνές Νομισματικού Ταμείου, σε άψογη συνεργασία τόσο με το χρεωκοπημένο ελληνικό κράτος όσο και με τους υπερατλαντικούς του πάτρονες, δείχνουν ξεκάθαρα τις διαθέσεις τους, περνώντας μια σειρά νέων μέτρων-βρόγχων που τσακίζουν οικονομικά τις κατώτερες τάξεις, ενώ ταυτόχρονα εντείνουν και σκληραίνουν την καταστολή των όποιων αντιδράσεων από τα κάτω. Κομμάτι αυτών των νέων μέτρων αφορά άμεσα το ελληνικό πανεπιστήμιο, οι φοιτητές του οποίου πλήττονται φυσικά και από τα μέτρα που αφορούν τα εργασιακά, αφού δεν είναι παρά αυριανοί (κάποιοι ίσως και νυν) εργαζόμενοι.
Όσων αφορά τα νέα μέτρα που στοχεύουν στο ζήτημα της παιδείας, στόχο έχουν να μετατρέψουν το πανεπιστήμιο σ’ένα επιχειρηματικού τύπου ίδρυμα που θα αντιμετωπίζει τους φοιτητές ως πελάτες, θα λειτουργεί Ινστιτούτα ώστε να εξασφαλίζει πόρους από τη «διά βίου κατάρτιση» απασχολήσιμων, θα αναθέτει την ίδρυση εδρών σε χορηγούς, θα διατηρεί παραρτήματα σε άλλα κράτη (τα ντόπια μαγαζιά των κολεγίων είναι ένα καλό παράδειγμα), θα κυνηγά χρηματοδότηση από επιχειρήσεις, θα προσανατολίζει αυστηρά την οποιαδήποτε έρευνα στις ανάγκες των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, κ.λπ. Επίσης αφαιρούν κάθε διοικητική αρμοδιότητα από τη Σύγκλητο (και φυσικά από τις συνελεύσεις των φοιτητών) και τις εναποθέτουν στα χέρια ενός διοικητικού συμβουλίου(το οποίο θα αποτελείται και από <<επιφανεις πολίτες>>εκτώς ακαδημαικής κοινότητας), που ασφαλώς θα ελέγχεται απευθείας από τους managers των επιχειρήσεων. Μιλάμε δηλαδή για πλήρη έλεγχο ολόκληρου του πανεπιστημίου από καπιταλιστικές επιχειρήσεις.
Εμείς από την πλευρά μας, ως κομμάτι του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού χώρου, επειδή δεν αντιλαμβανόμαστε το πανεπιστήμιο ως κοινωνικά απομονωμένο, βλέπουμε στα νέα μέτρα μια χυδαία επίθεση όχι στα δικαιώματα των φοιτητών μα ολόκληρου του κοινωνικού συνόλου και ως τέτοια θέλουμε να τα αντιμετωπίσουμε. Γιατί δεν παλεύουμε ενάντια σε αυτά επιθυμώντας απλά να παρθούν πίσω, καθώς δε θεωρούμε επιθυμητή ούτε την προηγούμενη κατάσταση, αλλά τους αντιτιθόμαστε θεωρώντας τα μια επιθετική κίνηση του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο επιθυμούμε συνολικά να καταστρέψουμε και στη θέση του να οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία βασισμένη στις αρχές της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης.